Vanochtend weer eens een rondje langs de bollenvelden gefietst in mijn eentje, helm op zoals de dochters beloofd. Dat zo alleen fietsen vind ik heerlijk. Eigen tempo, stoppen wanneer ik wil om een foto te maken of gewoon even stil te staan kijken en luisteren. Ik zag futen in verkeringskleed, aalscholvers die onder doken, verderop weer boven kwamen en opvlogen, hoorde mussen sjilpen en waar ik altijd blij van wordt: de veldleeuwerik die ik altijd boven de bollenvelden hoor jubelen.

Veel bollenvelden waren al gekopt maar er was nog genoeg kleur om van te genieten. Er waren fietsers en wandelaar maar niet te veel en ieder maakte zoveel mogelijk ruimte.

De kleuren van de bollenvelden kan ik laten zien aan wie er niet heen kan, maar die geuren kan ik niet laten ruiken. De heerlijke hyacintengeur en die speciale narcissengeur. Ik kan de vogelgeluiden niet laten horen maar geloof me, het was genieten.

Ik zocht op mijn fototoestel het knopje om een selfie te maken maar kon het niet vinden en snapte er niets van. Tot ik me realiseerde dat die op mijn telefoon zat. Dus maar toestel omgedraaid en gewoon geknipt en het is nog gelukt ook.