Ik schreef al eerder over de dagelijkse kunstopdrachten van museum LAM uit Lisse. Een van de opdrachten was naar aanleiding van het kunstwerk van Peter Anton: een grote gevulde doos bonbons. Stel dat ik een van die bonbons zou zijn, welke zou ik dan zijn?

Ik wist het direct: deze bonbon ben ik.

De een na laatste in de doos dus bijna lest best.

Mijn weelderige vormen komen hier mooi uit. Ik verberg ze niet, ze mogen gezien worden. Ik ben zacht voor mijn omgeving en laat ze meesnoepen van mijn ervaringen.

Door heel mijn leven lopen rode draden die mij verbinden met familie, vriendinnen, creatieve clubjes en loslopers en ik houd altijd voldoende draad op de knot om nieuwe verbindingen aan te gaan. Want dat houdt mij bijeen, al die rode draden vol energie van geven en ontvangen. Dat maakt mij de smakelijke, goed gevulde bonbon die ook als ik op ben een zoete smaak achterlaat.

m’