Gisteren bij het schrijfcafé koos ik bij het thema ‘thuis’ deze kaart van Piet Mondriaan. Het is een afbeelding van een boerderij nabij Duivendrecht en is geschilderd in 1916. Dit waren mijn gedachten hierbij:

Zo’n huis als je thuis hebben lijkt me heerlijk. Een huis in de ruimte en toch omsloten. Ruimte en veiligheid, wat kun je je nog meer wensen.
De bomen als buren, het water als je spiegel. Het maakt de ruimte nog ruimer.
De lucht kleurt zacht door het avondlicht. Hier is het goed toeven. Hier kun je jezelf openen en weer sluiten.
De prachtige kleuren geven warmte en geborgenheid af. Ik voel de stilte die niet bedreigend is maar koesterend, omarmend. Zelfs de wind is stil. Het water rust in zichzelf nu de avond is gekomen.
Ik zie mezelf bij een openhaardvuur. Hond naast me, kat op schoot, boek in de hand. Geen radio of televisie aan maar zittend in een stilte die niet verstoord wordt door houtgeknetter.

Nog even en alle kleur buiten verdwijnt, het donker neemt het over. Maar binnen blijft er licht, warmte, geborgenheid.
Thuis.

omsloten
door stilte
die warm aanvoelt
ruimte geeft aan mijn
welbehagen