Soms heb ik het gevoel dat ik een wolk in mijn hoofd heb. Denken gaat traag of bijna niet, namen komen niet boven, woorden zijn verdwenen in de mist. Maar die trekt nog steeds op en dan wordt het weer helder en slaak ik inwendig een zucht van opluchting.
Maar wat als dat steeds minder gaat gebeuren? Ik zie om me heen wat dat met een mens doet. Verwarring, angst, terugtrekken in een veilige omgeving die later ook niet meer veilig blijkt.

Ik heb één geluk: ik heb dit al heel lang en het is niet veel erger geworden, dus maak ik me er ook geen echte zorgen om. Want, zorgen maken over iets waar je geen invloed op kunt uitoefenen is eigenlijk zinloos.

Af en toe is het grappig als ik met vriendinnen aan het praten ben en dan is het van ‘hoe heet die ook weer? Weet je wel, die met die krullen van toen? Oh ja, die, ik weet ook niet meer hoe die heet maar ik weet wie je bedoelt.’

Maar terugkomend op de wolk: het kan een wolk zijn die sombere dingen juist afdekt en de zonkant van het dagelijkse laat zien. Zo kan die wolk in het hoofd voor ieder een andere uitwerking hebben. Sommige worden angstig omdat zij de regie kwijtraken over hun leven, anderen worden boos en weer anderen worden juist vrolijker dan voorheen. Wolken in hoofden hebben enorme invloed op mensenlevens en lossen helaas vaak niet meer op.

Wolken, ik heb er de afgelopen tijd over gelezen, ze bekeken en gefotografeerd en zelfs na twee maanden merk ik: ze vervelen me nooit want:

Niets zo veranderlijk
als een wolk.