Twee weken geleden zag ik in mijn agenda staan bij 6 december: Dubliners. Meestal zet ik er dan bij waar en met wie maar dit keer niet. Gekeken bij mijn voorraad theaterkaartjes, maar geen Dubliners. Wat rondgevraagd: ga ik met jullie soms naar The Dubliners? nee. Gelukkig kreeg ik een week geleden een berichtje: leuk he mam, vrijdag the Dubliners. Dat was dus opgelost. Maar Ton kon door lichamelijk ongemak niet mee, maar andere dochter kwam ‘papazitten’ en vriendin J. wilde graag met ons mee.
Het was een geweldige avond. Niet met de echte Dubliners, maar het was het verhaal over de band met hun bekende en onbekende liederen. De zaal klapte mee, zong mee en op het laatst stonden we uit volle borst te zingen en te bewegen op die heerlijke muziek. Op dit moment spelen de echte Dubliners op mijn computer en geniet ik weer. We gingen zo blij naar huis. Dat doet muziek met je en wat een verschil of je het op de tv ziet en hoort of in het echt. Oudste muzikant was 89 en stond te dansen, te spelen en vooral te genieten.  Ik zou er zo weer heen gaan want dit is zo genieten.