De hemelbodem, een woord van Remco Campert uit het gedicht  ’Ik wil wel’ kwam tijdens het schrijven met de groep naar boven. Omdat we het allemaal zo’n mooi woord vonden gingen we er een minuut over schrijven. Dit kwam bij mij op:

Wat een prachtig woord. Daar kun je niet doorheen zakken, daar ben je veilig. Er is diepte, warmte, genegenheid, eeuwigheid. Nooit het gevoel: de grond zakt onder me weg. Integendeel. De grond draagt me, laat me verten zien die ik nog niet zag. Geeft me een basis die onvoorwaardelijk is.
De hemel spiegelt zich en verdubbelt zich. Zoveel hemel voor mij en de mensen om mij heen. Dat moet toch genoeg zijn voor allen?