Ouder worden.

Ouder worden gebeurt op allerlei manieren, positief en negatief, duidelijk of sluipenderwijs. Zo merk ik dat ik door de jaren heen wijzer ben geworden, maar ook dat ik nog altijd niet wijs genoeg ben om ‘een wijze vrouw’ genoemd te worden. Ik weet niet of ik milder geworden ben, mogelijk was ik dat al redelijk en is dat hetzelfde gebleven. Maar misschien ben ik wel minder mild geworden, zonder dat ik dat zelf gemerkt heb. In mild zijn zit ook mededogen. Als je soms een woord eens langer bekijkt of hardop uitspreekt kan het iets vreemds krijgen terwijl het zo vertrouwd is. Mededogen. Ik zie ‘mede’ erin en dat begrijp ik. Bij ‘dogen’ denk ik aan gedogen en dat heeft iets van de ander tolereren en dat zie ik weer niet in mededogen. In het synoniemenwoordenboek staat medelijden/compassie/medegevoel/barmhartigheid/erbarmen. Bij dat laatste woord moet ik direct aan het ‘Erbarme mich’ uit de Mattheus Passion van Bach denken. Zo’n prachtig lied. Het is een woord dat denk ik niet meer gebruikt wordt in de spreektaal, maar misschien was het altijd al een woord dat in de schrijftaal thuis hoorde. Er zit ‘barm’ in, net als in barmhartigheid. Geen idee wat dat woord betekent maar ik zoek het even op.

Het kan een vis of vogel zijn, een berm of strook grond aan de voet van een muur tot de gracht, een hoge golf of baar, en de schoot ( van het lichaam). Ik ga voor de laatste optie wat het woord erbarmen betreft.

Maar ouder worden betekent ook strammer worden, minder kunnen dan een aantal jaren geleden en dat betekent weer loslaten. En uiteindelijk kan dat zo maar tot meer vrijheid leiden. Maar dat gaat niet vanzelf, daar moet aan gewerkt worden en werken gaat langzamer als je ouder wordt. Maar we hebben geen haast meer in het 70+ leven, althans, ik probeer mijn dagen te slijten met leuke dingen zonder me te haasten. Mijn broer Frank zei vroeger al tegen me: ‘Zij die langzaam gaan, zien veel meer.’ En met deze wijze woorden sluit ik dit stukje af. Tijd voor een middagdutje.