Vandaag maakte het mooie weer en een lege agenda de keus makkelijk: fietsen! Dit keer eens een iets andere route dan normaal en nu heen via de Elswoutlaan (mooie herinneringen) en de Zeeweg (nog oudere herinneringen) naar Bloemendaal aan Zee.
Vroeger heb ik heel veel langs de Zeeweg gefietst naar het strand en dan zag ik (en iedereen die goed keek) de ‘zilverbomen’. Geen idee hoe die heetten en ik hoefde het toen ook niet te weten, ik had andere prioriteiten in die tijd.
Sinds de opleiding tot natuurgids weet ik dat het abelen zijn en dat die witte, viltige onderkant bedoeld is om de zon te weren. Deze bomen die populieren zijn en tot de familie van de wilgen behoren kunnen goed tegen zout op hun huid en doen het daarom hier zo goed. Wij leerden de stam te herkennen aan de ruitvormen: de wybertjes. Helaas zegt dat de kinderen van nu niets meer dus de wybertjesboom moet nu een andere naam krijgen voor de kinderen.
De boom doet al eeuwen iets wat sommige mensen in de 20e eeuw ook gingen doen: LAT. Living apart together: mannenbomen en vrouwenbomen apart en zaad van de mannen naar de vrouwen die het nageslacht in hun huis houden tot ze kunnen uitzweven.

Het fijne van alleen fietsen is dat je kunt stoppen waar en wanneer je maar wilt, dus de abelen op de foto gezet en het pad langs de Zeeweg, uit sentiment.

Dan beloon ik mezelf altijd met een kop koffie en een stukje lopen langs het strand. Opeens zag ik mijn schaduw in zee en dat moest natuurlijk ook even vastgelegd worden.

Terug door de duinen en dat is altijd een genoegen daar doorheen te fietsen. Wat bof ik toch dat ik in zo’n mooie omgeving woon, nog lekker kan fietsen en daarmee helemaal blij ben en tevreden.