ogenblikstemming

Gisteren een heerlijke dag gehad. Vrienden E. en H. hadden me uitgenodigd mee te gaan naar een tentoonstelling in het Mesdagmuseum want die tentoonstelling zou ik vast waarderen. En of ik het deed. De titel was ‘ Boswerk’. Een jaar lang trokken schilder Christiaan Kuitwaard en schrijver Jan Kleefstra er op vrijdag samen opuit naar een natuurgebied waar de een een aantal uren schilderde en de ander schreef. De schilderingen waren altijd op een houten paneel van dezelfde grootte zodat het in de schilderskist paste. Na dat jaar hebben ze er een boek en tentoonstelling van gemaakt.

Ik begon de teksten te lezen, samen met E. en ik wilde wel elke tekst op de foto zetten, zo raakte het me. Ik kreeg zelfs energie bij het idee erbij te gaan schrijven thuis. Maar alle werken fotograferen, dat wilde ik niet dus ging ik vragen of er een boek van was en dat was er. Alleen ik mocht het niet kopen want E. wilde het me cadeau doen. Samen hebben we alle teksten van de werken gelezen en besproken en natuurlijk ook het schilderwerk. H. was intussen al in de werkkamer van Mesdag en genoot van het uitzicht op de tuin en het Vredespaleis.

Na afloopt zaten we er samen over te praten en opeens schoot ik vol toen ik zei: ‘ wat zou Ton hier ook van genoten hebben zo samen weer op pad’. Toen zaten we alle drie te snuffen. Ja, altijd gingen we met z’n vieren op pad en waren de mannen allang klaar als wij nog maar halverwege waren.

Ter afsluiting hebben we aan het strand in Noordwijk genoten van een lunch en een lekker biertje. Vandaag dus een bijkomdag en gelukkig schijnt de zon weer. Hier de foto’s. Klik erop om ze vergroot te zien en de tekst te kunnen lezen.

Toen ik een week in Friesland was maakte ik een collage van stukken die ik uit een tijdschrift knipte. Later ging ik er lijntjes tussen trekken. Weer wat later speelde ik er wat mee op de computer, dat zie je op het tweede plaatje, maar mijn voorkeur gaat uit naar het origineel. Ik ga proberen deze week ook hier thuis wat creatiefs te doen.

Vanochtend het laatste schrijfcafé van dit seizoen en dat werd buiten in de Engelse tuin gevierd in Noordwijkerhout. Ik schreef:

Nu ik hier zit daalt de rust in me. Niet meer de weg zoeken maar gewoon er hier zijn. We zitten langs een van de slingerende paden. Rode beuk voor me, vogels alom fluitend en tjilpend, water ruizend, pennen gaan onhoorbaar snel over papier.

Nog nooit zo buiten met een groep geschreven en ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen. Al die nieuwe ervaringen opdoen houdt de geest levendig en dat is belangrijk als je ouder wordt.

Boven ons voortdrijvende wolken. Een zwaluw vliegt snel naar het blauw. Zo stil zitten onder een hemel die, zo is ons geleerd, boven ons is. En wij zitten op de aarde die haar ronde draait zonder dat we het merken. Een vliegtuig verstoort de stilte.

We verplaatsen ons naar de waterval die nu onze bron van inspiratie wordt. Alleen het geluid is al voldoende. Maar water in vier etappes omlaag zien vallen en licht schuimend weg zien vloeien is ook een genot om te zien. Wat een prachtplek. Dat kregen we dus cadeau van het schrijfcafé. Zo belangrijk dit met elkaar te delen. Het komt op je pad als je dus op weg gaat en nieuwe paden inslaat. Een waterval van woorden vloeit uit mijn pen. Soms met grote valsnelheid, soms traag door wat obstakels en af en toe met een mooie luchtbel. Schrijven over momenten die niet duren maar nu wel vastgelegd worden. Zo wordt een herinnering geboren. En vastleggen is bewaren.

Vandaag is het voor het eerst in 50 jaar dat wij geen vaderdag vieren. De dag werd voor mij makkelijker gemaakt omdat er vandaag een familielunch van de familie van der Eem was en ik daarvoor met een van mijn schoonzussen naar de kerk bij ons op de hoek ben geweest. Maar wat ook enorm hielp was de lieve mail die ik kreeg met de zondagspost van een zeer trouwe vriendin en de kaart die ik in de brievenbus vond van ook een trouwe vriendin, maar dan een vriendin van onze oudste. Ik moest daarbij denken aan een zakje dat ik kreeg toen ik laatst ansichtkaarten in een museum kocht. daar stond op:

En ik voelde heimwee naar de tijd dat Ton lekker zat te lezen op de bank met een van de boeken die hij vast ook op vaderdag had gekregen van de kinderen. En zoals altijd zeggen we dan: gelukkig hebben we de foto nog. Het is wel een foto uit zijn betere tijd toen hij nog spek op de botten had.

Mijn leven is nu anders dan vier maanden geleden. Creatief thuis werken lukt niet zo maar ik heb genoeg in voorraad. Deze fototekening en het gedicht lagen te wachten om nu gebruikt te worden.

aanvaarden
is accepteren
dat iets essentieels
vanaf nu anders is

Gisteren was een indrukwekkend afscheid van onze geliefde schoonzoon Pieter. Er werd hem eer aan gedaan. Vanochtend lag ik in bed en kwamen allerlei gedachten in mij op die ik snel op papier zette. Later maakte ik er een gedicht van. Het geeft mijn gevoel van nu weer.

zes min twee

zes min twee
vier klinkt ook goed
voelt niet goed

nu zit bij vier
een gat van twee
vol liefde en verdriet

vier moet nu
zich zien te verhouden
tot zes van toen

dat kost pijn en tijd
maar deze vier
houden elkaar vast

weten de missende twee
altijd bij zich

we laten ze los
maar laten ze niet gaan

marisca