Wat ben ik blij dat ik hobby’s heb die ik thuis kan uitoefenen en dat ik volop spullen heb om daarmee aan de gang te gaan. De ene keer met pen en papier, de andere keer met verf, krijt, inkt of ecoline. En dat je die ook weer kunt combineren. En nu combineer ik dat van de week gemaakte werkje weer met het eerder geciteerde gedicht omdat ik het een zomerherfstbloem vind.
De tweede strofe van het gedicht gaat over mijn favoriete seizoen, de herfst. Opeens bedenk ik dat ik op het muzieklijstje voor mijn begrafenis vergeten ben ‘Oktoberkind’ van Liselore Gerritsen te zette. Dat hoort goed bij mij, oktoberkind.
Maar blauwe lippen van de bramen heb ik nooit gehad. Wel heb ik de lekkerste bramen ooit gegeten bij G. in Oterleek, zo van de plant in mijn mond. Grote, blauwe, sappige bramen. De bramen die ik soms pluk tijdens een wandeling vind ik vaak smakeloos en klein.
Herfst, een vol seizoen. Vol vruchten die te rijpen hangen, vol zaden die verspreid willen worden, vol vogels die zich verzamelen voor de verre trek, vol kleuren in voorheen groene bladeren. Kleuren die er al in zaten maar door het overheersende groen weggedrukt werden. Maar nu het groen zich terugtrekt komt het geel, rood, oranje en bruin tevoorschijn.
Natuurlijk heb je in de herfst ook regenbuien zoals vandaag. Maar als ik aan de herfst denk, dan zie ik zon door gekleurd gebladerte, ruik ik die speciale herfstgeur. Al geniet ik van de zomer, ik kijk toch al een beetje uit naar de herfst en naar mijn eerste gevonden glimmende kastanje.
Het gedicht van gisteren begint met de zin:’ ik wou dat het altijd zomer was’. Nou, ik niet. Ik geniet juist van de wisseling van de seizoenen. Op zich vind ik de zomer wat saai, al dat groen dat de ware vorm van de bomen verhult. Wel vind ik het heerlijk als de balkondeur de hele dag open staat, als Ton het tenminste niet te koud vindt. Ik geniet van het buiten zitten tekenen, schrijven, lezen. Wat ik dan wel mis is de stilte van de tuin van voorheen. In de zomer ook bijna geen vogelgezang, behalve van de merel.
Bij het woord ‘zomer’ denk ik aan: zon, zee, geel, strakblauw, schreeuwende kinderen, volle fietspaden, luieren, vakantie, vrij zijn, verbrande huis, stinkende bbq’s, blote lijven.
De strofe van de zomer laat me weer drijven op een luchtbed op een meertje in Oostenrijk, heel lang geleden. De zon boven me, de bergen om me heen en stilte alom. Wat een zengevoel was dat.
De kinderen hadden op vakantie oude speelluchtbedden voor in de watertjes bij de campings en daar hebben zij ook van genoten.
En als ik dan zo stil lag te drijvenkon ik me voorstellen dat ik in een wolk dreef in de stilte, totaal ontspannen en los van de aarde.
Tijdliedje
Ik wou dat het altijd zomer was
zomer was
dat we dreven op een luchtbed
dat we zweefden op een wolk
Ik wou dat het altijd herfst was
zomer herfst was
dat we blauwe bramen plukten
dat we blauwe monden kregen
Ik wou dat het altijd winter was
zomer herfst winter was
dat we vroren tot we kraakten
dat we schaatsten tot we gloeiden
Ik wou dat het altijd lente was
zomer herfst winter lente was
dat we renden door de regen
dat we lachten als een liedje
Ik wou dat het altijd
zomer herfst winter lente was
dat het nooit was afgelopen
dat het weer begon
Jos van Hest
Dit gedicht had ik ooit uitgescheurd en ik kwam het deze week weer tegen. En omdat het een zomer met droogte, regen, hagel, storm is geweest vond ik het een passend gedicht. Ik zocht bij mijn tekeningen en deze seizoenvogel vond ik er wel bij passen.
Ik ben voor de zoveelste keer ‘De kleine prins’ van Antoine de Saint-Exupery aan het lezen. En ik geniet ook van zijn fantasievolle tekeningen van de superkleine planeetjes en hun wonderlijke bewoners. Toen ik gisteren eens een ronde zentangel had gemaakt dacht ik: ik heb ook mijn eigen kleine planeet gemaakt.
Een tijd geleden was ik bezig met het maken van beeldgedichten. De vorm weerspiegelde de inhoud. Zoals deze over de rivier.
Gisteren een heerlijke dag gehad met mijn nichtje F. op de Eschertentoonstelling in het Kunstmuseum in Den Haag. Het was al vijf keer afgezegd maar nu ging het dan echt door. Schoonzus H. kwam tussen de middag bij Ton dus ik kon gerust weg. En wat hebben we genoten in het museum. Escher was al een feest op zich, maar wat het voor mij extra maakte, en voor velen, waren de kunstinstallaties van het jonge kunstenaarsduo Gijs van Vaerenbergh. Zij hebben zich laten inspireren door de werken van Escher en maakten een zacht deinend plafond, zuilen als in de moskee van Cordoba, trapjes en nissen zoals op de werken van Escher en sculpturen aan de wand en in de ruimte. En dat vroeg erom gefotografeerd te worden. Dat heb ik dan ook gedaan. Thuis ben ik weer met hun werk aan de gang gegaan. Kijk maar mee en als je kan, ga zelf kijken, zo mooi!
Ik ben, lekker op het balkon in de schaduw, verder gegaan met afdrukken. Ik had van de vorige herfst nog een map vol gedroogde bladeren en ben eens gaan proberen hoe dat eruit zou zien als ik die ging afdrukken. Eigenlijk best wel goed, al ging het ene blad beter dan het andere. Toen vond ik tussen de bladeren een veer en ook die ging ik afdrukken en vond achteraf die het best geslaagd. Op een vel had ik teveel bladeren afgedrukt, was minder mooie geworden. Maar dan kon ik eens gaan kijken hoe het zou worden als ik er met ecoline in zou gaan werken. En toen vond ik hem weer beter worden. Ik heb ze nu naast elkaar op mijn kamer hangen, voorproefje voor de herfst, al mag dat nog wel even wachten van mij.
Ik was weer eens aan het stempelen gegaan nadat ik mezelf op een setje had getrakteerd. Het waren bladvormen en bloemvormen. Ik heb ze in kleur gedaan maar vond deze in het zwart het mooist.
Toen bedacht ik dat ik ook nog twee vogeltjes moest hebben uit mijn batikperiode. En jawel, ik vond ze in de grote rommeldoos. Het ging niet zoals ik had gehoopt maar een groot deel van hun vorm kwam toch op het papier. Daarna wat lijnen aangevuld met pen en inkt en op aanraden van mijn artistieke bovenbuuf kleurde ik ze daarna met ecoline.
Ik dacht: het is weer tijd voor een gedicht. Ik zocht in mijn eigen voorraad en kwam dit tegen, dat past wel bij de laatste tijd en bij ons ouder worden.
loslaten
voor je kunt loslaten
moet je vasthouden
voelen, strelen,
ruiken, proeven
voor je gaat loslaten
is er het afstand nemen
het afscheid en het gevoel
van verlies en voorbij
na het loslaten
worden levensdraden
opnieuw gespannen
losser, brozer
marisca
~