ogenblikstemming

Gistermiddag hebben wij als kweekschoomeisjes definitief afscheid genomen van Ada. Samen hadden we drie jaar op de kweekschool gezeten en daarna contact gehouden. Helaas kreeg zij op jonge leeftijd alzheimer en was er later geen contact meer mogelijk. Tijdens het afscheid werd uitvoerig stil gestaan hoe bijzonder zij was geweest. Ik heb een aantal foto’s van onze kweekschooltijd en van onze jaarlijkse reünie maar daar staan ook anderen op en ik weet niet of zij willen dat ik dat laat zien. Dus uit een kleine foto een nog kleiner stukje gehaald met Ada en mij samen tijdens een pauze op Hertenduin, onze kweekschool. Wat mij nu pas opviel was dat niemand een lange broek droeg. Ieder had een rok, vaak met twinset, of jurk aan.

Ik vond een passend gedicht van Maarten Mourik:

Valavond

Zoals na een grijze dag
de zon, kort voor het ondergaan,
even door de wolken breekt
en gloeiend wegzakt,

zo heeft jouw geest zijn grauwe sluiers
nog even weggeduwd
om ons te laten weten
dat alles nu voorgoed is…

Maar de zon zal weer opgaan.

Het is niet altijd makkelijk positief te blijven voor Ton. Weer is er waarschijnlijk een wervel kapot gegaan en heeft hij erge pijn bij het bewegen. En alleen maar stil in bed liggen of op je stoel zitten is ook niet bevordelijk voor je gevoel. Ikzelf ben dus ook meer aan huis huis gebonden. Gelukkig is het lekker op het balkon en heb ik genoeg spullen op mijn kamer om er lekker mee aan de gang te gaan. En dan kan dit dus ontstaan. klik erop om het vergroot te zien.

Maanden geleden waren we als schildermeisjes bij elkaar en maakte ieder een abstracte collage/tekening. Die bekeken we om beurten en schreven er onze impressies bij. Gisteren kwam ik de teksten weer tegen en ben ermee aan de gang gegaan om er gedichten van te maken.

abstract

kleuren blijven op zichzelf
geel stroomt uit
ronde vormen tollen rond
zonder de ander te raken
blauw dringt binnen
in het rode avondlicht
dat zich spiegelt
in kromgetrokken randen

m’

Ik geef toe, je moet fantasie hebben om dit in een klein abstract werk te zien. Maar gelukkig heb ik fantasie genoeg voor nog een gedicht bij een ander werk.

de werkelijkheid valt in brokken
uiteen en versplintert
herinneringen worden bijeengeraapt
opgepoetst en opgestapeld
tot een fundament
hoog genoeg om de toekomst
in de ogen te kunnen kijken

m’

Ze ogen niet opvallend maar als ze denken dat ze worden belaagd dan zijn ze opeens meer koet dan daarvoor. Nergens zijn ze bang voor volgens mij. Onlangs zag ik dat twee zwanen met een wijde bocht om een nest met meerkoet daarop zwommen omdat de koet flink aan het blazen was. Ik heb ook wel eens gezien dat ze een zwaan aanvlogen die te dichtbij kwam. Opvallende onopvallende vogels dus. Maar wat heel erg opvalt zijn hun jonkies in de eerste fase van hun leven. Sprookjesachtig van kleur dat langzaam verdwijnt naarmate ze ouder worden. Want al die kleur trekt ook vijanden natuurlijk en onopvallend zijn kan zijn voordelen hebben. Ik kon onlangs deze kleintjes op de foto zetten en een ouder jong dat leerde hoe je je veren moet onderhouden: poetsen!

De afgelopen maand schreef en tekende ik bij het glazen kunstwerk dat wij kochten tien jaar na de niertransplantatie.

Ik maakte een foto van het glaswerk, verknipte die, tekende erin, zocht er woorden bij en met die woorden maakte ik mijn tekst. klik op de foto om het goed te kunnen lezen.