ogenblikstemming

Zou deze zwaan zien dat hij bijna in een sprookjeswereld drijft? Ik zag het gelukkig wel.

Ik las gisteren weer eens in het zeer vermakelijke, maar ook leerzame boek ‘Alle beesten’ van Midas Dekkers. En één stukje tekst uit het hoofdstuk ‘ De vogel’ bracht me terug naar mijn schooltijd. Op de MULO zongen we Engelse en Franse liedjes en een waar ik altijd blij van werd was als we zongen:
Alouette, gentille alouette,
alouette je te plumerai;
je te plumerai le dos
alouette, alouette….

Ik had geen idee waarover wij dit vrolijke liedje zongen, mogelijk is het verteld maar is dat niet tot me doorgedrongen. Want het gaat eigenlijk over iets dat helemaal niet vrolijk is. Dekkers vertaald het zo:
Kom maar, lieve leeuwerik,
dan zal ik je eens lekker plukken;
eerst je rug en dan je kop,
ik pluk je tot je sik,
leeuwerik, leeuwerik.

En hij schrijft verder…’ Een Fransman is dol op de natuur, mits smakelijk klaargemaakt’.
Maar hij zou Midas Dekkers niet zijn als hij met een knipoog ook niet een Nederlands vers zou citeren van Simon Knepper dat heet ‘Arendsvlucht’:

Klein vogeltje vliegt hoog over de wei.
Men hoort er zijn fluitertje schallen.
Een vleugeltje links en een vleugeltje rechts,
Om niet op zijn bekje te vallen.

Ik las gisteren in het boek ‘Je leven schrijven’ van Julia Cameron dat het woord ‘amateur’ komt van het Latijnse werkwoord ‘amare’, dat liefhebben betekent.
En opeens snap ik waarom amateurs vaker plezier hebben in het zingen, dansen, voetballen, tekenen of schrijven dan profs. Behalve als ze ernaar streven zo goed te worden als een prof. Dan komt de druk en de spanning om het moeten presteren erbij. En dan wordt liefhebben vervangen door moeten.
Laat mij maar lekker amateur zijn en spelen met woorden en beelden. Geen druk of deadline maar een paar uur ontspannen genieten van tekenen, schrijven of een andere activiteit.
Terwijl Ton gisteren voetbal keek, zat ik lekker aan tafel te tekenen en maakte ik weer een collage. Daarna wat op de computer eraan verandert. Heerlijk. En Ton genoot ook want Feyenoord en PSV wonnen en Ajax verloor.
Hier wat werk van die avond.

Ik had een foto afgedrukt maar mijn inkt deed niet wat het moest doen dus de kleuren waren niet zoals gewenst. Ik was van plan die foto weg te gooien tot ik er opeens allerlei lijnen in zag. Ik pakte mijn pen en trok er lijnen in en opeens werd het net een glas-in-lood werkje. Zo doet een foute afdruk dus nog dienst.

Gisteren heb ik lopen genieten in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Was ik jaren niet geweest maar nu moest ik een stukje schrijven over sporen in de natuur en dacht direct aan de damherten daar. En ik ben ze gelukkig tegengekomen. Wat een prachtige beesten, maar eigenlijk veel te tam. Maar dat is wel fijn als je ze wilt fotograferen.

Maar vandaag  genoot ik ook, en wel van de bloesem. Niet in de Betuwe maar gewoon om de hoek. Cadeautje als ik boodschappen ga doen. En net thuis riep Ton me: ‘kom eens kijken, wat om te fotograferen.’ Een prachtige lucht vol strepen, wat eigenlijk dan weer dubbel is: mooi om te zien maar wel luchtvervuiling van vliegtuigen. Toch maar van genoten als ze er toch zijn.

Ik vond een klein veertje en nam het mee naar huis. Daar legde ik het op een wit vel papier, wachtte op de zon en maakte een foto. Op de computer ietwat bewerkt en dan is dit het resultaat.

Vandaag is onze oudste 49 jaar geworden. Haar 50e levensjaar is dus aan gebroken. Zoals ieder jaar sinds ze niet meer thuis woont zingen Ton en ik haar toe door de telefoon. Zoekend naar een foto van toen ze klein was kwam ik er een tegen waar ze als peuter opstaat met mijn vader. Daar heb ik een herinneringsschilderijtje van gemaakt. Althans, de computer. Het was in de tijd dat we van boerenzakdoeken jurkjes en jackjes maakten. Ze is hier denk ik bijna twee jaar oud.

Ik schrijf omdat ik het heerlijk vind mijn pen te volgen zonder te weten waar ik uitkom. Woord na woord ga ik voort en mijn pen vliegt over het papier naar verder, onbekend gebied.
Ik lees vaak verbaasd mijn woorden na en denk: heb ik dat bedacht? Woorden spelen met elkaar in mijn brein. Leggen het met elkaar aan of stoten elkaar af. En zo lang mijn pen over het papier voortgaat, zo lang gaan de woorden mee. Soms snellen ze zelfs vooruit en kan mijn hand het bijna niet bijhouden.
En het wonderlijke is dat dezelfde woorden andere combinaties kunnen vormen en dat er daneen heel ander verhaal ontstaat.
Daarom is schrijven zo boeiend. Je begint maar waar je eindigt merk je pas als je pen stopt.
Als ik niet schrijf buitelen gedachten vaak over elkaar heen. Mooie zinnen en woorden lossen op en ik krijg ze niet meer zo mooi terug.
Niet schrijven is thuis niet op reis gaan.

Jawel, ik ben weer aan het spelen met woorden geweest vandaag. Het buiten lokte niet zo. Uit een weekblad allerlei woorden uitgeknipt, daar groepjes van gemaakt die weer gerangschikt, opgeplakt, erbij gekleurd en daar een gedicht bij gemaakt. En toen kwam er een mooie paasboodschap uit. klik op de afbeelding om de tekst goed te kunnen lezen.

Van de week zat ik in de wachtkamer van het ziekenhuis even te niksen en toen ik omlaag keek werd ik blij verrast. Het was de glimmende tafelpoot die allerlei kleuren uit de omgeving ving en vervormde. Gelijk mijn telefoon gepakt en wat foto’s gemaakt. Vandaag er wat op de computer mee gespeeld en toen ontstond deze foto. Het doet me denken aan De Verwondering van vanochtend waarin gezegd werd dat als je je openstelt een frisse wind, een begeesterde stroom door je heen kan gaan. Die stroom zie ik hierin. Mooi voornemen: laat het stromen, hoe oud je ook wordt. Dan blijf om je heen kijken, genieten en creatief.