We zijn weer thuis en gelukkig is dat ook heel fijn. Nu al die foto’s bekijken, sorteren, bewerken, heerlijk om te doen. Ik had van de week ook een zentangel gemaakt van een gezicht, was niet de bedoeling maar ontstond zo. Toen heb ik de zakjes met uitgeknipte woorden en zinnen erbij gepakt en ontstond dit. En toen het klaar was zag ik dat je vanaf elke plek kunt beginnen met lezen, en rechtsom of linksom, het klopt elke keer. Was weer een leuke verrassing.
weer thuis
Binnendag
Vanochtend naar fort Kijkduin bij Den Helder geweest. Zoals vaker was ik meer geïnteresseerd in wat er buiten de tentoonstelling om te zien was. Al dat militaire heeft niet zo mijn interesse maar het aquarium, de sleetse plekken op de muur, tekeningen in het hout, daar werd mijn oog door getroffen. Daarna trakteerde ik mezelf op een lekkere lunch en ging weer terug naar Groote Keeten. Wilde vanmiddag na mijn middagslaapje naar het strand maar het regende en het regent nog steeds. Dus lekker zitten lezen, hoewel lekker, ik heb moeite met het boek, leg het geregeld even weg. Waarom? Omdat het zo goed geschreven is je de pijn en de angst voelt van de mensen in de Spaanse burgeroorlog. Ik kan dan niet hebben dat het slecht met ze gaat en neem dan even afstand door bijvoorbeeld te gaan tekenen. Maar het boek blijft trekken, het is prachtig geschreven en was vorig jaar boek van het jaar. Het heet ‘Land van echo’s en is geschreven door Mark H. Stokmans.
Nog steeds genieten
Wat een dag weer. Vanochtend weer uitgebreid over het strand gelopen en weer veel foto’s gemaakt. Na mijn middagslaapje scheen de zon dus ik ging op mijn net afgeleverde huurfiets naar Callantsoog voor wat boodschappen. Viel niet mee op een gewone fiets maar ging goed. Net voor het dorp begon het opeens te sneeuwen! Snel de supermarkt in en gelukkig was het droog toen ik weer naar huis fietste. Maar wat een rukwinden, moest echt kracht zetten om niet omver geblazen te worden. En toen kwam er ijskoude regen maar vlak voor ik weer in Groote Keeten was werd het droog en kwam de zon weer.
na mijn soep vanavond lokte het buiten toch weer en even dacht ik: zal ik mijn fototoestel thuislaten? Maar gelukkig nam ik het mee want oh wat was dat genieten van die wolken in allerlei formaties en kleuren. Ik ontdekte dat er hier strekdammen in zee liggen. Er lopen hier steeds bijna geen andere mensen op het strand en dat vind ik heerlijk.
Ik was zo gelukkig tijdens het lopen vanavond en heb eindeloos veel foto’s gemaakt. Ik laat er een paar even zien.
Bellenpracht
Vanochtend weer langs het strand gelopen en genoten van de wind, de hoge golven, de schuimkraag van de zee, de sporen in het zand. Maar als je met je camera inzoomt, dan zie je wat het blote oog niet ziet.
golven vallen om
spelen sierlijk aan
voortgeduwd door achterliggers
opgeklopt schuim langs de vloedlijn
verbergt onverwachte kleuren
in de schijnbaar witte bellen
marisca
Genieten
Vanochtend weer zo lopen genieten in het duin en langs het strand. Natuurlijk constant foto’s maken want er is zoveel wat me boeit. En ondanks de slechte voorspellingen ben ik al drie keer op het strand geweest. Vandaag met een volle zak schelpen terug om te tekenen. En als cadeautje kwamen er vanochtend opeens een groep strandlopertjes voorbij rennen. Wat ben ik blij dat vriendin Carla me deze plek doorgaf.
ook een gedicht gemaakt over deze plek.
Groote Keeten
kijkend naar het duin
hoor ik de wind
gierend de hoek omgaan
wolken, niet te zwaar
lichtgrijs en wit hangen stil
voor het flauwe blauw
maken nog geen keuze
voor achterwaarts naar zee
of voorwaarts het land over
ongemerkt sluit de dag
en opent de avond zich
gewikkeld in rozerood
marisca
Uit
Ik ben zo bevoorrecht om er een weekje alleen opuit te kunnen gaan naar de kust bij Groote Keeten. Voor Ton wordt goed gezorgd en hij gunt het me. Vanochtend met een flinke wind om de oren langs de zee gelopen en natuurlijk foto’s gemaakt van zee, strand en duinen. Ik weet niet of het lukt een foto nu via mijn i-pad in te laden want het bestand is denk ik te groot.
ik zie dat het is gelukt.
gisteren al een eerste aanzet voor een gedicht gemaakt, vanochtend vrij zitten schrijven en wat ik vanmiddag ga doen weet ik nog niet. Heerlijk niets plannen en alleen doen waar ik zin in heb. Dat heet inderdaad bevoorrecht.
emigreren
Van onze oudste kregen we een tijdje gelden een scheurkalender met allerlei kleine verhalen en feitjes over vroeger. Ik kijk ze door en scheur eruit waarvan ik denk: daar kan ik nog wel een keer iets mee. Zoals die over de ‘landverhuizers’. Vreemde naam eigenlijk, alsof je een land gaat verhuizen, maar jij bent het die van het ene land naar het andere verhuist.
Tussen 1948 en 1965 emigreerden een half miljoen Nederlanders naar Canada en Australië. Zo ook ook enkele tantes van mij met hun gezinnen en mijn schoonzus en zwager.
Bij het afscheid zei mijn moeder, toen de boot wegvoer: ‘die zie ik nooit meer terug’.
Bellen was in die tijd heel duur en familieleden legden vaak geld bij elkaar om op speciale gelegenheden naar de verre familie te bellen. Vaak was het maar een paar minuten, dat herinner ik me ook. Klokje stond ernaast en een echt gesprek was zo niet mogelijk.
Maar mensen zijn vindingrijk en toen de casettebandjes in zwang kwamen was dat een alternatief voor de telefoon. Hele bandjes werden volgesproken en gezongen en opgestuurd. Zo bleven ze wat levendiger op de hoogte van elkaar dan alleen met brieven.
En nu gaat alles zoveel makkelijker via internet. Ik mail mijn schoonzus en even later heeft ze de brief al binnen. En bellen is ook niet duur meer. Zegeningen van deze tijd.
thuis en weg
Jawel, Ton is weer thuis en gaat zijn conditie weer wat proberen op te krikken. En ik ben mijn spullen aan het verzamelen om een weekje alleen naar zee te gaan. Onze jongste blijft dan bij Ton. Wat ben ik toch een bofferd dat dit kan.
Mijn moeder begreep er niets van dat Ton het goed vond als ik alleen weg wilde of met vriendinnen. Maar zij komt uit een andere tijd. De tijd dat vrouwen in Nederland tot 1957 ‘handelingsonbekwaam’ waren voor de wet. Zij werden op één lijn gezet met kinderen en ‘zwakzinnigen’ en mochten zelf geen verzekering afsluiten, geen eigen bankrekening hebben en zonder toestemming van hun man geen baan aannemen. En als zij in zeldzame gevallen ‘mochten’ werken, dan werd het geld aan de man overgedragen, want die ging over het geld.
Wat hebben de feministes toch veel voor ons veranderd. Ik heb mijn eigen bankrekening, ga er alleen opuit en hoef daar geen toestemming voor te vragen.
fantasie
Helaas is Ton nog niet thuis maar morgen is het bijna zeker dat hij naar huis mag.
En ik zit huis lekker een creabea te zijn met verf en pen. Maar gisteren even heerlijk in het bos gewandeld en daar zag ik, ja, fantasie heb ik genoeg, in een boom een deel van een gestalte.
En thuis heb ik weer een soort landkaart gemaakt van een denkbeeldig fantasie-eiland.
100 jaar
Gisteren was het 100 jaar geleden dat mijn moeder geboren werd. Voor haar gelukkig dat ze haar 100e verjaardag niet heeft gevierd, dan was het een heel lange lijdensweg geweest. Soms is de dood dus genadig.
Ik kwam deze foto tegen van haar toen ze denk ik rond de 55 was. Ze heeft heel veel gebreid, ook voor onze kinderen. En niet zo maar een recht een averecht maar hele partonen in jasjes en truien. Op deze foto is ze tevreden, dat kun je zien en dat doet me goed te zien.
En Ton is nog niet thuis zoals hij gehoopt had maar moet het weekend ook nog blijven. Ik vind het wel een veilig gevoel al had ik het hem wel gegund om weer in zijn eigen bed te slapen zonder gestoord te worden door medepatienten .