ogenblikstemming

Zoals ik al schreef gaan we voor en na het labyrintlopen schrijven en het is altijd een groot verschil tussen de teksten voor en na. Na afloop beginnen we altijd met: Vandaag liep ik het labyrint… Vandaag gebruikten we in onze tekst ook de woorden die ieder van ons na afloop zei op het strand: stromen, behoeden, vader, wankel, gedragen, leeg, heen en weer.

Vandaag liep ik het labyrint, heen en weer door de getrokken paden. Soms liep ik wat wankel maar ik wist: er is altijd iemand die me opvangt. Vroeger was het mijn vader maar zijn plek op aarde is allang leeg maar in mijn hart wordt hij nog gedragen door de herinneringen.
En tijdens het lopen hoorde ik het ruisen van de zee en wist dat zij blijft stromen in haar eigen tempo. Zij kan ons beschermen, behoeden maar ook aanvallen. Altijd gaat haar stroom heen en weer, net als het leven.
Zo belangrijk je gedragen te weten, dat als je je leeg voelt er iemand is die dat gat weer vult. Die, als je wankelt, je behoedt voor een val door een liefdevolle hand uit te steken.
Wat een prachtig woord en gevoel is ‘gedragen’. Het geeft je vaste grond onder je voeten.

Ter afsluiting schreef ik met de woorden van ons allen:

hij wilde mij behoeden voor verdriet
mijn vader die te jong stierf
ik voel me nog gedragen door zijn liefde
vul de leegte op met herinneringen
laat oude en nieuwe energie door me stromen
en als ik wankel weet ik me gesteund
door het verleden dat heen en weer door het heden stroomt

Gisteren ben ik weer heerlijk naar het labyrintlopen geweest en heb genoten van het schrijven vooraf en achteraf, maar vooral ook van de wandeling door het duin naar zee. Het was een heerlijke zee met witte schuimkoppen, een mooi stuk vlak zand voor het labyrint, kortom, het was weer genieten.

Vooraf kregen we een klein gedicht van Mary Heylema en de eerste strofe was:’
Je droomt hardop
van ooit en als.

Ik schreef daarna:

Hardop dromen, heb ik dat ooit gedaan? Ik heb schrijvend gedroomd van ooit en als, van ver en hier. En soms zong mijn pen hele liederen van verlangen, van heimwee. Soms even uit de maat maar altijd in mijn eigen tempo.
En mijn woorden draaiden rond, als de aarde om de zon. De zon als mijn droom die ik hardop in mijzelf vertelde en die zijn weerklank vond op blank papier dat steeds voller werd en dat einigde toen ik gewekt werd door de dagelijkse taken.
Soms spat een droom uiteen door de bel, de was of een stem die je naar het hier en nu terugroept.

En dan kijk ik vol verlangen uit naar de volgende droom.

Ik ben weer eens mijn kamer aan het opruimen en kwam onder een stapeltje papier het altijd interessante boek ‘Knotsgekke uitvindingen van de 19e eeuw’ van Leonard de Vries tegen. Al bladerend stuitte ik op de volgende tekening.

Nu blijkt weer hoe verwend wij zijn met elektrisch licht overal in huis en op straat. Dat was in de 19e eeuw wel anders. Omdat de gaslamp bijvoorbeeld in de derde klasse van de spoorwagens maar weinig licht gaf, werd bovenstaand apparaat bedacht.
Het gaf je een half uur lang elektrisch licht.
Je gooide een stuiver in in de opening: slot, A. Dan viel die naar B en moest je de knop ‘push hard’ indrukken. Daardoor werd een uurwerk opgewonden dat een half uur een stroomkring met een elektrisch lampje aansloot.
Het doel van de uitvinders was reizigers in de trein of op een boot voor weinig geld in een beperkte tijd een overvloed aan licht te geven waardoor ze konden lezen, schrijven, een spelletje doen etc.

Hoe lang dit apparaat zijn werk heeft gedaan staat er niet bij maar het was rond 1890 dat dit in de krant stond.

Gisteren hadden we een heel bijzondere dag: Anne en Rob gingen trouwen. Ze waren van plan ooit te trouwen en toen het met Ton niet goed ging dachten ze: als we willen dat hij erbij is, moeten we niet te lang wachten. En toen bleek dat ze binnen drie weken hun trouwdag hadden geregeld. Wat zij niet wisten was dat de ouders en zussen van hen van alles bedachten ter versiering en verhoging van de feestvreugde. Omdat ze het in heel klein gezelschap wilden doen mochten we er niet over praten en dat viel niet altijd mee. En ondertussen oefende Ton met de fysio op de galerij om weer beter te kunnen lopen en dat ging hem goed af.

Het was een prachtige dag. Trouwen in het raadhuis van Heemstede en daarna een lunch in Haarlem. Met lied en speeches, leuke gesprekken en een lach en traan van ontroering af en toe.

Vannacht  kwam ik moeilijk in slaap, zo vol was ik er nog van. En Ton hield het helemaal vol. Wat een mooie herinneringen om op terug te kijken.