Nee, dat is geen typefout, het prachtige gerestaureerde museum van Artis, het ligt daar net om de hoek en is gratis met museumjaarkaart, heet zo. Ik was er gisteren met nichtje F.
En het is een feestje voor jong en oud. Er is van alles te zien, te beluisteren, te beleven. Hier een kleine indruk.
We sloten af met een gezellige lunch op een terras. Daarna met de tram en trein weer huiswaarts. En thuis uitrusten en nagenieten.
Groote museum
omhoog
Toen we laatst in het oorlogsmuseum waren zag ik buiten een man op een hoogwerker die steeds iets verder omhoog ging. Ik heb toen een paar foto’s gemaakt om dat vast te leggen want ik vond het een mooi beeld. Het zag er zo uit:
familie
Wat is het toch met familie dat het soms zo anders voelt dan met vrienden? Je deelt vaak een stuk geschiedenis met ze, maar dat kan ook met vrienden die je al heel lang hebt. Het zit misschien in de vertakkingen, dat het zich meer uitspreidt in aantal en geschiedenis. Zo kreeg ik van de week via facebook een bericht van mijn neef T. die al een tijdje naar me op zoek was. Ik vond het zo leuk want opeens was ik weer kind en bij hen thuis op visite met mijn ouders en broertjes. Ik herinner me zijn zussen, nichtjes en de bezoekjes over en weer. Toen hij vroeg of ik in de familieapp wilde, voelde ik me vereerd. Dat ik daarin mocht meelezen en meepraten, als een warm bad. Zijn moeder is een oudere zus van mijn moeder en opeens wist ik dat ik een foto had van mijn moeder met haar moeder en zus N. en zwager W., de ouders van neef T. Bijna een eeuw geleden werd die foto gemaakt op de Coolsingel in Rotterdam. Het is zo’n blije foto. Mijn moeder loopt te stralen aan de hand van haar moeder en het net verloofde stel N. en W. Geen van vieren leeft nog maar wel in onze herinnering.
woordenverzameling
Heerlijk op het balkon mijn mapjes met uitgeknipte woorden en zinnen zitten bekijken. Daar een keuze uit gemaakt, opgeplakt, illustratie bij gedaan en wat lijnen getrokken.
Daarna de woorden bijeen gebracht in een gedicht. klik erop om het groot te zien.
bakermat
Ik zit lekker op het balkon te lezen en wissel dat af met wat puzzelen. Ik moest een ander woord vinden voor ‘plaats van oorsprong’. Nadat ik wat letters had kwam er eerst baker en toen wist ik dat er mat achter moest.
Bij dat woord ging er van alles door mijn hoofd. Ik zag een vrouw die moest bevallen en geholpen werd door een baker. Toen het kind was geboren werd het op een speciaal matje neergelegd, eigendom van de baker: de bakermat.
Het is een wat saai ogend matje dat snel gewassen kan worden want iedere baker heeft maar één bakermat en ze weet nooit wanneer het volgende kind het nodig heeft.
Het matje gaat van moeder op dochter, mits die dochter ook baker wordt.
Werd in de winter de mat te heet verwarmd, dan werd het kind, helaas voor de ouders, te heet gebakerd.
Behalve een bakermat had de baker ook bakerpraatjes die ze te pas en te onpas bezigde. De meeste mensen wisten dat die praatjes op bijgeloof berustten maar toch waren er genoeg mensen die ze voor waar aannamen.
Enkele van die bakerpraatjes waren:
Worden je ribben blauw geschopt? Een jongen. Meisjes schoppen lager.
Draag je je baby hoog? Een meisje.
Zijn je handen zacht? Een meisje.
Dat is toch zo leuk als je over woorden die je gebruikt soms wat langer gaat nadenken en je fantasie de loop laat.
Ik tik het woord ‘baker’ in om naar een plaatje te zoeken en dan zie ik hoe onze taal al vol engels zit want ik krijg allerlei plaatjes van bakkers en hun spullen en George Baker. Maar ik heb er een gevonden en duidelijk is de bakermat te zien.
vooruit
Even ter geruststelling: het gaat hier vooruit. Ik heb weer wat gelopen en Ton loopt in huis zonder pijn met nog maar 1 kruk. Dat strakke verband heeft goed geholpen, samen met de pillen. Donderdag weer naar de orthopeed voor controle en ik denk dat die wel tevreden zal zijn.
Nog even terug naar de kippen en de haan die de hele dag rond het huisje scharrelden.
anders dan gedacht
We zouden een hele week naar een huisje op de Utrechtse heuvelrug gaan. We hadden er echt zin in. Maar toen we het huisje inkwamen zei Ton: ‘moet ik hier een week blijven?’ Hoe leuk het er ook uitzag, hij vond het helemaal niks. Vond ik beneden ook niet, maar boven was prima en het buiten voor mij ook. Maar Ton is meer een binnenzitter dan buitenzitter en als er dan allemaal kippen om je heen lopen en die poepen waar ze staan, dan vindt hij het buiten nog minder.
Maar op dinsdag hadden we een fijne dag, Ton zijn 83e verjaardag. A. kwam, er was taart en zon. We gingen gezellig lunchen en ’s avonds sjiek dineren.
De volgende dag regende het dus we zochten iets binnen en iets dat Ton interesseerde: het oorlogsmuseum in Soesterberg. In de middag ging ik wandelen in het bos bij het huisje waar ik dus verdwaalde.
Donderdag kreeg ik een flinke aanval van meuniere en dat betekent, liggen, als je overeind komt:overgeven, dus weer liggen . Weer wat later overeind komen, weer naar badkamer en zo de hele dag door.
Vrijdag rust en zaterdagochtend naar museum waar ik al jaren heen wil: Het Depot in Wageningen. Prachtige beelden, schitterende tuin maar te weinig energie om alles te bekijken.
Toen we weer terug waren en hadden gerust zei Ton: ‘ik wil naar huis.’ Dus koffers gepakt en naar huis. En dat was maar goed ook want de volgende ochtend had Ton een infectie in zijn knie en kon hij geen stap meer doen. Bovendien zoveel pijn en dan wil je thuis zijn. En nu net is hij opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Onze jongste was al gekomen voor hand-en spandiensten en is achter de ambulance aangereden en neemt de honneurs waar. Mogelijk moet hij even blijven maar ze gaan in ieder geval onderzoeken wat het dit keer is.
Verdwaald
Vandaag liep ik in een stuk bos dat ik pas heb leren kennen. Onlangs leerde jongste dochter me daar de weg terug te vinden met googlemaps, dus ik dacht nu: laat ik eens een ander pad inslaan. Ik zag op nog een ander pad iets moois om te fotograferen, dus weer ander pad ingeslagen. Maar toen dacht ik: het wordt tijd voor de terugweg, dus telefoon gebruikt om de weg terug te vinden. Maar het leek van de week makkelijker dan nu. En oh je, mijn batterij was bijna leeg. Ton belde: waar blijf je?
tja, dat wist ik niet zo goed. In de verte hoorde ik de auto’s op provinciaal weg, dus die kant ging ik maar op. En toen maar in de berm tegen het verkeer in richting huisje. Moe, wat gespannen maar ook opgelucht kwam ik weer bij Ton terug. Een lekker wijntje had ik wel verdiend en zin om te koken had ik niet meer. Ton blij.
struinkunst
Ik volg al lange tijd op social media een zeer enthousiaste kunstenares:Lisette Marije Eisenga. Zij houdt ervan door de duinen te struinen, daar te tekenen, te schrijven maar vooral te genieten. En vanochtend had ik de kans haar ‘in het echt’ te zien op een kunstmarkt in Hillegom. Het was heel leuk, vooral ook omdat zij aan wie wilde een kleine ‘les’ gaf in vrij tekenen.
Ik trok gewoon wat lijnen en opeens, door 1 lijn zag ik er een mannengezicht in. En dan kun je er niets anders meer in zien. Thuisgekomen heb ik erbij geschreven en zo ziet het er dan uit. (klik erop om vergroot te zien en te lezen)
Wil je ook eens wat meer van het werk van Lisette zien, kijk dan op www.struinkunst.nl . De moeite waard.