ogenblikstemming

Bij ons in de keuken hangen, zoals bij de meeste mensen, een handdoek en een theedoek. Opeens bedacht ik: waarom heet het een theedoek en geen koffiedoek of waterdoek? En beide voorwerpen, de theedoek en de handdoek heten doek maar zijn heel verschillend van materiaal. De theedoek glad en dun en de handdoek rul en veel dikker. En in de keuken klinkt handdoek nog logisch, je droogt daar alleen je handen af, maar in de badkamer hangen ook handdoeken waar je je hele lijf mee afdroogt en die heten toch geen lijfdoek. En een grote handdoek voor op het strand heet dan weer een badlaken. Voor gasten zijn er speciale gastendoekjes. Wat zijn veel woorden die je automatisch gebruikt eigenlijk verrassend. Zo vind ik het woord ‘washandje’ zo leuk. Een soort zakje van stof waar je hand ingaat en zeep erop en daar kun je je bij de wastafel dan mee wassen. Voordat de mensen douches kregen was dat de manier waarop de lichamen gewassen werden.

Ik keek even op internet naar de oorsprong van het woord ‘theedoek’ en zag daar het volgende staan:

In de achttiende en negentiende eeuw dronken deftige dames thee uit fraaie porseleinen kopjes. Ze wasten deze kopjes zelf, omdat ze de handen van de dienstmeiden te ruw vonden. Ze hadden hiervoor fijne damasten doeken: theedoeken. Die doek werd alleen voor de theekopjes gebruikt.En die naam is nooit meer verdwenen.

Schrijven bij het gedicht:’ Goede reis’ van Dorien Dijkhuis.

Heerlijk als dat ‘goede reis’ tegen je gezegd wordt. Het betekent dat je klaar staat om naar elders te gaan. Het voelt zo vrolijk, het einddoel is iets om naar uit te kijken. En ook rondkijken tijdens de reis. Dan is het lekker om met de trein te reizen want dan heb je alle tijd om rond te kijken. Als je zelf in de auto rijdt moet je alert kijken, niet ontspannen.

Een mooi beeld wordt geschetst hoe in de tijd voor de fotografie het beeld van de vertrekkende werd vastgelegd: ‘ men trok op de muur met kalk een lijn rond het lichaam van degene die op reis ging’. Zo kun je later nog steeds degene die er niet meer is aanraken, erbij gaan staan. Daarom houd ik niet van cremeren en uitstrooien maar van begraven.

Mensen willen dingen vasthouden om niet te vergeten. Heb je geen foto van een geliefde die vertrekt, hoe houd je dat beeld dan levendig? Zoals in het gedicht staat: de contouren vastleggen met (denkbeeldig) krijt. We zoeken naar hetgeen dat ons blijft verbinden met degene die vertrekt. We kunnen erover praten, schrijven, maar zien en aanraken maakt de herinnering dieper. Het voelt weer even samen en in gedachten zie je de ander binnen de contouren van het lichaam. Het lichaam dat je mist, de humor, de geest die bij houden van horen.

Trek een lijn om een leven, vul het in en kleur het in, steeds weer en zo kun je wat verloren is gegaan toch nog oproepen.
Ik moet ook denken aan het programma ‘Volle zalen’ van gisteren over Jan Rot. Mooi voor zijn vrouw en jonge kinderen om dat na zijn dood keer op keer weer terug te kijken. Even weer die verbinding voelen met degene die je zo mist.