Oekraine

Niet gedacht dat ik nog een oorlog zo dichtbij in Europa zou meemaken, maar het is helaas de trieste werkelijkheid. Wat mankeert die mannen toch die tenkoste van zoveel levens, verdriet, ontredddering hun macht willen uitbreiden?
Al die verwoeste huizen, die kinderen die op school leren hoe om te gaan met de oorlog (in zoverre dat kan), de paniek. Geen enkele oorlog kent winnaars, alleen maar verliezers. Jaren geleden trachtte ik in een gedicht de verwoesting en angst van de oorlog weer te geven.

als het stof optrekt

boven de verwoeste stad
hangt de weergalm
van een vergeefse dageraad

aangebrande
as
danst
in
klimmende
stofdamp

splinters glas
weerschitteren
schilfers nachtlicht
op duistere uniformen

kerkhof op het strand

Na een weekje binnen was het heerlijk er weer op uit te gaan naar het strand. Lekker in mijn eentje over het strand lopen, natuurlijk met mijn fototoestel in de hand. Opeens zag ik een strandgaper liggen met zijn grote sipho duidelijk zichtbaar. Meestal vinden we alleen de lege schelp. Toen ik verder keek zag ik er tientallen op het strand liggen en ik vond dat zo’n triest gezicht. Net gestrande schildpadjes. Veel mensen bekeken de strandgapers die leven in de zandbodem van de zee en daar hun leven lang blijven. Met de uitstekende sipho halen zij zuurstof en voedsel uit het zeewater. Maar de laatste storm heeft de zeebodem omgewoeld en deze schelpdieren op het strand gegooid waar ze massaal stierven. Maar zij niet alleen. Duizenden zeesterren spoelden ook aan en tafelmesheften. Ik stond erbij en keek naar een kerkhof op het strand.

Bij het zien van de zeesterren moest ik aan vroeger denken. Ik nam als kind een keer een aantal zeesterren mee naar huis en zette ze in een bakje op mijn slaapkamer. Na een paar dagen was de stank niet meer te harden en moest ik ze helaas in de vuilnisbak gooien. Nu heb ik ze maar laten liggen maar ik ben benieuwd wie van die kindjes op het strand ze, net als ik toen, mee naar huis neemt en ze dan ook na een paar dagen weg moet gooien.

Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

papieren droom

Het is nu echt binnenweer en dus lekker op mijn kamer bezig met woorden, pen en papier. En daar kwam dit uit. Klik erop om het vergroot te zien.

boeksel varken

Weer eens aan het boekselen geslagen. Het blijft leuk. (klik op de foto om hem vergroot te zien)

goede voornemens

Nel en ik zijn vandaag aan onze laatste spreuk begonnen. 52 weken schrijven over een spreuk, ik heb het heerlijk gevonden. Vorige week koos ik voor een spreuk van een van mijn favoriete beeldhouwers: Henry Moore.

Ik denk in goede voornemens voor de dag, niet voor het jaar.’
Henry Moore.


Jarenlang nam ik mij in januari voor om een dagboek bij te houden. En ieder jaar mislukte het voor de maand januari voorbij was. Geen discipline, hekel aan vaste dingen die moeten, vergeetachtigheid, noem het maar.
Dus dat mooie nieuwe, nog bijna lege boek werd voor iets anders gebruikt.
Dan past het thema van deze spreuk beter bij me. Iedere dag een nieuwe kans. Iedere dag kunnen beslissen: doe ik iets speciaals of niet. En doe ik iets speciaals, is het dan erg als het om de een of ander reden anders uitpakt dan bedacht?

Iets in hapklare brokjes tot je nemen geeft bij mij meer kans op een goede uitkomst. Vandaag neem ik me voor mijn kamer op te ruimen (voor de zoveelste keer). Maar dan lokt de zon me naar buiten en schuif ik mijn voornemen gewoon door naar de volgende dag. Het voornemen blijft even het voornemen, de uitvoering is alleen uitgesteld.

Het heeft iets beloftevols, iedere dag je iets voornemen. Het kan van iets kleins gaan tot iets groots. En altijd is daar de geruststellende gedachte bij: lukt het vandaag niet, dan probeer ik het morgen gewoon.
Totaal geen frustratiegevoelens maar een ontspannen gevoel.
Nu neem ik me voor om morgen geen voornemens te hebben maar gewoon te bekijken wat er langskomt en of ik daar iets mee wil of niet.

Eindelijk mijn zenpunt bereikt!

reflectie

Ik kwam deze foto tegen die ik eerder had gemaakt en was weer verrast door de schoonheid van enkele lijnen en hun reflectie in het water. Schoonheid vraagt niet om veel.

museum Volkenkunde

Buiten regen, storm, binnen wisselen stilte en kinderstemmen elkaar af.

Ik ben op bezoek bij de Azteken in het Volkenkundig Museum in Leiden.
Bij het zien van de voorwerpen uit deze hoogwaardige beschaving voel ik een eeuwigdurende schande dat deze beschaving is verwoest door de Spanjaarden in de 16e eeuw.

Maar het hadden ook andere Europese landen geweest kunnen zijn. Waar komt dat superioriteitsgevoel toch vandaan bij mensen, volkeren?
Waarom denk jij dat je beter bent dan die ander en dat je hem/haar daardoor mag overheersen, doden?

Waarom sterft dat misplaatste gevoel niet uit in plaats van die andere beschavingen?

Bekijk eens dit mensenhoge prachtige beeld van een dwarsdoorsnede van een zeeslak.

Deze staat voor wijsheid en is het symbool van Quetzalcoatl, de beschermgod van kennis en wetenschap. Hoezo mindere beschaving?

Een bezoek aan dit (en vele andere) museum is meer dan de moeite waard.

te vroege lente

egels in een te vroege lente

sneeuwklokjes maken ons wakker
een nieuwsgierige geur drijft
binnen, tintelt onze neus

wij gaan ons te buiten
aan wit, proeven kou
rillen en trillen

vervuld van verbazing
komen wij terug
in ons winterhol

het is nog te vroeg
te vroeg in het jaar

marisca

winterboom

Iedere keer denk ik: nu heb ik er genoeg gefotografeerd. Maar dan zie ik opeens iets dat me treft: een mooie lucht, sierlijk afval op straat of de winterse bomen, en dan pak ik toch weer mijn camera. Dit is toch te mooi om niet vast te leggen?