‘ Als je wacht tot je er klaar voor bent,
wacht je de rest van je leven.’
N.N.
Wachten en uitstellen heeft soms met onzekerheid te maken. Durf je de eerste stap te maken, denk je dat je het aankunt? Al die vragen maken dat je het maken van de eerste stap uitstelt.
Maar er zijn ook mensen die eerst doen en dan pas denken. Beide manieren kunnen voor of tegen je werken, afhankelijk van het resultaat van je daad.
Maar de boodschap hier is eigenlijk: stel niet uit want straks is het te laat. Tijd gaat voorbij en zo ook je leven en wat voorbij is komt niet meer terug.
Neem het risico dat het niet gaat zoals gehoopt want zelfs als het misgaat, of anders gaat, is het toch weer een levenservaring.
En echt leven is toch door te doen. Zelf ben ik, zoals bij veel dingen, een tussenpersoon. Niet tèafwachtend en niet tè impulsief. Ik ben tenslotten een weegschaal. Maar het gevaar daarvan is dat je alles in balans wilt hebben en dat is eigenlijk een pas op de plaats, geen verandering. Maar dan ook geen vooruitgang, onverwachte inzichten, het plezier van het onbekende.
Dus is het goed stappen buiten je vaste ritme, vertrouwelijkheden ( ik wil het woord ‘comfortzone’ vermijden) te blijven nemen. Zolang de grond onder je voeten maar stevig is. Vermijd drijfzand want dan kom je, ondanks je gezette stappen, geen stap meer verder.