ogenblikstemming

Deze tekening stamt uit 1987 en toont een Cyclodrôme in Parijs. Vier fietsen op een rolband die verbonden zijn met miniatuurfietsers op een klein model wielerbaan. Na het startschot gaan de fietsers op de pedalen staan en proberen hun fietsertje op de modelbaan naar de eerste plaats te fietsen. Steeds sneller gaan de pedalen rond, zweet verschijnt op de gezichten van de fietsers, uit het publiek klinken aanmoedigende kreten.
De wedstrijd gaat over 40 kilometer en als de winnaar de eindstreep passeert gaat er een groot gejuich op. Dankzij monsieur Guignards Cyclodrôme hebben wielrenners en publiek een schitterende wielerwedstrijd gezien terwijl het buiten sneeuwt en ijzelt.

Dat is wat anders dan tegenwoordig via een schermpje je eigen wedstrijd rijden.
De informatie las ik in het vermakelijke boek ‘Knotsgekke uitvindingen van de 19e eeuw’ van Leonard de Vries.

Toen ik een tekening op de computer had bewerkt dacht ik: stel dat Mondriaan in een heel vrolijke bui zou zijn geweest, zou zijn werk er dan zo uitgezien hebben?

Ik houd van stenen, vooral ronde stenen, in mijn hand. Ze voelen, beetje strelen en dan bekijken. Ik krijg daar nooit genoeg van. Daarom spreekt dit gedicht me zo aan.

De kiezelsteen

De kiezelsteen is
een volmaakt schepsel

zichzelf gelijk
zijn grenzen bewakend

nauwkeurig gevuld
met de zin van steen

met een lucht die nergens op lijkt
niets opschrikt geen begeerte wekt

zijn vuur en koelte
zijn correct en een en al waardigheid

ik voel een zwaar verwijt
wanneer ik hem in mijn hand houd
en valse warmte
zijn edele lichaam doordringt

-Kiezelstenen zijn niet te temmen
tot het einde toe zullen ze ons aankijken
met hun rustige en heel heldere oog

Zbigniew Herbert
Polen 1924-1998

Het is al weer een tijd geleden dat Nel en ik het thema letters hadden. Vandaag pakte ik het weer op. Letters uitknippen, wat versieren en verder op de computer bewerken. Laat het buiten maar weer sneeuwen en hagelen, hier binnen is het goed toeven. Een van mooiste vandaag vond ik deze letter N.

Ik besloot een oude, maar nog steeds aantrekkelijke roos eens van wat dichterbij te bekijken en gebruikte daar mijn fototoestel voor.
Dan zie je toch dingen die je anders niet opmerkt. Hoe wonderlijk het hart van de bloem is en hoe leuk van vorm zijn achterste.
Laat buiten dan maar de sneeuw weer even rond het huis vliegen, ik ben heerlijk binnen bezig, met de kachel weer aan.

klik op de foto op hem vergroot te zien.

Vorige week zondag kreeg ik van Nel onderstaande spreuk om over te schrijven deze week.

‘Als de weg verdwenen is, loop je goed’.

Gezien op een paaltje in de Waterleidingduinen.

Zou je dus al je zekerheden moeten loslaten om het juiste levenspad te vinden? Je leest dat geregeld. Iemand verliest haar/zijn gezondheid, baan, huwelijk en zit helemaal vast. De weg is geblokkeerd, loopt dood.
Maar dan doemen er nieuwe wegen op. Niet met wegwijzers maar je moet ze op gevoel en instinct inslaan. En vaak blijkt dan wat men daar ontdekt waardevoller dan de gladgeplaveide, rechte weg daarvoor.
Daar is echter moed voor nodig en doorzettingsvermogen. En wanneer weet je dat de nieuwe richting de juiste is? Dat weet je als je je weer gelukkig en ontspannen voelt, maar ook zelfbewuster in het leven staat.

Het doet me denken aan de tijd dat het met mij steeds minder goed ging en het er naar uitzag dat ik meer dan af en toe in de rolstoel zou moeten. Arbeidsongeschikt geworden, down, denkend aan wat niet meer zou kunnen.
Maar dankzij mijn aangeboren optimisme begon ik ook andere mogelijkheden te zien. Ik ging bewuster fotograferen, schrijven en probeerde zo mijn talenten te gebruiken. En dat heeft me, tot op de dag van vandaag, veel gebracht.

Mijn lichamelijke actieradius mag dan beperkt zijn, mijn geestelijke kan nog alle kanten op.

Na het schrijven ging ik mijn tekst in beeld proberen te vangen, weer eens als vroeger met aquarelverf.

Op 18 maart schreef ik over onderstaande spreuk:

Als je de waarheid vertelt hoef je niets te onthouden.
‘Al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel’. Vroeger zei ik tegen de kinderen dat leugens altijd een keer uitkomen. Zelf kan ik niet liegen, bij het idee dat iemand dat zou kunnen denken krijg ik al een kleur.

Een leugentje om bestwil om een ander niet te kwetsen, dat kan ik wel en doe ik ook af en toe.
Maar bijvoorbeeld politici, die kunnen de boel zo verdraaien dat je niet kunt bewijzen dat ze liegen maar je voelt aan alle kanten dat het niet klopt.

Zo blij dat de leugens van Trump niet meer te zien en te horen zijn op de televisie. Hij bewijst dat er vele soorten waarheid zijn, maar niet elke waarheid verdient het zo genoemd te worden.

Tot zover mijn tekst van 18 maart.

En toen werd het 1 april en moesten we de leugens en het gedraai van politici, met name Mark Rutte aanhoren. En het schaamrood komt je als burger van dit land toch op de kaken. Maar niet bij Rutte, hij zegt weer sorry en gaat verder. Maar minder vrolijk dan weleer hoop ik. Maar als burger kom je niet zo makkelijk weg als je de waarheid niet hebt gezegd. Daar kunnen heel wat mensen over meepraten. Dieptriest is dit eigenlijk.

Dat lichtgroene blad aan de bomen en struiken, dat geeft de lente iets zachts, alsof je het wilt strelen. Doe ik dan ook wel eens, vooral het randje van nieuw beukenblad, dat is zo aaibaar. Die zachte haartjes aan de rand, daar wil je je wang wel even tegenaan leggen. En die zich uitstrekkende kastanjebladeren waar de zon doorheen schijnt als je omhoog kijkt, dat is wonderlijk mooi. We zijn geneigd naar beneden of op ooghoogte te kijken, maar wat een ander beeld van de omgeving krijgen we als we eens vaker omhoog kijken. Bomen worden kathedralen van groen.