ogenblikstemming

vreugde kleurt rood
als de wangen van geliefden
smaakt vol als een saucijzenbroodje
en klinkt als de schaterlach van een kind
voelt als de prikkels in champagne
en kwispelt als hondje Bas
vreugde voelt vrij, zorgeloos en veilig

marisca

Dat hebben we nodig, iets dat ons weer even blij maakt. En dat deed deze muurschildering bij mij. Ik kreeg hem doorgestuurd maar we weten niet waar en door wie hij gemaakt is.

Gewoon genieten dus.

Onlangs schreef ik bij deze spreuk: ‘Onze geest is als een parachute. Hij werkt alleen als hij open is’.

En dan kan alles opgenomen worden wat langs komt. Je voelt opeens hoe lucht voelt, wat even gewichtsloos zijn met je gemoed doet, dat angst de parachuut kleiner doet lijken, dat lekker gillen van plezier je lichter doet voelen en meer open.
In het dagelijks leven, met een open geest, voel, ruik, hoor, proef je meer en intenser. Kortom: je leeft meer intens.

Maar het kan ook tegen je werken. Mensen die geen afsluiting hebben tegen prikkels, die als het ware altijd helemaal open staan, die kunnen overprikkeld raken en er ziek van worden. Lichamelijk en geestelijk.

Één open parachuut en verschillende gevolgen.

Iets kleins doen

We moeten iets kleins doen.
Een klein wonder
moeten we verrichten.
Eén klein persoonlijk wonder,
één wonder moeten we verrichten
per persoon.

En dan, als iedereen dat gedaan heeft,
één klein wonder verrichten,
dan tellen we de wonderen
die ontstaan zijn bij elkaar op.
En dan, dan hebben we
een groot wonder.

Kijk: zo simpel zit nu eenmaal
een groot wonder in elkaar.

Sylvia Hubers
uit: God gaf ons apparaten

Oh, als dat eens waar zou worden.

Omdat we al een jaar lang bijna niemand meer een kus geven, aanraken, geen culturele uitstapjes meer maken, kijk ik weer wat langer naar deze foto.

Het herinnert me aan een heerlijke zonnige augustus dag in 2018. Ton en ik waren in beeldentuin Mariënheem, in de buurt van Ootmarsum. We liepen ieder in eigen tempo rond want ik wilde ook fotograferen en dat vraagt een ander tempo dat een looptempo.

Dit beeld van Hieke Meppelink viel me direct op, het raakte me. Het heet ‘kus’ maar is het nog niet. En we weten ook niet of het een echte kus zal worden. Mooi is de ruimte in het beeld en de omsluiting van de rest van het gezicht door de steen.

Rechts is denk ik een man, links een vrouw, maar het kan ook een man zijn. Mooi dat hier zoveel weggelaten wordt en dat het moment van spanning zo is vastgelegd op een ogenschijnlijk eenvoudige manier.
Je wilt het aanraken en het lijkt of dat ook gedaan is omdat de huis glanst. Is het eigenlijk wel steen? Nu ik nog beter naar het gezicht kijk denk ik dat het brons is.

Ik geniet na via de foto van het spanningsveld binnen dit beeld. De kus is op vele manieren in de kunst afgebeeld, maar deze is toch een van mijn favorieten. Vanwege het nog niet weten.

Vanochtend schreef ik over de uitspraak :’Om hulp vragen betekent niet dat je opgeeft, zei het paard.
Het betekent dat je weigert op te geven.

Uit: ‘De jongen, de mol, de vos en het paard.’ van Charlie Mackesy

Wat een mooie spreuk is dit. Hulp geven is vaak veel makkelijker dan hulp vragen. Je voelt je dan de mindere van de ander want die moet jou helpen.
Maar die ander denkt misschien: zo wat knap, ik weet niet of ik dat zou durven.
Hulp vragen betekent dus dat je door wilt, niet stoppen, maar even niet alleen verder maar samen. En soms is die hulp alleen een hand, een woord en je kunt weer verder. We zouden eigenlijk in onze opvoeding moeten leren dat hulp vragen eigenlijk samenwerken is en juist goed.
De onzekerheid, schaamte, verlegenheid moet eraf. Je toont juist je kracht en mag daar trots op zijn.

Hulp vragen is eigenlijk samenwerken, dat is een hoopvolle gedachte. Want nu zijn beiden gelijk en dat geeft zelfvertrouwen, rust, en maakt het makkelijker die hulp nog een keer te vragen.

Want de eerste keer is moeilijk, maar om nogmaals openlijk te erkennen dat je het nog steeds niet alleen kunt, dat is nog moeilijker.
Maar als je je door deze opstelling niet de mindere voelt, durf je dat nogmaals te doen. Wat een verrijking.

Op maandagochtend fiets ik tegenwoordig naar het huis van A. en R. om op Bas te passen. Ik kijk er naar uit, maar Bas ook. Kijk maar.

De oude tulpen moesten eigenlijk al langer weg maar ik vond ze steeds mooier omkrullen en vervormen. Vanochtend een aantal afgeknipt en op een vel papier gelegd in het zonlicht vanwege de schaduwen. En zo ontstond uit een oude tulp een nieuwe vrouw. Na het fotograferen mochten ze dan eindelijk weg, maar echt weg zijn nu ze natuurlijk niet meer.