winter
de kou doet zijn intrede
zacht wordt weer hard
alles trekt zich terug
in eigen schuilhoek
natuur verbergt haar kracht
in naaktheid, schijnbaar
onveranderlijk en doods
bedrieglijke schijn
in die rust klinken
kleine geluiden
liggen vergeten stukjes kleur
alles wacht op straks
marisca
Van de week toen ik mijn fotorondje liep heb ik allerlei takken die in de sneeuw lagen gefotografeerd. Thuis op de computer zag ik opeens in een van die foto’s een vogel. Ik heb hem een oogje gegeven en nu ik hij klaar om voort te zweven.
Omdat ik nu even niet op Bas pas maar hem wel mis kreeg ik van zijn baasjes een kaart met zijn statieportret als koning van het huis. Wat een droppie he?
Op dit moment kan ik niet om het woordje ‘ijs’ heen. Wil ik goed beslagen ten ijs komen, dan moet ik even mijn oude woordenboek erbij pakken, want ik ga niet over één nachtje ijs. Maar ik ga niet lopen ijsberen als het niet lukt, ik ga gewoon zitten en denken aan de ijsbaan die we vroeger op de speelplaats van onze school hadden. Een lange voor heen en een lange voor terug. Magisch was dat glijgevoel. IJsvrij kregen we toen als de ijsbloemen op de ramen stonden in onze slaapkamers. Door de wateren die open moesten blijven gingen ijsbrekers, tot groot verdriet van vele schaatsers.
Heel vroeger stonden op landgoederen ijskelders. In de winter werd uit het ijs met een ijszaag grote stukken ijs gezaagd en die werden bewaard in de ijskelder om in de zomer koeling te hebben voor voedsel en drankjes. Maar de eigenaar was ook verplicht ijs te geven als iemand met een briefje van de dokter kwam voor ijs om een koortsige zieke te koelen.
Gisteren wilde ik de sneeuw en het ijs wel eens van dichterbij bekijken en toen ik bij de wallenkant stond zag ik een blauwe flits langsvliegen: een ijsvogel. Ik kreeg hem niet op de foto helaas, wel op mijn netvlies. Het ijs was aan het groeien en moet nog even voor erop geschaatst kan worden. Ik wilde nog dichterbij het water fotograferen en dat was geen goed idee: onder de sneeuw lag een plaat ijs en ik gleed uit, klapte achterover en was even bang in het water te glijden. Maar de sneeuw hield me tegen en een meneer hielp me overeind. Gelukkig had ik een dikke must op die de klap op mijn hoofd verzachtte en mijn toestel bleef ook heel. Dat was een ijzig moment en voorzichtig schuifelend ging ik terug naar huis. Daar moesten toch nog even twee ijspegels gefotografeerd worden want die hingen zo mooi voor het raam.
En nu ben ik binnen weer aan de gang met oude uitgebloeide tulpen, ik kon ze niet zomaar wegdoen. Mijn spieren voelen nog niet soepel aan maar dat hebben ze eigenlijk nooit gedaan dus het voelt vertrouwd.
Toch er even uit geweest vandaag met fototoestel. Om de hoek kwam ik dit stilleven tegen.
En dan is het eindelijk zover: het wintert. Ik was net even buiten maar vind het te koud voor een fotorondje, dus vanuit huis en vanaf het balkon maar wat foto’s gemaakt. Daar een gedicht van Herman de Coninck bij en het wintergevoel is er weer helemaal.
Winter. Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws onder de zon.
En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zolang er sneeuw is, is er hoop.
Herman de Coninck
Opeens zie ik links uit mijn voetstappen een man tevoorschijn komen die recht op me afloopt.
Vanochtend weer heerlijk met vriendin A. aan het rommelen in haar atelier. Ik had een gedroogde roos waarvan ik de blaadjes afhaalde. Dan de ondergrond wat kleuren en de blaadjes erop plakken. Zag er leuk uit maar toen kreeg ik van A. wat vergane, prachtige vruchten van de lampionplant en toen ik die erop legde had ik opeens weer een heel ander werk.
Vorige keer had ik een foto van een tulp verknipt tot collage en ook hier legde ik nu die vrucht op en weer werd oud nieuw. Laat het buiten dan maar regenen, wij merkten er niets van. Tot ik naar huis moest fietsen maar ja, stoere Hollande meid, die gaat door weer en wind (althans vandaag).
Afgelopen zondag was het echt weer voor een rondje buiten. Vlak om de hoek is een minibos, het Sorghbos, en daar loop ik graag met mijn fototoestel. En soms met Ton maar dat is voor hem momenteel wat te ver en ik wilde foto’s maken en dan kun je beter alleen zijn.
Ik speur dan naar onverwachte vondsten zoals een vogel, gevangen in de stam van een boom. Ik zag er nu twee. En ik ontdekte een houten waterval in een andere boom. Om mij heen opgewonden stemmen van twee jongetjes die met hun vader van allerlei losse takken een boshut aan het bouwen waren. Zij hadden het net zo naar hun zin als ik. Voor degenen die niet zoveel fantasie hebben als ik heb ik de vogelvorm omgetrokken zodat je hem dan duidelijk ziet.
~