En weer gaan de winkels, bibliotheken, musea etc. dicht. Een harde tijd voor ondernemers en ook voor veel werknemers. Ik hoop dat er af en toe toch licht door de hardheid heen schijnt. Zoals bij deze steen die ik eens fotografeerde in Teylersmuseum. Ondanks de hardheid en scherpte van de steen komt het licht er doorheen en lijkt hij zachter te worden. Dat wens ik ieder toe.
Ik schrijf graag met mijn vulpen. Maar de inkt die ik daarbij gebruik komt niet uit deze inktvis die ik eens fotografeerde in de Markthal in Rotterdam. Ik had een inktvis nog nooit zo goed kunnen bekijken als door mijn camera. Ik keek in een wondere wereld.
Deze foto maakte ik ooit in het Dolhuys en deze week gaf ik daar antwoord op.
Hoe kan ik dat als ik niet weet hoe het er daar uitziet? Ik heb wel eens foto’s en films over ons brein gezien maar hoe is dat bij mij? Is er al veel dichtgeslibd, verkalkt? En zijn de verbindingen nog zonder knikken of afknellingen?
En waar zit mijn creatieve stukje? En mijn emotiedeel? Mijn agressiedeel?
Ik zal een poging wagen om te beschrijven hoe ik denk dat het er bij mij van binnen uitziet:
Een grijze brij met roze stukjes nieuwe aanwas in het creatieve deel. Het knettert af en toe in het woordgedeelte als ik met een nieuw gedicht bezig ben of een column schrijf.
Het emotiedeel ligt soms heel stil maar kan opeens in beweging komen als ik blij of verdrietig ben. Dat in beweging komen gebeurt vaker dan dat het stil ligt.
Soms is het of er vuurwerk wordt afgeschoten in het agressiedeel als ik driftig word in de auto, als thuis iets of iemand niet doet zoals ik het wil. Soms strekken stukjes brein zich samen in het spanningsgedeelte als ik een thriller op tv kijk of een boek lees.
En al die stukjes die bij mijn ik horen veranderen voortdurend. Ze krimpen in, dijen uit, verkleuren, knetteren alsof er kortsluiting is, maar alles werkt nog redelijk voor mijn leeftijd.
Het vergeetdeel groeit langzaam wat meer uit, maar krimpt af en toe ook weer in. Het angstdeel is wat geggroeid maar is flexibel en kan dus ook weer inkrimpen.
Ook mijn emotiedeel is gegroeid en gloeit geregeld zacht op als ik samen ben met familie of vrienden/vriendinnen of als ik aan ze denk.
Kortom: voor een 73 jarige ziet het er nog goed uit van binnen en daar ben ik blij om.
En zie: mijn emotiedeel glimt even op.
Vandaag is het al weer vier jaar geleden dat mijn lieve broer Frank overleed en hij wordt nog steeds door ons allen zo gemist. Onderstaande foto is voor 2008 genomen toen Ton en ik kampeerden in Winterswijk en Frank op bezoek kwam.
Ik zocht ook een gedicht dat bij vandaag zou passen en heb dit gedicht gekozen:
Slapen is een beetje dood zijn
Niet meer weten dat je leeft
Niet meer weten dat er morgen
weer een dag is zonder wolken
zonder zon of zonder zorgen
Slapen is de dood voor even
en daarna weer verder leven
Bette westera
uit: Dood Gewoon
Van de week kwam een buurman ons even helpen met de printers die wij niet aan de gang kregen. Hij dus wel en als dank bood ik hem een kopje thee aan. Wij namen zelf natuurlijk ook en toen ik een slok nam spugde ik het direct weer uit. Zo zuur, zo smerig. Hoe kan dat nou? Ik had toch goede earl grey genomen? Ja dat klopte. Ik pakte de waterketel en rook een zure guur en opeens wist ik het: de hulp had water en azijn in de ketel gedaan tegen de kalk en dat water was er niet uitgegooid. Dus flink omspoelen en opnieuw thee zetten en dit keer had het de juiste smaak. En de buurman is lang gezellig bij ons gebleven.
En gezellig was het gisteravond ook toen we via zoom sinterklaas vierden. Om de beurt een gedicht voorlezen en cadeau uitpakken. Niet zo gezellig als echt bij elkaar zijn maar toch een goede vervanging. Ik kreeg mooie sokjes en een nog mooier gedicht. Neem nu de eerste strofe ( en zo waren er vier):
Sint houdt erg van deze herfstige en winterse tijd
Hij geniet wanneer hij met zijn makker door de bossen rijdt
De bladeren kleuren rood, en bruin, en oranje
En vallen dan, zonder al te veel franje
Rustig van de struiken en bomen
Tot zij al dwarrelend op de aarde terecht komen
Waar zij met een terugkerend ritueel
Weer opgaan in het grotere geheel
En zo kwamen er prachtige gedichten en leuke of handige cadeau’s langs. Ieder met een zelfde schaaltje sintsnoep bij de hand. Het voelde anders maar goed. Hopelijk volgend jaar weer in het echt bijeen.
Dit vind ik zo’n prachtig gedicht. Het is een ‘voor het slapengaan’ gedicht voor kinderen en volwassenen.Hardop lezen dan komt het beter binnen, maar niet te hard, dat past niet bij de sfeer.
NACHTGEDICHT
Dit is een nachtgedicht,
trek het maar aan.
Zoals de avond doet met de maan.
Zoals het water
doet met de zee.
Zoals het weiland
doet met het vee.
Dit is een nachtgedicht,
kijk maar, het gaapt.
Het zal op je passen
wanneer je straks slaapt.
Johanna Kruit
Dit gedicht maakte ik vorige week over de tijd waarin wij nu leven en die zo anders is dan voorgaande jaren.
coronatijd
we houden afstand van vreemden
en van degenen na aan het hart
soms voelt anderhalve meter te ver
geen balconconcerten meer
geen straatbingo of applaus
we willen weer gewoon zoals het was
maar wat wordt gewoon?
mondkapje? geen knuffels meer?
angst voor de ander die kucht?
corona heeft ons leven veranderd
ik duik steeds dieper in mijn huis
in mijn boeken, in mijzelf
als een slak zoek ik traag mijn weg
laat lettersporen na
mijn levenslijntje naar buiten
‘m
Gisteren schreef ik dat voor mij een huis boekenkasten moet hebben want voor mij vormen boeken een deel van de ziel van het huis en zijn bewoners. Zij weerspiegelen de interesses van de mensen die er wonen en geven ook een kijkje in hun geschiedenis. Soms zijn ze aan vervanging toe, soms nooit.
Er zijn boeken die je met genoegen leest maar een tweede keer hoeft niet. Die boeken kunnen op een gegeven moment vervangen worden. Maar er zijn ook boeken die meer bieden: mooie zinnen om te herlezen, interessante gedachtes om over te mijmeren of over te schrijven. Sommige boeken zijn soms gewoon een kijkgenot of pure nostalgie. En al die boeken samen vormen een kostbaar bezit voor de huidige bewoners.
Of dat ook geldt voor de komende generatie zal in de toekomst moeten blijken. Och arme kinderen als ze eens al die boeken moeten uitzoeken en opruimen. Maar ik denk dat zij het makkelijker kunnen dan wij want zij hebben niet de verbinding met die boeken die wij hebben. Ik weet het uit ervaring. Hieronder de boekenkast in de huiskamer en in mijn kamer. En dan hebben we ook nog Ton zijn kamer. Ik weet het, het is veel en het einde is nog niet in zicht want met sinterklaas komt er weer nieuwe aanvoer.
~