ogenblikstemming

Ter afsluiting van het zomerproject kregen we dit gedicht van Toon Hermans. En omdat ik zo met hem mee kan voelen spreekt het me aan en krijg ik zin om alleen langs de zee te gaan lopen.

Zee

Ik wil alleen zijn met de zee,
ik wil alleen zijn met het strand,
ik wil mijn ziel wat laten varen,
niet mijn lijf en mijn verstand.

Ik wil gewoon een beetje dromen
rond de dingen die ik voel
en de zee, ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.

Ik wil alleen zijn met de golven,
‘k wil alleen zijn met de lucht,
ik wil luist’ren naar mijn adem,
ik wil luisteren naar mijn zucht.

Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,
daarna zal ik verder gaan
en de zee, ik weet het zeker,
zal mijn zwijgen wel verstaan.

Toon Hermans (1916-2000).

De zee inspireert natuurlijk niet alleen mij. Al eeuwen wordt de zee bezongen, beschreven, geschilderd. Zo kregen wij drie maanden geleden een afbeelding van een schilderij van de man van A, F. Of we daar creatief mee aan de gang wilden gaan. Gisteren bij N. zag ik wat de andere drie hadden gedaan en dat was zo verschillend van elkaar en toch paste het weer bij elkaar. Omdat onze A. bij Ton bleef kon ik ontspannen een ochtend kijken, schrijven, luisteren en inspiratie opdoen voor de komende maanden. Klik op de foto om deze vergroot te zien.

Dag zee, dag heerlijke zee.
Ik ben er weer.
Had heimwee naar je geur en kleur.
Naar het geluid van vallende golven
en het gekrijs van de meeuwen.
Ik sta in je en je omspoelt me,
zacht als een streling.
Dag zee, dag heerlijke zee.
Ik neem je in me op
en mee naar huis.

M’

Dit schreef ik vanochtend bij N. naar aanleiding van de woorden: ‘dag zee’.

Omdat Ton nog in het ziekenhuis lag ( hij mag gelukkig eind van de dag naar huis) ging ik op mijn gemak gisteren een stukje lopen door een vrij onbekend stukje bos hier in de buurt. Natuurlijk fototoestel mee en hoewel ik eerst niet blij was dat het miezerde was ik dat achteraf wel. De kleuren worden frisser en sommige bladeren glanzen en dan die waterdruppels op liggend gras, zo mooi. Maar nu even alleen aandacht voor wat me aan verschillende bomen opviel. Bomen, ze vervelen nooit. Hun vorm kan me treffen. Of de nieuwe vormen die ontstaan in een dode boom. Of de veerkracht van een boom die verder gaat waar alleen een stompje was overgebleven. Of de vormen van een restant klimop die bijna een schilderij worden. Of twee verschillende stukken schors naast elkaar. Heerlijk dat langzame rondlopen en mijn ogen speurend laten rondgaan. Nog heerlijker is dat ik later de foto’s heb om na te genieten.