kramp

In een boekje over bijgeloof bleef ik wat langer hangen op de pagina over ‘kramp’. Dat verschijnsel ken ik al vanuit mijn jeugd en de kramp komt en gaat maar blijft nooit helemaal weg. Nu kan ik proberen wat ze in Brabant deden: een palingvel om mijn enkel binden of in mijn sok. Of een bundel palingvellen in mijn bed leggen. Nu hoort Ton niet veel in de nacht maar zijn reuk is nog prima dus dat lijkt me geen goed idee.

Of ik zou, zoals in andere streken, een kachelpook of een stok naast mijn bed kunnen leggen. De stijfheid daarvan zou voorkomen dat de stijfheid van de kramp in mijn been schiet.
Anderen hingen een hoefijzer als amulet aan het eind van het bed of knoopten een rood draadje om hun pink of teen. Mocht dat alles niet helpen, dan moest je de krampplek masseren met brandnetels. Lijkt me voor beide partijen niet zo lekker en waar haal je in de nacht opeens brandnetels vandaan?

Jaren geleden heb ik ook een vijl onder mijn matras gelegd, een dun ijzeren stuk gaas eronder gelegd maar het mocht niet baten.
Ik denk dat ik maar blijf doen wat ik altijd doe: zo snel mogelijk uit bed en mijn tenen/benen strekken tot de kramp eruit is. En een magnesiumpil nemen voor het slapen gaan.

daarom

Eretekens

Repareer ze niet,
de oude, haast vergane spullen.

Laat plamuren achterwege,
spalk geen gebroken tafelpoten.
Laat lijm en plakband staan,
weiger schuurpapier of kwast.

Barsten, breuken, deuken
zijn eretekens van bestaan.

Raak slechts aan, koester.
Kapot is niet stuk,
het is schervengeluk.

Mary Heylema

Toen ik dit gedicht in ‘Dichter’ van Plint las dacht ik: dat is precies waarom ik zo graag oude muren, vervallen gebouwen, oude bloemen en kapotte schelpen fotografeer. Schoonheid vaak binnen een vierkante meter.

vlindervrouw

levensportret

kleuren vormen haar
tot vlinder
fluoriserende levenskracht
binnen vaste lijnen

hartzeer schuurt
glinsterplekken dof

dartele vleugels
verstarren
tot
masker

marisca

Dit gedicht schreef ik lang geleden. Of het was naar aanleiding van wat ik gelezen had over een vrouw die aanvankelijk zo sprankelend in het leven stond en door het leven verbleekte en verstarde tot iemand die in iets meer leek op de vroegere kleurrijke persoonlijkheid, of door een film die ik had gezien, dat weet ik niet meer. Maar wel dat het enorme indruk op me maakte. Anders had ik dit gedicht niet gemaakt. En de tekening maakte ik later maar past er goed bij.

wolken

Gisteren en vandaag weer prachtige wolken. Die deden me denken aan een gedicht van T. van Deel

De wolk

Wat zijn wolken bedrijvig, ze groeien
tot kool en sterven in stralend blauw
waaruit ze altijd weer op kunnen staan.
Ze vergaderen rond toppen van bergen,
vervluchtigen boven het dal, niet vast
ligt wat ze er zeggen, ze zijn met
zo velen en hangend te wisselend samen. De
mooiste wolk is alleen in een lucht-
en een wind waait hem over de aarde.

Leuk dat ze ‘groeien tot kool’ en niet ‘als kool’ zoals we gewoonlijk zeggen. En de tegenstelling van het sterven en die prachtige blauwe lucht versterkt het pijnlijke van het sterven. Maar sterven voor wolken is niet erg want ‘ze kunnen altijd weer opstaan’.
Het is mogelijk dat ik dit gedicht al eerder heb gebruikt maar een goed gedicht kan niet vaak genoeg gelezen worden.

Ivonne

Vandaag is het al weer een jaar geleden dat onze lieve vriendin Ivonne overleed. Maar het voelt alsof het nog pas geleden is. De dag van het afscheid staat me nog zo voor ogen. Het voorrecht van haar afscheid te mogen nemen, nog even genieten van haar humor, haar aanwezigheid in me opnemen. Het verdriet te weten: na vandaag zie ik haar nooit meer. Nooit meer’ hé schatje’, als ik bij haar thuis kwam. Nooit meer haar ondeugende lach zien.
Bewonderenswaardig zo zij haar ziekte heeft gedragen. Ooit schreef ik een gedicht bij het overlijden van een andere vriendin en de laatste strofe slaat ook op Ivonne:

nestel je in mij
ik draag je mee
koester je
houd je levend

verandering

Door fikse verkoudheid weer even aan huis gekluisterd en dan ga ik toch even achter de pc al was dat maar even vandaag. Ooit maakte ik een tekening van een vrouw die op het punt staat te gaan rondcirkelen. Daar heb ik wat mee gespeeld en opeens spat de beweging en de passie eraf.

kraam

Gebeurtenissen om je heen bepalen soms je blik op wat je leest en ziet. Zo viel mijn oog op het woord ‘kraamvrouw’ en dat is niet toevallig want de dochter van een vriendin is net bevallen van een dochter, dus bleef ik bij het woord hangen.
Een kraamvrouw kan een vrouw op de markt zijn die achter een kraam staat, en je had vroeger een marktkramer. Soms kramen we onzin uit, als het maar in onze kraam te pas komt.

Maar daar denk ik nu niet aan als ik het woord lees, ik denk aan een vrouw die net bevallen is.
Wat is een kraam? Een ruimte afgezet met doeken, maar hoe past dat bij een geboorte?
In vroeger tijden werd het deel van de kamer waar de zwangere vrouw te bed lag tijdens de bevalling afgezet met kamerschermen. Dat noemde men een ‘kraam’. Zo kwam het woord kramen bij de bevalling terecht.

Tegenwoordig gaat iemand uit kramen: zij/hij gaat helpen bij en na de bevalling. Maar we gaan nog altijd op kraamvisite, er kunnen kraamtranen vloeien en de kraamheer gaat rond met beschuit met muisjes. En er komt van oma en opa een kraammand met kraamcadeau’s en daar zit dan vast een knuffel in. Dit was de knuffel van onze kinderen.

verandering

Ooit fotografeerde ik op een tentoonstelling een klein stukje van een groot papieren kunstwerk. Ik viel op de schaduwen. Vanmiddag kwam ik de foto weer tegen en dacht: hoe zou hij zijn als ik er nog een stuk uit neem? En als ik de foto zwart-wit maak? en dan omdraai? En toen had ik opeens een soort tekening van een oude zonnebloem. Althans, dat zie ik erin.

podcast

Er zijn van die dagen dat je geen zin hebt om te lezen, wat in huis te doen, naar buiten te gaan. Dat had ik pas en dan is het heerlijk om naar een podcast te luisteren. Dankzij mijn dochters heb ik dat ontdekt en zij geven mij geregeld tips en nu ik erop let, kan ik dat ook aan hen doen.
Zo kreeg ik van onze oudste de tip: luister eens naar de zeven afleveringen van ‘De plantage van onze voorouders’. Dat heb ik gedaan en het was meer dan de moeite waard. Wat me nog erg bij staat is dat een jonge Surinaamse vrouw zegt:’ het n-woord kan ik niet uitspreken.’ Waarop de blanke Nederlandse vrouw zegt:’ waarom niet?’ En precies weet ik het niet meer maar het komt hier op neer dat ze zegt: ‘als je ‘neger’ zegt dan voelt het of ik nergens thuis hoor. Ken jij negerland? Je bent dan nergens geworteld, je telt niet mee’.

Dat heeft me aan het denken gezet en liet me niet los. Aanrader deze serie.

En ik ontdekte de volgende podcast en daar hebben we alle drie super van genoten en we kijken uit naar de volgende uitzending: ‘Groene oren’. Interviews met planten, dieren en bloemen uit de Nederlandse natuur. De eerste aflevering gaat over de nachtzwaluw. En Daniël de nachtzwaluw wordt geïnterviewd. Dit is voor volwassenen maar ook voor kinderen geweldig.
Het is in samenwerking met Natuurmonumenten. Ook een aanrader.
Apps downloaden op de i-pad of telefoon. Techniek kan ook heel verrijkend zijn, dat blijkt maar weer.

wat de doek zegt

Lang geleden maakte ik een serie gedichten over vrouwen die wachten op de terugkeer van hun man. Steeds spreekt iets uit haar omgeving haar aan. Weer iets later maakte ik er tekeningen bij. Dit was de eerste.

wat de doek zegt

te lang alleen
lost de warmte in je op
sla me rond
en ik omgloei je
met zijn verlangen
streel je zoute wangen
als je wacht loopt
op de laatste rots in zee

marisca

Misschien koos ik dit gedicht wel omdat ik Ton een paar dagen heb moeten missen omdat hij in het ziekenhuis lag. Maar nu is hij gelukkig weer thuis en kan hij hier verder opknappen.

Verder kijken »