ogenblikstemming

Dansen kun je ook in je eentje, dat laat deze boom me zien.

Als je zo’n tijd thuis doorbrengt, dan pak je eens wat meer een boek uit de kast waar je lang niet in hebt gekeken. Dat deed ik gisteren en pakte ‘De beste tips uit Libelle. Libelle weet ‘t.’ uit 1976.

foto van internet

Dat geeft een nostalgisch gevoel, terug naar een vroeger tijd die toch ook weer niet zo heel lang geleden is maar wel zo voelt. Want wie heeft er nu nog een knopendoos? Mijn moeder, haar moeder en ook ik nog in de 70′er jaren. De kinderen vonden het leuk daarmee te spelen: in de doos, uit de doos, stapeltjes maken, met de handjes erin woelen, uit de doos, en in de doos. Mijn knopendoos was een rommeltje maar kijk, daar gaf Libelle weet ‘t advies voor:

Breng er systeem in. Zoek alle knopen van één soort bij elkaar en rijg ze aan bloemistendraad. Alle knopenkettinkjes van één kleur rijgt u daarna aan pijperagers.

Ik denk niet dat kinderen van nu bloemistendraad of pijpenragers kennen, een knopendoos trouwens ook niet. Tenzij zij een oma hebben die nog knutselt en veel bewaard.

Helaas gaan de bollentelers de bollenvelden al koppen omdat er toch nog mensen zijn die niet weten wat niet en wel kan. Zelfs de bloemen gaan in quarantaine.

Vandaag is het 46 jaar geleden dat onze Maartje werd geboren. En aangezien we nu geen verjaardag kunnen vieren zoals we gewend zijn, passen wij ons aan. Maartje kwam appeltaart brengen en zij bleef op de galerij staan en wij stonden in de keuken met het raam open. Natuurlijk voor haar gezongen, dat doen we nog steeds ieder jaar. We hadden geluk dat wij binnen stonden want was is het opeens koud buiten. Na de koffie ging ze weer lopend terug naar huis en wij sloten het raam en keerden terug naar onze stoel binnen.

Leuk om te doen: zoek allerlei koppen in de krant over coronanieuws. Ga ze door elkaar mengen tot er een gedicht ontstaat zonder dat het woord corona er in voorkomt.

Tijd van bezinning
neemt u even plaats
drie karretjes afstand graag
een afscheid van zeven minuten

kan de paasgedachte ons inspiratie bieden tijdens deze crisis?
de zeven zonden en zeven deugden
lof der wijsheid
de hoop op morele wedergeboorte
we zoeken slimmere methoden

kwetsbare wereld vol saamhorigheid
een zieke pool kan eigenlijk geen kant op
februari- verloren maand
Britse gebeden verhoord, Boris knapt op

aan de grond?
het nieuwe normaal
tik digitaal een eitje
het vuur begint onder controle te komen.

M’

bulkt van letters die wachten op consumptie.

Kasten vol boeken in de bieb en de boekwinkel die vragen: lees mij.

Maar ook in de hoofden van schrijvers bulkt het van de letters die erom vragen: voeg ons samen tot woorden, tot zinnen, tot verhalen, tot overpeinzingen. We liggen klaar, geen last van corona, wij mogen eruit, vind ons.

En dat doen Nel en ik dan ook. Het bulkt, borrelt en duizelt soms in ons hoofd. Al die letters die eruit willen en alles goed vinden wat wij ermee doen.

Ik gebruik ze nu, zittend in de zon op het balkon, om een sprintje te schrijven. Even hiervoor voegde ik ze samen voor een condoleancekaart.

Corona, letters die opeens als een bedreigend woord steeds opduiken. Dat hadden ze vooraf ook niet gedacht. Maar letters zijn geen baas over zichzelf, zij voegen zich naar de wil van de gebruiker. En op dit moment naar mijn wil.

Dit schreef ik in een sprintje (achter elkaar doorschrijven) van vijf minuten naar aanleiding van een tekst van Bert Wagendorp over zijn werkkamer. Nel en ik hebben er ieder een aantal zinnen uitgehaald en hebben daar thuis over geschreven. Vanmiddag hebben we ze aan elkaar voorgelezen door de telefoon. Geen lijfelijk contact maar wel contact en dat behouden we zorgvuldig.

Je kunt je volproppen met eten, maar je kunt ook van oud papier proppen maken. Als je die in elkaar doet, op een wit vel in de zon legt en fotografeert, dan kan er een verrassing ontstaan: een gezicht komt tevoorschijn. Dat kun je vooraf niet bedenken, het ontstaat door gewoon wat te spelen met papier en zonlicht. Kan gewoon op het balkon.

Vanochtend weer eens een rondje langs de bollenvelden gefietst in mijn eentje, helm op zoals de dochters beloofd. Dat zo alleen fietsen vind ik heerlijk. Eigen tempo, stoppen wanneer ik wil om een foto te maken of gewoon even stil te staan kijken en luisteren. Ik zag futen in verkeringskleed, aalscholvers die onder doken, verderop weer boven kwamen en opvlogen, hoorde mussen sjilpen en waar ik altijd blij van wordt: de veldleeuwerik die ik altijd boven de bollenvelden hoor jubelen.

Veel bollenvelden waren al gekopt maar er was nog genoeg kleur om van te genieten. Er waren fietsers en wandelaar maar niet te veel en ieder maakte zoveel mogelijk ruimte.

De kleuren van de bollenvelden kan ik laten zien aan wie er niet heen kan, maar die geuren kan ik niet laten ruiken. De heerlijke hyacintengeur en die speciale narcissengeur. Ik kan de vogelgeluiden niet laten horen maar geloof me, het was genieten.

Ik zocht op mijn fototoestel het knopje om een selfie te maken maar kon het niet vinden en snapte er niets van. Tot ik me realiseerde dat die op mijn telefoon zat. Dus maar toestel omgedraaid en gewoon geknipt en het is nog gelukt ook.

HOE GRIJS IN DE WERELD KWAM.

De planeet zweeft in het heelal en het was er donker, diep donker. Toen werd de zon geschapen en het werd licht, heel licht. De zon ging niet onder en de wezens klaagden: ‘ kan die zon niet uit? Dat licht doet pijn aan onze ogen, we kunnen niet slapen en zijn doodmoe’. De zon ging uit en het werd weer donker op de aarde, nachtzwart.

Weer klaagden de wezens: ‘waarom is het of te fel wit of te diep zwart? Kan het niet allebei wat minder? Kan er niet wat zwart bij het wit zodat het wat zachter wordt? En wat wit bij het zwart zodat het iets minder hard wordt?’

De schepper wilde dat wel eens proberen en ging aan de slag.

De wezens gaven hem aanwijzingen: ‘nog iets meer wit hier; daar nog iets meer zwart.’ En zo ontstonden langzaam de grijstinten en het werd kalm aan de ogen van de wezens, rustig in hun hart, want grijs is geen dwingende kleur, maar verzacht.

En toen, veel, veel later de andere kleuren ontstonden, was het grijs de kleur die ze niet in de weg stond, ze de ruimte liet en ze niet beïnvloedde als hij vlak naast ze stond.
Grijs nam zijn eigen bescheiden, rustige, maar onmisbare plek in te midden van soms felle, schreeuwende kleuren.

En grijs zag dat het zo goed was.

Marisca

Ik schrok vorige week toen ik las dat er een dominee is die tegen kinderen zei dat de coronacrisus komt door zonden die de mensen hebben begaan. Ik dacht dat zoiets al eeuwen achter ons lag maar nee, er zijn nog steeds mensen die geloven dat er een god bestaat die van bovenaf ons bekijkt en als het hem, het is altijd een hij, niet meer bevalt, hij dan een ziekte of andere straf op de aarde loslaat. In vroeger tijden kan ik me dat voorstellen. Niemand wist waar die plotselinge ziektes vandaan kwamen en dan zoek je een verklaring. En vond je die niet dan gaf je een minderheid in je land de schuld, of een vrouw die mensen genas met kruiden maar nu de vijand werd, of het was de straf van god. Maar nu weten we beter en dan nog kinderen belasten met dat vreselijke idee van zonden als bron van corona. Ik vind dit te erg voor woorden. Heb er daarom maar een afbeelding bij gemaakt van een wat lievere god. Niet dat ik geloof dat dit realiteit zou kunnen zijn, maar omdat ik als kind dit beeld van god voorgeschoteld kreeg en het in allerlei oude schilderijen nog altijd te zien is.