woordenbewaarder

Op de vraag van museum het LAM van vandaag: ’toon ons je verzameling’, heb ik eens geen stenen of schelpen of boeken of natuurvindsels genomen maar woorden die ik ook al jaren spaar en in een map opsla. Ik maakte een achtergrond en zocht er een aantal uit en combineerde die met elkaar. Dat ziet er zo uit (klik er op om het vergroot te zien) :

op reis in mijn kamer

Ik ga op reis in mijn kamer met een loep.

Blijf aan mijn tafel zitten en pak wat stenen en schelpen uit mijn schaal en bekijk ze door een loep. Het meest interessant vind ik de woestijnroos. Een stukje beige gesteente met plooien, verschillen in diktes, de openingen, de kronkellijnen en soms opschittering aan de zijkant.

Een schaal vol gevonden schatten, opgeraapt tijdens vakanties of gewoon tijdens het lopen in de omgeving. Hoe ik hieraan kom weet ik niet meer. Misschien van iemand gekregen die weet dat ik hiervan geniet. Ik denk het want de ene keer dat ik in de woestijn ben geweest heb ik dit niet gevonden.

Het is door de loep een miniatuurlandschap met scherpe kliffen, uitwaaierende plateaus, door de wind geschuurde vormen. De grilligheid van het ontstaan van een stuk natuur dat mogelijk vloeibaar begon maar verhardde door de tijd heen. En de tijd sleet het weer af, korrel voor korrel. Tot er een breukvlak ontstond en het losraakte van het grote geheel. Vrij om op reis te gaan met waterstromen mee of de wind of een mensenhand.

Wat voel je als je onverwachts zoiets moois vindt? Blijdschap, mogelijk ontroering of alleen verbazing over hoe zoiets moois op deze plek terecht is gekomen.

De vormen zijn uniek, niets op de aarde is gelijk aan dit stukje versteende woestijn. Wat een ervaring daarmee in contact te komen.

een schaal vol gevonden schatten
iedere vorm is uniek
een miniatuurlandschap
een schaal vol gevonden schatten
verhard door de tijd
geschuurd door wind en water
iedere vorm is uniek
een schaal vol gevonden schatten

nieuwe helden

Ik kwam van de week langs een aanplakruimte waar allerlei oude posters hingen die heerlijk aan het verweren waren. Ertussen stond een tekeningetje van een verpleegster.

Ik heb veel foto’s van de verweringen gemaakt en van de verpleegster ook een. Die heb ik gecombineerd, wat kleur toegevoegd, groottes veranderd en zo ontstond zoals ze tegenwoordig worden genoemd: de heldin van de gezondheidszorg.

de schoonheid van de paardenbloem

Ik houd van planten die zelf bepalen waar ze willen/kunnen ontkiemen. Zo zie ik overal waar ik loop tijdens mijn blokje om paardenbloemen. In het gras, tussen spleten van asfalt, tussen openingen in stoeptegels. Als je eens door je knieën gaat ( gaat bij mij niet zo goed dus ik zoom in met mijn fototoestel) dan wordt zo’n allerdaags bloempje opeens iets prachtigs. Het leuke van de paardenbloem vind ik dat je alle stadia van het bloemleven bijna tegelijkertijd kunt zien. Ik heb ze op de foto gezet.

De paardenbloem (Taraxacum officinale) behoort tot de composietenfamilie, een van de grootste families op aarde. Bij deze bloemen denk je dat je één bloem ziet, maar in feite bestaat dat bloemhoofdje uit vele kleine bloempjes die straks ieder een parachuutje vormen waar een zaadje aan hangt. De wind is de zaadverspreider maar door toedoen van de mens is hij over vele continenten verspreid.

het leven stoot je om

Ik kies de zin: ‘Het leven stoot je om en helpt je op‘ uit het gedicht ‘Het leven’ van Toon Hermans.

Dat is het bijzondere aan het leven dat we leiden. Er kan je iets overkomen of het overkomt je naasten maar je voelt de pijn en het verdriet met ze mee. Je zit heel diep in je verdriet, je angst, en dan kan het zo maar gebeuren dat een stukje muziek, een vogel die begint te fluiten of een aai over je hoofd, je doet opveren en je weer, soms even, een blij gevoel geeft.

Het is als het bekende gezegde: als er een deur gesloten wordt, gaat er ergens anders een raam open. Maar helaas ziet niet iedereen dat raam of hoort het lied niet of kan zelfs de zachte aai niet meer verdragen. Dan stoot je alleen nog maar je hoofd, voet of hart aan het leven. En soms is het leven dan niet meer te leven.

Gelukkig heb ik een karakter gekregen dat juist open staat voor dat plotse lichtpuntje en zie ik vaak meer licht dan donker. Dat is een geluk. Daarom heb ik wel blauwe plekken van het stoten maar word ik er niet beurs van.

En ik hoop anderen weer op te peppen met een kaart, een briefje of een aai over de bol.

silhouet

Toen  ik beschreef hoe ik foto’s maakte van een ijzerdraadje, ging daar iets aan vooraf. Ik zette mijn fotostandaard neer en daar tegenaan een vel wit papier. Toen zag ik dat de standaard een figuur was geworden en dat zette ik even op de foto voor ik aan het draadje begon. Op de computer ging ik verder met de silhouet-foto en toen ontstond dus dit. Lang leve de computer en het fototoestel. 

mijn kamer

Ik kreeg de vraag voorgeschoteld: wat is op dit moment je favoriete plek in huis?

Dat is moeilijk kiezen want in de huiskamer is het heerlijk warm door de zon die door de grote ramen schijnt. En dan kijk ik naar ons nieuwe schilderij en ben ik helemaal gelukkig.

Maar ja, ik ben ook heel graag, zoals nu, op mijn eigen kamer waar het stil is en de muren me omarmen, niet knellend, maar vriendelijk op afstand.

Ik heb hier mijn boeken, stenen, schelpen, schrijfspullen, computer en alles waar ik van houd en mee bezig ben. Mijn cd’s met mijn eigen voorkeur staan paraat voor als ik muziek wil horen maar als ik schrijf wil ik stilte om me heen en in me hebben.

De stapels op mijn kamer horen er ook bij totdat ik het overzicht verlies en dan ga ik ruimen. Nou ja, iets ruimen en de rest herverdelen.

Alles mag en kan in mijn domein.

In de woonkamer waar het ruim, licht en zonnig is zit ik graag aan de eettafel voor het raam. Ook de televisiehoek voelt als een geborgen plekje. En het balkon op zonnige dagen is ook een heerlijke schrijf- en leesplek.

Maar als ik er één moet kiezen, dan toch mijn eigen kamer. Soms steek ik een wierookstokje aan, soms zet ik een zachte achtergrondmuziek op van Leonard Cohen, soms een hard meezinglied van Dolly Parton.

Mijn kamer weerspiegeld mijn interesses in het leven en daar staan bovendien ook de foto’s van mijn geliefden.

draadje

Ik kreeg een bos bloemen en om het papier zat een bloemistendraadje om de boel bijeen te houden. Toen ik het draadjes losdraaide zag ik opeens een leuke vorm dus, niet wegdoen. Gisteren op het balkon stuk wit papier over een brok oase gelegd en draadje erin geprikt en op de foto gezet. Daarna draadje wat vervormd en weer op de foto gezet enz.
Vervolgens ermee gaan spelen op de computer en dan krijg je zoiets.

En zo heb ik een aantal series gemaakt. Dus mocht je je vervelen, gewoon spelen met een draadje.

vier keer

Museum LAM in Lisse heeft iedere dag een opdracht voor de thuisblijvers naar aanleiding van een kunstvoorwerp uit hun museum. Enkele dagen geleden moest je een zelfportret via spiegels maken, het liefst een dubbel- of meerportret. Ik kreeg mezelf er vier keer in een keer op. Ik had een keer vier badkamerspiegeltegels gekocht en die kon ik nu mooi gebruiken.

heilige van vandaag

Het leuke is dat als het niet zo geordend is in je kamer dat je steeds op zoek moet naar dingen en dan iets anders onverwacht weer tegenkomt. Zo ook vanmorgen. Ik stuitte op het boek ‘365 heiligendagen’ en keek eens welke heilige bij vandaag hoort. Nou dat is een dappere dame, Hildegunde, een strijdbare vrouw in oude tijden.

Geboren in 1170 als dochter van Harper von Helpenstein in Neuss am Rhein. Als haar moeder sterft gaat zij met haar vader op bedevaart naar Palestina. De heenreis gaat zonder problemen maar op de terugreis sterft haar vader. Voor haar is het nu veiliger zich als jongen te kleden en ze noemt zich nu Jozef. De beschermer die haar vader haar gaf berooft haar, maar zij bereikt Europa weer. Onderweg wordt ze van diefstal beschuldigd en wordt zij ter dood veroordeeld. Maar door tussenkomst van een engel wordt zij vrijgesproken.

Ze wordt helper van een oude kanunnik en reist met hem naar de paus in Rome. Ze beleeft vele avonturen maar komt weer veilig terug en vindt dan haar doel: monnik worden in Schönau. Pas na haar dood in 1188 (zij is dan pas 18 jaar oud) ontdekken de broeders dat er al die tijd een vrouw temidden van hen gewoond heeft.

Haar ouders hadden een vooruitziende blik toen zij haar Hildegunde noemden want de Germaanse woorden ‘hild’ en ‘gund’ betekenen beide ‘strijd’.

Haar leven was reden genoeg om haar heilig te verklaren en vandaar dat zij vandaag weer in mijn boek tevoorschijn kwam.

beeld van Hildegunde en tekening van klooster uit die tijd.

Verder kijken »