Vandaag zulk heerlijk weer dat ik er opuit moest. Samen met vriendin A. door het duin fietsen naar Bloemendaal aan zee. Daar eerst koffie en daarna over het strand gelopen. Gelukkig had ik mijn fototoestel mee want er waren zulke mooie zandsporen, die moest ik mee naar huis nemen. Kijk maar, zonde om zo maar te laten liggen.
Met Ton naar de film ‘De beentjes van sint Hildegard’ geweest met o.a. Herman Finkers. We hebben ervan genoten. Daaraan moest ik net denken toen ik weer een paar citaten van Herman Finkers tegen kwam. Zoals:
‘Ik word wakker. Doe een plasje. Sta op. En denk, dat had andersom gemoeten.‘
En: ‘Anders nog iets? – Ja een babi pangang graag. – Mevrouw, we hebben hier een Franse keuken. – Ok Donnez-moi une babi pangang svp’.
In gedachten hoor ik dan zijn stem erbij en zie ik die twinkelende oogjes. Bijzondere man met vele kwaliteiten.
Als ik een bij was dan was ik er een van velen. Ik was onderdeel van een groot georganiseerd geheel dat geheel ten dienste staat van ons volk.
Ik zou een werkster zijn die de poppen verzorgd of een werkster die eropuit vliegt op zoek naar nectar en stuifmeel. Ik weet door de dans van mijn medewerksters waar de juiste bloemen zijn voor dit moment.
Het is heerlijk om weg te vliegen uit die overvolle korf en even alleen op pad te zijn. De zonnewarmte op mijn lijf te voelen, te snoepen van de nectar die overvloedig is, stuifmeel te verzamelen in de korfjes aan mijn poten.
Ik treuzel op de terugweg, wil nog niet naar binnen maar ik moet. De dwang van het bij zijn is sterker dan mijn wil tot vrijheid.
~