haiku

dit voorjaar brengt nu
het coronavirus mee
lente achter glas

als de zon er is
wil ik er opuit trekken
zolang het nog mag

miljoenen bollen
op de keukenhof wachten
vergeefs op publiek

m’

toch samen

Ik kwam deze foto tegen die ik een paar jaar geleden maakte voor een foto-opdracht: maak een dubbel-zelfportret. En nu we geen bezoek mogen ontvangen proost ik maar met mezelf. De wijnvoorraad is net weer aangevuld.

corona

Omdat het schrijfcafe nu niet doorgaat kregen we de opdracht thuisgemaild. Een van de opdrachten was: kies een krantenfoto en schrijf er tien minuten over.

Iets anders kon ik op dit moment niet kiezen. De helden zijn de mensen, vooral in de zorg maar ook op allerlei ander gebied, die de maatschappij in deze coronacrisus op de been houden. Het eerbetoon aan de zorg startte in Italië en toen ik het zag kreeg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. En eergisteren werd het aan ons gevraagd: ga om 20.00 uur naar buiten en klap voor de mensen die voor de zieken en zwakkeren onder ons zorgen. En ik stond op het balkon, klapte hard in mijn handen en hoorde het geluid ook verder weg van de flats aan de overkant. Ik denk dat ik van onze flat de enige was maar dat geeft niet want ik voelde weer die ontroering en die verbondenheid met mensen die ik helemaal niet ken. Ze zijn vaak niet zichtbaar maar wij bewijzen hen nu eer voor hun inzet.

We leven nu in een vreemde tijd. Mijn kinderen maken zich meer zorgen over ons dan wijzelf en dat hoor ik van leeftijdsgenoten ook. Ze willen dat we binnen blijven en als we naar buiten gaan, niet naar een winkel, geen bezoek ontvangen en ook niet op bezoek gaan. Wij gaven er aan toe al vonden we het wat overdreven. Maar dat is het niet en ze hebben gelijk en als het hen meer gevoelsrust geeft dan luisteren we naar onze kinderen. Ze hebben al genoeg zorgen met hun eigen werk en leven nu.

Voordeel van pensionado zijn is dat je bijna geen verplichtingen meer hebt en vrij je tijd kunt indelen. En met genoeg boeken en andere dingen in huis waar we ons mee kunnen vermaken is het goed te doen. Al gaan we wel elke dag even lekker naar buiten, een blokje om, want die frisse neus is toch ook belangrijk. En nu mag het nog.

C

Vandaag staat de letter C centraal omdat mijn moeder Cisca vandaag 97 zou zijn geworden. Een tijd geleden maakte ik deze letter C met allerlei woorden die met een c begonnen.

Alleen het alarmwoord van nu stond er nog niet in want ik had er nog nooit van gehoord.

corona

crisis
om ons heen
regels leggen ons vast
om erger te voorkomen
nu is het binnenblijven voor ons
ach, als dat het ergste is

corona

m’

onzekerheid

Vandaag las ik het citaat: ‘Waar je op kunt vertrouwen is dat er altijd onzekerheid zal zijn’, van Ashleigh Brilliant. Direct daarna dacht ik:

Vanaf het moment van je ontstaan, als je nog maar een paar cellen groot bent, kan het al misgaan. En dat blijft het hele leven zo.
Je kunt zekerheden proberen in te bouwen door een vaste relatie, een vaste baan, vaste familie en vrienden om je heen, maar er hoeft maar iets te gebeuren en de hele zekerheid die je dacht te hebben valt uiteen.
We zitten nu midden in de coronacrisis. Sinds gisteravond is het hele openbare leven op slot. Restaurants met volle agenda’s staan nu leeg. Zo ook theaters, sportaccomodaties. Geplande voorstellingen, wedstrijden, niets meer van over. Hoe worden die mensen betaald? Hoe lang houden werkgevers dat vol? En al die zzp’ers?
Zekerheden zijn voor een groot deel weggevallen en onzekerheid sluipt niet binnen, nee, die neemt gewoon de boel over. Maar ik wil me niet gek laten maken en probeer zo gewoon mogelijk mijn dagelijks leven door te laten gaan. Met zijn beperkingen, maar wie weet wat dat oplevert.

Herodotus

Ik pak op gezette tijden het dikke boek dat Herodotos schreef in de vijfde eeuw voor Christus: ‘Historiën’. Hij zegt:’ Herodotos is mijn naam, ik kom uit Halikarnassos en maak hierbij het verslag wereldkundig van het onderzoek dat ik verricht om de herinnering aan het verleden levend te houden en de grootse, indrukwekkende prestaties van de Grieken en andere volkeren te vereeuwigen’.

Nou, dat vereeuwigen is duidelijk gelukt want zijn boek wordt nog steeds herdrukt. Veel dingen waar hij over schrijft heeft hij met eigen ogen gezien. Hij reisde door Griekenland, Anatolië, Opper-Egypte, Noord-Afrika, delen van het Midden-Oosten, de huidige Oekraine en de Krim en delen van West-Europa.

Maar hij ging ook af op de beschrijvingen van zeevaarders en andere reizigers. Hoewel zij soms meer hun fantasie gebruikten dan dat zij de feiten vertelden en mogelijk heeft hij zelf ook het een en ander mooier gemaakt dan het was. Maar dat maakt het lezen alleen maar leuker.

Over de krokodil schrijft hij onder andere:’ In de winter eet hij niets en houdt dat vier maanden vol…’s Nachts blijft het dier onafgebroken in de rivier, omdat het water dan warmer is dan de open lucht en de dauw…
…Een krokodil heeft ogen als een varken en zijn tanden zijn groot in vergelijking met zijn lijf, zeg maar gerust dat het slagtanden zijn…

Hij schrijft ook over een speciaal uitgekozen krokodil in Egypte in en om Thebe en het Moiris-meer: ‘Het dier is geresseerd en helemaal tam geworden, het draagt oorringen van glas of goud en sierbanden om de voorpoten, het krijgt alleen lekkere hapjes en offerkoeken te eten- kortom, het wordt zijn leven ang vertroeteld. Na zijn dood wordt het beest gebalsemd en in een gewijde kist begraven. Daarenetegen geloven inwoners van Olifantenstad en omgevingniets van die heiligheid en zij eten zelfs krokodillenvlees…

Dit is toch heerlijk om te lezen? Zo schrijft hij zijn hele boek vol over allerlei onderwerpen. Aanrader!

Zo moet Herodotus eruit hebben gezien.

maart

Soms kom ik een gedicht tegen dat ik nog niet ken en waarvan ik moet glimlachen. Dat is fijn in een tijd dat het ene slechte bericht over corona het andere opvolgt. Dit weekend blijven we lekker binnen. Straks alle boodschappen doen en dan hoef ik er niet meer uit. Tijd voor nog meer gedichten, gedachten en wat er verder nog langskomt.

MAART

Een konijn probeerde een hele beuk
na te doen, maar het was moeilijk
en het lukte dan ook van geen kant.
In maart is het nog veel te vroeg
om bomen na te doen en vooral
beukenbomen zijn heel moeilijk.
Maar is speciaal voor konijnen
een maand om heel voorzichtig
te beginnen: met iets eenvoudigs
als een enkele tak of een den.

Gerard Berends
uit: Ik wou dat ik een vogel was.

Snap je nu waarom ik moet glimlachen?

krokodil

Afgelopen zondag heb ik in het natuurmuseum Rotterdam de huid van verschillende krokodillen bewonderd en het verschil in grootte. Is de een amper een meter, de ander is ruim drie meter. Lekker als ze niet weglopen en je rustig de tijd kunt nemen om ze te fotograferen. Opeens moest ik aan een springliedje denken van zo’n tien jaar na de oorlog:

‘Onder de brug van het Spaarne daar lag een krokodil.
Ik wou erop gaan varen, toen beet hij in mijn bil.
Au, au, au, mijn hele bil is rood-wit-blauw.’

Ik kijk ook in het dikke boek dat Herodotos in de vijfde eeuw voor Christus schreef over krokodillen, maar dat komt morgen. Nu de foto’s.

depot Boijmans van Beuningen

Gisteren liep ik langs het nieuwe nog in aanbouw zijnde depot van museum Boijmans van Beuningen. Het wordt het eerste depot ter wereld waar je als bezoeker zelf, of met een gids, rond kunt dwalen door de opgeslagen werken. Lijkt me een geweldige ervaring. Het gebouw is nog niet af maar wat een kijkgenot nu al vanaf de buitenkant door al die spiegelende ramen. Ben zo benieuwd hoe de binnenkant eruit gaat zien. Maar dat duurt nog een paar jaar denk ik voor we erin kunnen.

treinreis

Zondagochtend op het station, natuurlijk te vroeg, wachtend op de trein naar Leiden. Helaas, wisselstoring, geen trein voor mij. Dan maar wachten wanneer wel. Het is koud maar ik blijf buiten zitten en mijn boek over het winterkoninkje houdt mij warm.
Het is inmiddels al ruim 40 minuten later als mijn trein arriveert. Geen snelle overstap in Leiden zoals gedacht maar hier is gelukkig koffie.

En nu zit ik warm in de 1e klas klaar voor vertrek naar Rotterdam. Ik ben van plan naar het natuurhistorisch museum aldaar te gaan. Daar ben ik nog nooit geweest. Op het andere perron arriveert de ‘Bahntouristexpress’. Zou die naar Berlijn gaan? Ik in ieder geval niet.
Nu verder in het zeer lezenswaardige boek van Stephan Moss over het interessante leven van het winterkoninkje:’ een bescheiden maar kwiek vogeltje’.
Het is mij tot nu toe niet gelukt er een goede foto van te maken: te snel, te kwiek, te scharrelig op de grond.

« Previous EntriesVerder kijken »