ogenblikstemming

Gisteren liep ik het labyrint en ik voelde duidelijk op de heenweg het vrije van de buitenkant en het beschermende aan de binnenkant. Beide waren goed maar ik wilde nu het liefst aan de buitenkant zijn en een ruim gevoel in me krijgen.
In het midden was de rust. Ik voelde de energie van de zee en de wind bij me binnenkomen omdat ik me er voor openzette.
De terugweg was anders, zoals dat meestal is. Het woord ‘gesterkt’ kwam in me naar boven. Mooi woord al klinkt het niet zo mooi als fluweel, maar de kracht van het sterk zijn zit erin.
Ik zag mijn weg voor me en volgde de uitgezette route zonder me druk te maken over links of rechts, gewoon alleen de weg volgen.
Soms smal, soms breed genoeg voor twee, maar we lopen ieder onze eigen weg zonder samen te gaan. Dat geeft een rustig gevoel. Je eigen tempo, stoppen wanneer je zelf wilt en het weten dat je altijd goed uitkomt.
Het heeft me geen diepe inzichten gebracht maar wel een heerlijk gevoel.

Vanmorgen liep ik in ons dorp langs de boekwinkel en toen zwol mijn moederhart op van trots. Onze Anne in de etalage ( althans haar foto) met haar boeken en de aankondiging voor een ontmoeting in de kinderboekenweek. Gaan we zeker even om de hoek kijken. Klik op de foto om te vergroten.

SPIRAAL

Spiraal, het roept direct het woord spiritueel in me op. Maar ik denk ook aan ‘het spiraaltje’ als anticonceptiemiddel. Dit laatste houdt tegen, het eerste nodigt uit naar binnen te komen zoals het labyrint. Ik denk aan de dans van de derwisj die in een steeds kleiner cirkeltje naar binnen treedt.

De spiraal kan van allerlei materiaal zijn, van allerlei groottes, maar leidt altijd in evenwijdige cirkelgang van buiten naar binnen en vanuit het centrum weer naar buiten. Wat is het praktische nut van een spiraal eigenlijk? Weet ik niet zo snel. Wel het louterend gevoel dat een getrokken spiraal op het strand, getekend op steen of op papier je kan geven als je er open ingaat. Maandag mag ik weer, ik kijk er naar uit.

Ik las dat de vis het populairste huisdier is in Nederland. Nooit gedacht. Ik ken meer mensen met een hond of kat dan met vissen. Neef Arnold had een mooi aquarium, maar verder ken ik niemand met vissen in huis. Het is wel boeiend om naar te kijken, al die bewegingen, die kleuren. Maar als je wilt weten hoe een vis er van binnen uitzien, kun je beter een lekkere schol kopen, opeten en het geraamte op je bord laten liggen en eens goed bekijken, bevoelen. Lust je geen vis en wil je het toch weten, dan kun je bijvoorbeeld naar het Teyler museum om naar de fossielen te kijken. Miljoenen jaren geleden leefde deze vis, maar hij zou ook zo van mijn bord kunnen komen.

Wat ik niet wist en ook las is dat een vrouwtjesvis een ‘kuiter’ heet en een mannetjesvis een ‘hommer’, ‘hom’ of ‘gelt’.

Ouder worden.

Ouder worden gebeurt op allerlei manieren, positief en negatief, duidelijk of sluipenderwijs. Zo merk ik dat ik door de jaren heen wijzer ben geworden, maar ook dat ik nog altijd niet wijs genoeg ben om ‘een wijze vrouw’ genoemd te worden. Ik weet niet of ik milder geworden ben, mogelijk was ik dat al redelijk en is dat hetzelfde gebleven. Maar misschien ben ik wel minder mild geworden, zonder dat ik dat zelf gemerkt heb. In mild zijn zit ook mededogen. Als je soms een woord eens langer bekijkt of hardop uitspreekt kan het iets vreemds krijgen terwijl het zo vertrouwd is. Mededogen. Ik zie ‘mede’ erin en dat begrijp ik. Bij ‘dogen’ denk ik aan gedogen en dat heeft iets van de ander tolereren en dat zie ik weer niet in mededogen. In het synoniemenwoordenboek staat medelijden/compassie/medegevoel/barmhartigheid/erbarmen. Bij dat laatste woord moet ik direct aan het ‘Erbarme mich’ uit de Mattheus Passion van Bach denken. Zo’n prachtig lied. Het is een woord dat denk ik niet meer gebruikt wordt in de spreektaal, maar misschien was het altijd al een woord dat in de schrijftaal thuis hoorde. Er zit ‘barm’ in, net als in barmhartigheid. Geen idee wat dat woord betekent maar ik zoek het even op.

Het kan een vis of vogel zijn, een berm of strook grond aan de voet van een muur tot de gracht, een hoge golf of baar, en de schoot ( van het lichaam). Ik ga voor de laatste optie wat het woord erbarmen betreft.

Maar ouder worden betekent ook strammer worden, minder kunnen dan een aantal jaren geleden en dat betekent weer loslaten. En uiteindelijk kan dat zo maar tot meer vrijheid leiden. Maar dat gaat niet vanzelf, daar moet aan gewerkt worden en werken gaat langzamer als je ouder wordt. Maar we hebben geen haast meer in het 70+ leven, althans, ik probeer mijn dagen te slijten met leuke dingen zonder me te haasten. Mijn broer Frank zei vroeger al tegen me: ‘Zij die langzaam gaan, zien veel meer.’ En met deze wijze woorden sluit ik dit stukje af. Tijd voor een middagdutje.