wolken

Met Nel al weer weken bezig met ons ‘wolkenproject’. Daar laat ik niets van zien of lezen voordat wij dat met elkaar hebben gedeeld, maar deze tekst komt er niet in en kan dus mooi hier gedeeld worden. Net als de zonsondergang op Katwijk van afgelopen september.

Wolken drijven mijn leven binnen.
Niet meer om regen en storm te brengen,
maar om kleur te geven aan mijn lucht van de zonsondergang.

Tagore (1861-1941)

Ik weet niet wanneer hij dit heeft geschreven, maar mij doet het denken aan iemand op leeftijd die geniet van zijn laatste stuk leven waarin het rustig is, de zon niet meer verblindt en je kunt genieten van de schijnbaar alledaagse dingen, zoals een zonsondergang. Ik kan me goed verplaatsen in dat gevoel. Het lijkt een tegenstelling: wolken die kleur geven aan de zonsondergang. Vaak versluieren zij juist de ondergaande zon, hangen er te breed voor, maar het donker van de wolken kan ook het rood van de zonsondergang dramatisch mooi maken.

Lao Zi

Wat is het een heerlijk weer. Eigenlijk stond ramen lappen op de agenda maar ik ben even zelf postbode gaan spelen en lekker op de fiets rond gegaan. Nu staat het draadjesvlees te pruttelen en zit ik op mijn kamer te lezen in het prachtige boek van Lao Zi. Hij was een mytische schrijver en dit boek Tao Te Ching (het Boek van de weg en de deugd) wordt al vermeld in de derde eeuw voor Christus.

Dit boek is met foto’s geïllustreerd en met oude Chinese voorwerpen en dus niet te vergelijken met die eerste uitgaves. Maar de inhoud is al die eeuwen overeind gebleven en wordt nog steeds opnieuw uitgegeven. Een klein voorbeeld van de inhoud.

Hoofdstuk 33: ONDERSCHEID IN WETEN.

Zij die anderen kennen, zijn wijs.
Zij die zichzelf kennen, weten te onderscheiden.
Zij die anderen overwinnen, beschikken over spierkracht.
Zij die zichzelf overwinnen, beschikken over zeggingskracht.
Zij die weten wat voldoende is, zijn welvarend.
Zij die zich vol toewijding ontwikkelen, zijn vastberaden.
Zij die niet vervreemd raken van hun plek in de wereld, zijn blijvend.
Zij die sterven en niet verdwijnen, hebben een lang leven.

En dat laatste geldt dus zeker voor Lao Zi die nog altijd voorleeft in zijn geschriften. En in de afbeeldingen van hem.

Maar ook onze eigen gestorven dierbaren blijven leven zolang wij over ze praten en tegen ze praten en aan ze denken.

nachtvlinder

Als je net als Marleen en ik af en toe even gas terug neemt dan is het heerlijk om thuis zo maar wat te gaan tekenen. Vooraf geen plan maken en dan kan het nooit tegenvallen en het levert geregeld iets verrassends op. Soms kleur ik ze dan op papier in, maar soms ook later op de computer. En aangezien ik nu een nieuwe snelle en weer topwerkende computer heb dankzij mijn schoonzoon R., heb ik deze op de computer ingekleurd. In zwart-wit zag ik er een verlegen persoon in, ingekleurd een nachtvlinder.

woordvonds

Uit het voorgaande gedicht kies ik de woorden:
opgeblonken minuskule kleine kistjes.

Wat een prachtige taalvonds. De napjes van de beuk beschrijven als houten kistjes is prachtig, vooral omdat er zo een link gelegd wordt naar de eerder genoemde kleine dood. Alleen het woord opgeblonken vind ik niet terug in het doffe napje van de beuk. Past voor mij meer bij de glimmende kastanje.
Mooi ook dat een vreemde droefheid niet alleen bij mensen voorkomt maar ook bij bomen. Ik weet inmiddels dat bomen veel meer kunnen dan ooit gedacht. Ze geven elkaar informatie door, communiceren dus met elkaar.
Zouden ze zeggen:’ jongens, de herfst komt eraan, nog even volop energie erin en dan kunnen we de hele winter uitrusten’? Al miljoenen jaren volgen zij een vast ritme en zorgen er zo voor dat mens en dier kunnen genieten en gebruik maken van hun vruchten, stammen of takken en hun schoonheid. Dankzij dat achteloos rondstrooien van hun houten kistjes met kostbare inhoud.

herfst in woorden

Vorige week kregen wij bij het schrijfcafe het volgende gedicht en omdat ik het zo mooi vind, typ ik het even voor jullie over.

Herfstige beukendreef

Wekenlang gaat het vallen vanuit almaar
kalere kruinen achteloos door. En deze
vreemde droefheid: ook bij bomen hoort
ze blijkbaar bij de kleine dood want zo
kwistig wordt leven zelden rondgestrooid.
Hoe tomeloze drift onder zolen kraakt
en knapt. Al die geduldige opgeblonken
minuskule houten kistjes met binnenin
rantsoen voor onderweg en na miljoenen
jaren koppig deze zelfde boodschap die
aan aarde wordt bezorgd: het feilloze
plan voor het bouwen van een rode beuk.

Marc Tritsmans

ekster

Ik weet nog dat mijn moeder aan haar likdoorn of eksteroog kon voelen dat het zou gaan regenen. Hij begon te steken. Dat werd al in 1699 beschreven door Hendrick Doedyns:’ De knaap…voorzei uit de Nevelen, de Winden en Stormen, eer zy op quamen; misschien met behulp van zyn exter-oog.’

Waarom heet het een eksteroog? Vanwege de vorm, maar de Fransen vinden het meer op het oog van een fazant lijken: oeil-de-perdrix. In Italië en Spanje op het oog van een kip: occhio pollinoen ojo de pollo. De Duitsers van een kraai (waar wij weer de pootjes van hebben):Krähenauge.

foto’s van internet

Er zijn wat oude gezegdes waar de ekster (Pica pica) in voorkomt en dan blijkt hij er niet positief uit te komen: ‘Hier in heeft geen Exter gekackt’ (dat smaakt goed). En bij een dronkaard zei men:’Hij heeft een eksteroog in de keel’.

Een later spreekwoord luidde: ‘Wat van eksters komt, huppelt graag’:het zit in de aard van de ekster te huppen en hun kinderen doen het ook (een soort ‘aardje naar zijn vaartje’).

Omdat de ekster een gespitste staart heeft legde men vroeger het verband met de duivel; hij zou ongeluk brengen en stelen, vooral juwelen. Maar uit onderzoek blijkt dat laatste niet waar te zijn, wel is hij dol op het glanzende schild van mestkevers. Ik herinner me opeens een leesboek uit de lagere schooltijd waarin iemand van diefstal van een glimmende ring werd beschuldigd en dat die later in het nest van een ekster werd gevonden.
Loodgieters noemden de plekjes in het soldeer die te weinig tin bevatten en daardoor gingen glimmen: eksterogen.

Nog steeds ken ik weinig mensen die de eksters graag als tuinvogel zien. Ze jagen ze weg, vooral in het voorjaar als de eksters op zoek zijn naar vers jong vlees voor hun jongen en menig nest plunderen. Ikzelf heb ze ook weggejaagd maar voelde me wel schuldig als ik ’s avonds een stukje vlees zat te eten.

oude meester vernieuwd

Afgelopen zaterdag had ik in Aalsmeer een fotoworkshop met als thema: ‘maak een eigen oude meester’. Na een inleiding over het principe van bloemstukken uit vroegere eeuwen mochten we zelf een stuk samenstellen en op de foto zetten. Gelukkig liep er een fotograaf en kunstschilder rond om af en toe wat advies te geven. We werkten in groepjes van twee en B. en ik waren tevreden over ons boeket. Ik heb het zo op de foto gezet.

Na de nabespreking gingen we aan het eind van de middag naar huis. Gelukkig reed ik mee want ik werd onwel en mijn vriendinnen brachten me thuis en in bed. Daar bleef ik tot maandagochtend, naar de dokter, pillen tegen misselijkheid en nu ben ik al weer drie uur op. Gaat dus de goede kant op. Ik heb het vaker gehad (aanval van Meuniere) en weet dat het vier, vijf dagen duurt voor ik weer ‘gewoon’ ben. Nog even dus en  als het over is ben je het ook zo weer vergeten.

sorry

sorry voor dit einde
ik bedoelde het niet zo

lette niet op, kijk net opzij
sprong op van vreugde
toen ik haar zag en niet jou

het spijt me dat jouw leven
hier eindigt, jaren deed je erover
om volwassen te worden en
een stevig huis te bouwen
waarin je je veilig kon terugtrekken

sorry dat ik je plette
ik bedoelde het niet zo

maar wie steekt er dan ook
zo langzaam over?

marisca

herfst

Jawel, schoonzoon R. heeft mijn computer weer aan de praat gekregen al zal ik wel aan een andere moeten want deze is traag als een bejaarde en voor iemand nog jong van geest is dat irritant.
Vanmorgen in het schrijfcafe kregen wij op tafel deze bosvruchten om over te schrijven, maar eerst mochten we er alleen naar kijken alsof het de eerste keer is dat we ze zien, dan pas schrijven.

Ik wil ze pakken, voelen, ruiken. De verschillende vormen maken nieuwsgierig: hoe voelen ze aan? Wat zijn de verschillen? De glimmende kastanje trekt de aandacht, die zou ik zo op de foto willen zetten.
In gedachten voel ik de stekels van de tamme kastanje prikken in mijn vingertoppen. Die ene noot met die rare vorm wil ik wel van alle kanten bekijken. Wat is het? Wat zie ik er in? Wat is de mooiste kant?
De bolster zou ik willen tekenen en er een gedicht bij schrijven, een elfje dat de kern van de vrucht weergeeft.
De eikels vind ik het saaist van vorm en kleur. Ik neem ze ook nooit mee naar huis, behalve als het napje er nog aanzit. Dan zit er meer spanning in de vorm. En dat is wat mij boeit. Er moet iets in de vorm te ontdekken zijn, anders geef ik er niet lang mijn aandacht aan.

Ik pak een half geopende noot met schil en het voelt koeler aan dan gedacht. Het schilletje dat opgerold is, is harder dan mijn oog deed vermoeden. Het zwarte dat ik er nu van dichtbij in ontdek doet aan verrotting denken. Is niet zo gek, dat hoort bij de herfst en wil deze noot ooit een boom worden, dan moet hij bolsteren, zijn jas uitdoen. Zelf zou ik ontbolsteren zeggen, maar dat is dubbelop.
De vorm is van dichtbij interessanter dan op afstand.
De glimmende kastanje is in zijn eigen hok binnen de halve bolster en ligt er los in. Nog even en hij heeft de beschermende stekels niet meer nodig. Voorplantingstijd is aangebroken. Maar niet voor deze kastanje. Die werd door een mensenhand meegenomen en zal verdrogen in een jaszak of op een vensterbank.

Even anders

omdat mijn computer het heeft opgegeven kan ik nu alleen via de i-pad tekst plaatsen. Dus geen foto’s van Naturalis of museum LAM in Lisse. Omdat ik dit jaar mijn verjaardag niet echt wil vieren, ging ik als alternatief met Ton naar het nieuwe museum LAM in Lisse, naast de Keukenhof. Ik heb er genoten van het gebouw, de expositie en de leuke uitleg van de jonge medewerkers. Daarna een kleine lunch en verder een lekkere tutdag. Zo ook vandaag. Wel op fotopad voor opdracht van de club en nu bijna klaar voor de ontvangst van de kinderen. Ik mis de computer wel hoor. Kan niet bij mijn teksten, foto’s niet bewerken en versturen. Maar hopelijk komt er snel een oplossing. Maar gelukkig heb ik de i-pad nog wel.

Verder kijken »