Soms is iets niet pluis en dat betekent dan niet veel goeds. Maar soms is pluis juist wel goed want dat betekent het voortbestaan van de plant. Deze pluis is zeker pluis.
wel pluis
verlangen
verlangen bij een koude steen
verlangen draagt heimwee in zich
naar toen ik nog naast je zat
de geur van je shag rook
even met mijn hand door je haar ging
verlangen draagt gemis in zich:
van je lach, de cynische grapjes
en kattenharen overal
maar vooral gemis van jou
verlangen laat me gaan
naar een plek waar je bent
en niet bent, in de hoop
iets te voelen van jouw nabijheid
marisca
beter,best niet altijd het best
waarom moet het altijd beter, best?
geniet van wat er al is
ga erop uit in je geest
alles is dan mogelijk
geniet van wat er al is
duik in de rust en stilte
alles is dan mogelijk
loop een stukje door je leven
duik in de rust en stilte
overal kun je jezelf ontmoeten
loop een stukje door je leven
wees vriendelijk voor jezelf
overal kun je jezelf ontmoeten
het is goed toeven in het eigen hart
wees vriendelijk voor jezelf
waarom moet het altijd beter, best?
marisca
De Berries
Gisteren een heel andere zaterdag dan die ervoor. Nu was het feest want het eerste boek van een nieuwe serie, geschreven door onze Annemarie, werd feestelijk gepresenteerd in Haarlem.
Het is voor meisjes (en jongens) vanaf 8 jaar en hoofdpersoon is Lon, dochter van een bekende profvoetballer en de enige in het gezin die meer van hockey dan van voetbal houdt. Lon beleeft spannende dingen in haar nieuwe woonplaats en dat wordt met veel humor beschreven. In de krant was er al veel aandacht aan geschonken en dat doe ik nu hier ook even.
Het was gezellig druk bij de presentatie en Annemarie had een ex-international hockey Jacky Schoenaker en haar vader Dick, ex-international voetbal, weten te strikken om bij de presentatie aanwezig te zijn. Er was een quiz over hun carrières, Annemarie interviewde hen en aan Jacky werd het eerste boek overhandigd. Daarna stond er een lange rij van familie, vrienden en bekenden om het boek te laten signeren door Annemarie en de illustratrice van het boek Madeleine van der Raad. Kortom: een feestelijke middag.
Mocht je een(klein)dochter/ nichtje/buurmeisje hebben die van lezen houdt en tussen de 8 en 11 jaar is: het is een aanrader. Ik lees het nu voor de derde keer en weer met veel plezier. Dus eigenlijk is het voor alle leeftijden.
futen
Momenteel doe ik niet veel. Loop even naar de winkel, rommel een beetje in huis en bekijk en bewerk de foto’s van de bootreis. Een van de mooiste herinneringen is toen ik in onze hut voor het raam zat en twee futen langs zag dobberen. Voortdurend veranderden ze van positie en ik legde het vast. Het was of ze niets wogen en ieder golfje ze een zetje gaf waardoor ze van richting veranderden. Speciaal voor Ibo deze foto’s.
goed nieuws
Komende zaterdag wordt het nieuwe boek van onze Annemarie gepresenteerd bij De Vries boekhandel in Haarlem. Dat is heel goed nieuws en we kijken er naar uit.
bijna niet meer
Een week niets op Fluweelbloem had een reden: we maakten een boottocht over de Nederlandse rivieren. Alleen is die wat anders verlopen dan gehoopt. Ton gleed de eerste middag van een stalen trap een stuk omlaag. Gevolg: gekneusde ribben en wervels. Veel pijn, weinig bewegen, geen stadjes bekijken in het begin. Gelukkig viel er door het raam veel te genieten van het langskomende landschap. Ikzelf zat de hele ochtend boven op dek in weer en wind. En ondanks dat het beperkter was dan vooraf gedacht, hebben we er toch van genoten.
Onze Anne kwam ons in Rotterdam ophalen met haar auto en alles ging goed tot we bij Delft opeens een enorm lawaai hoorden achter ons, of er een bom ontplofte. De auto werd wat opgetild en begon toen te tollen over de snelweg, tegen de vangrail aan, weer spinnen, tegen de vangrail aan, weer spinnen en tenslotte kwamen we tot stilstand met de achterkant tegen de vangrail. Ik dacht echt dat we doodgingen en dacht: kom je van alles te boven en ga je dood op de snelweg. Maar alle drie hadden we meerdere beschermengelen op onze schouders want we zijn levend en wel uit de auto, of wat er van over was, gekomen. De aanrijder is doorgereden, maar allerlei mensen stopten gelijk, belden de politie, kalmeerden mij want ik was helemaal over mijn toeren. Getuigen wachtten op de politie en waren bezorgd om ons.
Een engel uit Marokko, Leyla, nam Ton en mij mee in haar auto naar een benzinepomp met restaurant waar we vlakbij tot stilstand waren gekomen en zij is bij ons gebleven tot er een taxi kwam om ons naar huis te brengen. Maar eerst kwam de politie vragen stellen, toen de ambulancemedewerkers en die arme Anne stond maar naast haar restant auto met knikkende knieën en pijn in haar lijf alles af te handelen. En in plaats van half elf, kwamen we om half twee thuis, maar godzijdank: we kwamen alle drie weer heelhuids thuis.
En daar zit ik nu weer in mijn kamer wat te schrijven. Lijf doet zeer maar niet te zeer, maar ik denk dat ik er emotioneel langer last van zal hebben. Ik weet het: afleiding zoeken. Maar nu nog even niet. Nu nog even bijkomen in huis.
handwerken
Terwijl Ton voetbal kijkt, kijk ik op mijn computer naar mappen vol foto’s. Wat wil ik bewaren, wat mag weg? Veel van wat ik eerst de moeite waard vond om te bewaren, mag nu weg. Maar niet deze foto’s, althans, voorlopig niet. Het brengt me terug naar de lagere school waar we leerden borduren en breien en waar we eindeloos in de rij stonden om een gevallen steek op te laten halen door de handwerknon of waar ik heerlijk ontspannen rij naar rij naborduurde.
Ook op de kweekschool hadden we ‘nuttige handwerken’ en daar vond ik niet alles leuk, maar het smocken, daar genoot ik van. Ik heb zelfs een baybjurkje later gemaakt met smockwerk erin. In de jaren zeventig heb ik veel aan vrij borduren gedaan, mijn moeder maakte hele schilderijen van kruissteekjes. Maar ik wilde nooit volgens een patroon werken, maar gewoon met draden en lappen aan de gang gaan en maar zien hoe het zich ontwikkelde. En soms heb ik zin om weer iets te borduren of te breien, maar dat vinden mijn handen een minder goed plan. Dus houd ik het, met veel plezier, bij schrijven en fotograferen. Deze foto’s maakte ik vorig jaar in het Schoolmuseum in Ootmarsum.
veel woorden
Is een taal die met één woord iets kan zeggen waar een andere taal tien woorden voor nodig heeft hoogwaardiger? Neem nu het woord ‘iktsuarpok’. Geen idee wat het betekent zonder dat ik de vertaling heb gezien. Weet niet eens hoe Inuits uit Groenland het uitspreken, vast heel anders dan ik het nu doe.
Ik probeer er wat uit te halen (ik- pok), maar dat werkt niet. Dan maar de vertaling bekijken en die luidt: ‘iemand verwachten en steeds kijken of hij er al is.’
Knap als je dat in een woord weet te vangen. Volgens mij is de Engelse taal daar ook beter in dan het Nederlands. Zijn wij een praatgrager volk dat zoveel mogelijk aan het woord wil zijn en daarom veel woorden gebruikt voor iets dat met minder woorden zou kunnen? Ik heb geen idee.
zachte kleuren
zachte kleuren
om mij heen
voelen licht
als vriendinnen
m’