dans met mij

dans met mij tot het eind van de liefde

een kleine man op een groot podium
omgeven door snaargeluid en
warme, weemoedige vrouwenstemmen
zingzegt met omfloerste stem

‘dans met mij
tot het eind van de liefde
laat me jouw schoonheid zien
als de jaren zijn vergaan
dans teder met mij
tot achter de doeken
die onze liefde verbergen
maar blijf met me dansen
door de paniek heen en
de brandende violen
dans met mij
tot het eind van de liefde’

de kleine man op het grote podium
Leonard Cohen, is niet meer live
maar leeft verder in zijn stem
tot het eind van de liefde

marisca

dag van tegenstelling

Gisteren was een dag van tegenstellingen. In de ochtend en tussen de middag gezellig samen uit geweest met vriendin Jeannette nog voor haar verjaardag. Lunchen in de zon, bijpraten, lekker eten, lachen.
Maar in de avond was het heel anders. Toen namen Ton en ik voorgoed afscheid van mijn vriendin Judith. Zo zie ik haar nog in het dorp, en opeens is ze er niet meer. Nooit meer samen onze verjaardag vieren in oktober met een lunch en eindeloos bijpraten en lachen. Voor mij nog niet te begrijpen, maar voor haar familie helemaal niet. Wat zal zij door velen vreselijk gemist worden. Lieve, gekke, vrolijke, mooie Judith.

groente

Waarom zou groente groente heten terwijl niet alle groente groen is? Het is eigenlijk al een oud woord dat vroeger ook anders gebruikt werd. Toen zei men bijvoorbeeld: ‘de groente van het gras is prachtig dit voorjaar’. In de 17e eeuw noemde men al het gewas, ook de bomen en struiken, groente. Als men een boswandeling ging maken zei men tegen elkaar:’ we betreden nu de groente’.
Later werd het woord niet meer zo gebruikt en werd het alleen voor eetbare groene plantendelen gebruikt. Het woord werd dus verengd. Maar daarna werd het weer verruimd omdat toen ook rode bietjes, oranje wortelen enzovoort tot ‘de groente’ werden gerekend.
En nu kijken wij vanaf vier hoog niet de de groente maar in het verse lentegroen. en van groente geniet Ton niet, maar van dit groen volop.

Hortus Bulborum

Vanmiddag waren Ton en ik met familie in Limmen in de Hortus Bulborum, de schatkamer van historische bolgewassen. We hadden niet een week later moeten komen, want dan waren de meeste tulpen al niet meer zo fotogeniek, ondanks dat ik van ietwat vervallen tulpen houd.
Maar ik kwam niet zozeer voor de verschillende rassen, maar meer om de bloem in haar binnenste te bekijken met mijn fototoestel. Het was gelukkig niet zo idioot druk als op de Keukenhof. Hier geen file en parkeerplek genoeg. En zo heb ik mijn voorraad tulpenfoto’s weer flink uitgebreid. Een kleine impressie.

Voorlinden

Gisteren met vriendin A. naar museum Voorlinden geweest in Wassenaar. Altijd een (foto)feestje voor ons. We kwamen voornamelijk voor de werken van Yayoi Kusama, maar genoten ook weer van Armando en van verschillende kunstenaars in het deel ‘Less is more’. Een kleine impressie van de reflecties bij het werk van Kusama. Ik verbaasde me over de foto’s die ik maakte van pikzwarte vilten doeken: de doeken werden licht grijs en soms bijna wit en donkergrijs. Als laatste genoten wij van de verzameling oude deurmatten waar we, tot onze verbazing, overheen mochten lopen.

wonderen bestaan

Gisteren was een dag die we nooit meer hopen mee te maken. Vroeg in de ochtend kreeg ik een telefoontje dat onze zwager de dag daarvoor niet was teruggekeerd van zijn dagelijkse fietstocht. Hij is dementerend maar fietste iedere dag hetzelfde stuk door de duinen richting Noordwijk en terug en dat ging nog steeds goed. Maar maandag kwam hij niet terug. Voor het donker en in het donker is de politie met alle macht aan het zoeken gegaan en dinsdag werd via social media oproepen geplaatst naar hem uit te kijken. Dat hebben heel veel mensen gedaan. Ik was bij mijn schoonzusje en zag de politie geregeld langskomen om nog meer vragen te stellen, te zeggen wat ze hadden gedaan en nog gingen doen, maar geen verlossend telefoontje. Wel van vele belangstellenden en dat deed mijn schoonzus goed.
Nadat hij 24 uur was vermist dachten we niet dat hij nog in leven zou zijn. Geen eten en drinken bij zich, overnachten in de buitenlucht, misschien gevallen. Er ging zoveel door ons heen, maar toch bleef er een sprankje hoop. En dat was niet voor niks want na 26 uur kwam het telefoontje van de politie uit Leiden: we hebben hem in redelijke conditie gevonden en brengen hem naar huis. Weer als ik aan dat moment denk, schiet ik vol.
En wat een vreugde voor mijn schoonzus en haar zoon om hem weer in de armen te sluiten. En wij deden daar graag aan mee.

Wonderen bestaan dus.

camelia

Twee jaar geleden zag ik het ballet ‘la dame aux Camėlias’, gedanst door het Bolshoi ballet. Niet in het echt maar in de bioscoop met een directe verbinding met het Bolshoitheater. Een prachtige voorstelling. Hierin wordt het verhaal uitgebeeld dat de franse schrijver Alexandre Dumas schreef en dit boek heeft de camelia haar bekendheid gegeven.

En ieder voorjaar verbaas ik me er over hoe vroeg de camelia bloeit, hoe diepgekleurd de bloemen zijn en hoe prachtig zij nog zijn als ze al afgevallen zijn en op de grond liggen. Die kun je dan toch niet laten liggen? Dit jaar heb ik er de letter C van gelegd.

Wat ik niet wist is dat de bloem door Linnaeus vernoemd is naar Georg Josef Kamel uit Moldaviē, een 17e eeuwse Jezuiet die planten had bestudeerd op de Philippijnen.

De eerste camelia’s werden in de eerste helft van de 18e eeuw in Engeland ingevoerd en enkele jaren later in de koninklijke tuinen in Parijs. De camelia is van dezelfde familie als de theeplant, de Camellia sineisis.
De betekenis van de bloem is: ‘Mijn hart brandt voor u.’

schoonheid van verval

Vandaag weer samen met Ton een rondje gelopen. Ik had een zakje mee voor natuurvindsels want daar ga ik wat mee doen. Wat ik iedere keer weer zo mooi vind, zijn die bijna vergane blaadjes van vorig jaar. Je ziet ze bijna niet maar als je goed oplet kom je ze overal tegen waar bomen en struiken zijn. Niet alle oude blaadjes vergaan zo mooi, maar ieder blad heeft zijn eigen schoonheid. Deze nam ik mee naar huis. Klik erop om hem vergroot te zien.

even stil

Het was even stil op Fluweelbloem, maar dat kwam omdat ik weer even in de ziekenboeg bivakkeerde. Geen bronchitis dit keer maar een ontstoken divertikel in mijn dikke darm. Dus zondag geen voetbal met schoonzoon voor Ton, maar samen met mij in het ziekenhuis. Na echo en scan bleek ik niet geopereerd te hoeven worden en mocht ik thuis verder opknappen. En vanochtend dacht ik: het gaat nu de goede kant op dus even een stukje schrijven. Blij dat wij nu geen dringende dingen op de agenda hebben zodat ik lekker bed en bank kan afwisselen en misschien morgen een rondje buiten lopen. ‘Mam, doe het nou eens echt rustig aan he’ kreeg ik gisteren van onze dochter te horen. Doe ik, want vlug gaat toch niet. Ik zocht iets anders en kwam toen deze tekening tegen die ik vorig jaar maakte en die wel toont hoe je in elkaar kruipt bij de pijnaanvallen die bij deze aandoening horen. Maar hopelijk kan ik nu weer fier rechtop door het leven gaan.

ik was

Deze prent kreeg ik van mijn dochter doorgestuurd. Ik ben en ik was.

Verder kijken »