stilte

Zo zag ik mijzelf gisteravond weerspiegeld in het raam terwijl ik nadacht over het woord ’stilte’.

STILTE

S   soms lukt het
T  terug in mijzelf
I   in stilte
L  lang duurt dat niet
T  telkens zijn er gedachten
E  en die zijn moeilijk tot zwijgen te brengen

STILTE

Jopie Huisman

In het schrijfcafe koos ik afgelopen keer deze kaart van een schilderij van Jopie Huisman.

In eerste instantie trok de kleur rood mijn aandacht. Warm rood, diep rood, doorleefd rood. De kleur krijgt extra aandacht door het voorwerp dat erop ligt. Het is een oud houten blokje, omwonden met touw in dezelfde tinten en daarnaast een kei waar omheen het uiteinde van het touw is gebonden. Wat is dit? Waar is het voor bedoeld? Dan zie ik de vishaak en begrijp ik dat het een zeer eenvoudige hengel is met als dobber het blokje hout.
Maar die kei, gaat die als een soort anker het water in of blijft die op de kant of in de hand?
Als die kei het water ingaat kan het blokje vrij ronddrijven tot het touw zegt: ‘ho, niet verder’.

En als er een vis heeft gebeten, hoe doe je dat dan? Hoe krijg je dat blokje weer aan de kant?
Ik ga voor de kei in de hand. En vissers geven vaak de vis een genadeklap met een kei. Zou het daarom op een rode ondergrond liggen? Zou Jopie Huisman het zelf gebruikt hebben? Geen idee, net als ik over zoveel dingen om me heen geen verklaring heb.

(Jopie Huisman werd de schilder van het mededogen genoemd).

weer thuis

Nee, ik ben niet op vakantie geweest, maar Ton wel weer terug in het ziekenhuis en het was angstig voor ons, maar hij heeft daar niets van gemerkt. Weer een bloedvergiftiging en nog heftiger dan de vorige keer. Maar dankzij de goede medische hulp en ijzersterke gestel ( hij ziet er zo broos uit maar blijkt toch taai)  is hij er weer snel bovenop. Ik zeg wel eens tegen hem: jouw tweede naam is ‘onkruid’. Hij is nu weer thuis en de komende tijd doen we niets dan bijkomen, ik van de spanning en hij van de medicatie en de warboel in zijn lijf.

Toen ik gisteravond met wat foto’s aan het spelen was zag ik opeens hoe ik me donderdagavond voelde en hoe de volgende dagen:

metamorfose

Zo heb je een afgekloven paprika, en zo verandert hij in een soort paddenstoel. Hoef je geen ingewikkelde gereedschappen voor te hebben, gewoon een fototoestel en je computer met photoshop. En wat tijd om met die foto bespelen.

wekker

Als ik geen wekker zou hebben zou ik bijna iedere ochtend een gat in de dag slapen. En omdat ik ’s middags ook al rust blijft er dan weinig dagtijd over. Mijn wekker geeft me dus meer leef-tijd. Ik zet hem braaf voor het slapen gaan en vertrouw hem volledig.
Vroeger had je de porder die in de vroegte van de ochtend zijn lijst klanten langs ging, op het raam klopte, net zo lang tot er een teken van wakker-zijn werd gegeven.
Gelukkig word ik niet wakker getikt maar klinkt er een klaaglijk ‘miauw’.
Een van de leuke dingen van een oude telefoon is dat hij nu als wekker kan fungeren. Voor de rest is hij te ouderwets geworden, net als de porder van vroeger.

Etty Hillesumcitaat

Deze ochtend is voor mij. En nu ik me dwing om rustig neer te zitten voor dit schrift en bij mezelf, nu merk ik weer hoeveel moeite dat eigenlijk nog kost, door hoeveel onrust en ongeduld men steeds beheerst wordt. Het excuus is altijd: ik heb geen tijd, ik heb het te druk. Maar het is toch eigenlijk de eigen onrust.

Etyy Hillesum.

Het valt me geregeld op, ook als ik citaten lees van oude Grieken en Romeinen: het gebrek aan tijd denken te hebben is van alle tijden. En ik denk dat het waar is wat Etty zegt: ‘het is de onrust in onszelf die we denken te bezweren door druk bezig te zijn’.
Want oh die stilte, die leegte, dat is toch zo eng. Je moet dan nadenken over jezelf, over waar je mee bezig bent, hoe je bezig bent en dat kan wel eens heel negatief zijn, of teleurstellend of beschamend. Nee, beter dan door te gaan, druk, druk, dan hoef je daar niet aan te denken.

Maar laat je de onrust toe, neem je de tijd (want het is je eigen tijd dus kun je hem ook nemen) dan kan dat ook iets heel bijzonders opleveren. Inzicht in jezelf, in je doen en laten. Misschien kom je er zelfs achter waarom je zo doet en hoe je dat zou kunnen veranderen als je daar niet gelukkig mee bent.

Gewoon gaan zitten, hoeft niet op een yogakussen, kan ook gewoon op een bankje in het park, op je balkon, in je eigen kamer, als je maar alleen bent en de stilte toelaat die gesloten deuren weet te openen. En het kan zijn dat er dan nog meer onrust komt, vertwijfeling en dat je er niet zelf uitkomt hoe dat te veranderen. Dan zijn er mensen, professioneel of niet, die al die gedachten in andere banen kunnen leiden en wie weet kom je dan op de weg terecht die eigenlijk voor jou bedoeld is. En ben je eenmaal op de goede weg, dan kun je je blik vooruit richten, af en toe in de achteruitspiegel kijken zonder dat het beeld daar je afschrikt. Het ligt achter je, is er, maar heeft geen invloed meer want je gaat verder, vooruit.

Marisca

opgelucht

Vanmorgen is Ton geopereerd aan een oudereherenkwaal en het is prima verlopen. A. en ik waren er daarna en hij had praatjes voor tien en sloeg steeds kwink, had zoveel plezier dat A. vroeg:’ pap, hebben ze je soms lachgas gegeven?’

En als het zo goed  blijft gaan komt hij het weekend al naar huis. En dat is mooi nieuws.

schatje

Deze jonge kauw kwam in wijk aan zee op bezoek en liet zich uitgebreid portretteren.

het is stil

het is stil


het is stil

op het ruisen na

en mijn ademhaling


ik ga me losmaken

van handen en voeten

die mij binden


niet meer moeten

alles laten varen

geen koers uitzetten


het is stil

op het ruisen na

van de zee


ik ontzink mijzelf

zoekend langs de verlaten kust

laat me los


het is stil


marisca

Dit gedicht schreef ik onlangs in Wijk aan Zee naar aanleiding van een aantal zelf gekozen woorden uit het gedicht ‘Als ik heel stil ben’ van Dorothee Solle.

gelukkig hebben we de foto’s nog

Ja, ik baal nog steeds van mijn fietstassen, maar als vriendin A. haar foto’s opstuurt die ze van mij en ons heeft gemaakt, ben ik weer blij. Fijn als er iemand bij je is die ook foto’s van jou maakt, vaak ben ik degene die foto’s van anderen maakt. De eerste foto is met de reporter die dat stuk over ons in de IJmuiderkrant schreef. Toen was het zonnig en droog. Op de terugweg duidelijk niet, maar daarna was het goed bijkomen met wat lekkers.

Verder kijken »