ogenblikstemming

Nee, we waren niet een midweek weg, althans, ik niet. Ton wel, maar niet op vakantie. Hij ging met spoed naar het ziekenhuis. Vanmiddag heb ik hem weer opgehaald en mag hij thuis verder opknappen. Je snapt dat mijn hoofd even niet naar de computer stond.

de oude boot

de oude boot kan niet meer
op eigen kracht de koers bepalen
kan niet meer alleen op pad

de oude boot voelt lekwater
binnendringen, kieren kieren steeds wijder
verbanden raken los

de einder komt in zicht
ankers vallen ratelend
in de stilte voor de storm

de oude boot kan niet meer
en laat los, laat alles los

marisca

Vaak ervaar je iets als een cadeau zonder dat je een pakje in handen hebt gekregen. Zoals samen naar een tentoonstelling gaan en daarna op een terrasje in de zon lunchen. Dat deden we vandaag in Noordwijk en Noordwijkerhout. Dat is geen vanzelfsprekendheid meer op onze leeftijd, dat is een cadeau, geen kado. Ik heb daar met Nel een keer over geschreven toen we de letter C ‘deden’. Ik schreef er toen over en sloot af met elfjes:

kado
klinkt kaal
bruin, zonder versiering
zakelijk en geen vrolijke
tierelantijntjes

liefde
ontvangen
een prachtig cadeau
net als ons schrijven
verrijkend

Het is leuk om uit een (zelfgeschreven) tekst woorden te pakken die je treffen. Daar kun je een elfwoordig gedicht van maken: een elfje. Vaak zit daar precies de essentie in van dat stuk. Dat deed ik afgelopen dinsdag in het schrijfcafe.

koesteren
en vasthouden
om los te
laten en vrij te
zijn

licht
en schaduw
horen bij elkaar
stoten af en trekken
aan

Vanmorgen met Nel naar Amsterdam, op zoek naar rood in de Oude Kerk. Erover gelezen, foto’s uit de krant bekeken en elkaar enthousiast gemaakt: dat is bijzonder voor ons kleurenproject!

Het regende in Amsterdam maar dat geeft niet, we zijn zo droog in de kerk. Maar daar aangekomen zagen we dat de deuren gesloten waren. Het was toch al tien uur geweest? Toen zagen we het briefje: vandaag gesloten wegens werkzaamheden. Wat een teleurstelling. Ook voor de andere mensen die voor de gesloten deur stonden. Wat nu? Dan maar in de regen op zoek naar rood, zo maak je er toch nog iets van. En we zagen veel rood, zelfs de banken in het restaurant waar we koffie gingen drinken waren dieprood. Daar hebben we wat geschreven voor we naar de kleine tentoonstelling van Eberhard van der Laan over Amsterdam gingen.

We zijn dus wel aan onze trekken gekomen maar hadden eigenlijk andere trek. Als laatste zijn we bij Scheltema naar binnen gegaan: vier verdiepingen met boeken! Heerlijk. Nel kwam met boeken naar buiten en voor de verandering ik nu eens niet. En zoals dat heet, gingen we moe maar voldaan weer naar huis. Nel maakte wat foto’s van mij vanmorgen.

Vandaag is het vaderdag en is onze A. 42 jaar geworden. Dubbel feest dus. Jaren zeventig, we borduurden onze geboortekaartjes toen. Toen Ton zijn jongste dochter vlak na de geboorte in zijn armen had zei hij: “we hebben een tweede M.” En hoewel ze later totaal (vonden wij) niet meer op elkaar leken, kan ik nu af en toe ze op een foto niet uit elkaar houden. Maar daar hebben meer mensen last van want geregeld wordt hen gevraagd of ze een tweeling zijn. Nee dus. Maar wel twee zeer aan elkaar verknochte zusjes.

Vanmiddag bij iemand op bezoek geweest die enorm veel vogels in haar tuin had. Van dichtbij twee Grote Bonte Spechten rond de stam van een berk zien dwalen. Verschillende mezen, duiven, ekster, kauwtjes en een Vlaamse Gaai, vlak voor het raam. Geen mussen echter. Dat is een van de weinige dingen die ik hier op vier hoog mis: vogeltjes van dichtbij bekijken. Dat doet me denken aan een gedicht dat ik gisteren weer las van C.Buddingh’ :

Ook vogels

Toen ik jong was kon je mussen vaak gretig
in dampende paardevijgen zien happen.

Maar paardevijgen zijn er niet meer,
enkel nog hondedrollen.

En die schijnen niets te bevatten, dat bijdraagt
tot het voedselbestand van de mus.

Ook vogels, denk ik soms, zouden de wereld
als ze terugkomen konden, nauwelijks herkennen.

Denk niet dat ik in sommige woorden de n vergeten ben, dit gedicht is van voor de taalverandering.

Ik denk dat Els het gedicht wel kent, maar het fijne van gedichten is dat je er steeds weer opnieuw van kunt genieten.

Ik heb vannacht een deel van Haarlem gezien waar ik nog nooit geweest was. Ik reed in de auto, samen met mijn moeder, de stad in en zag dat ik aan het einde van de weg alleen naar rechts kon. Maar ik wilde naar links, de winkelstraat in. Geen nood, dan stap ik uit en neem de auto aan de hand mee. Enkele mensen keken verwonderd, anderen vonden het blijkbaar gewoon. Het ging prima.

We kwamen te logeren bij twee aardige mannen. De ene kende ik al, de ander was een bekende van de tv. Hij was hier omdat hij directeur was geworden van een klein festival ( ik wist direct dat hij de Vijfhoek bedoelde).
De volgende ochtend liepen we verder en ik zag de meest mooie witte appartementengebouwen met heel aparte glanzend stalen balkons die prachtige schaduwen gaven. En het middenstuk was net een groot ruw stuk marmer waarop licht en schaduw speelden. Schitterend.
Maar het mooist was een wand van ruwe natuursteen in allerlei okertinten. Onderaan een hele serie (dezelfde) portretten van Juliana van zo rond haar veertigste jaar. Daarboven een serie van Beatrix toen ze ongeveer 18 jaar oud was en daarboven Irene, ook van die leeftijd. Zoiets moois had ik nog nooit gezien in een stad. Ik sprak erover met een toerist en zei:’ ik kom al 70 jaar in Haarlem, maar dit heb ik nog nooit gezien’. Ik keek achterom toen ik verder liep en zag nog een paar oude bedrijfjes, de rest was opgeknapt. Ooit was dit een verloederd havengebiedje waar je liever niet kwam. Nu was het trendy en prachtig en toen ik weer voor me keek om verder te gaan, ging de wekker.

Maar het geheel staat me, nu uren later, nog zo helder voor de geest, dat ik, als ik goed zou kunnen tekeken, het zo zou kunnen uittekenen. Maar dat heb ik nu met woorden gedaan.

Vandaag met Nel de maand roze afgesloten en deze maand gaan we aan de slag met rood. Maar ja, als er nog oude roze pioenrozen staan, dan ga je die niet zo maar wegdoen. Die ga je eerst op allerlei manieren fotograferen.

In IJmuiden staan de Hoogovens en daar vlakbij, in Wijk aan Zee, onder de rook van die Hoogovens, staat in het duin het beeldenpark Zee van Staal. Enorme beelden van staal staan daar in weer en wind te wachten op bezoekers. Bezoekers die alleen komen kijken of, zoals I. en ik, rondlopen met fototoestel om dat moois op allerlei manieren proberen vast te leggen. Houd je van robuuste moderne kunst, neem er eens een kijkje. Een klein voorproefje: