ogenblikstemming

In de krant van zaterdag stond een stuk over de Mexicaanse dichter Luis Felipe Fabre. Ik schreef daar het volgende uit over:

Concentrische cirkels: met het werpen
van een steen in het water verlies je een steen
maar krijg je er een mandela voor terug.

Mooie wijsheid in slechts drie regels en ze nodigen mij uit er nog wat langer over na te denken en mogelijk over te schrijven. Maar nu niet, nu vragen een aantal stapels her en der erom opgeruimd te worden. En dan even naar buiten, foto’s maken rond het thema ‘wit’. Een witbevroren dak heb ik al.

zekerheid van het bestaan

mijn tent van doek
weerde het felste licht
tot de hemel verduisterde

mijn hut van hout
keerde volle stormen
tot de brand kwam

mijn huis van steen
was voor altijd
tot de beving kwam

en de aarde onder
mijn toekomst wegspoelde
in de rivier van verloren dromen

m’

Dit schreef ik jaren geleden na een natuurramp en helaas is het nog steeds van toepassing, ergens op de wereld. En dan tel ik mijn zegeningen en ben ik dankbaar dat ik hier woon en dit nog nooit heb hoeven meemaken.

Gisteravond een rustige avond gehad. Genoten van Youp en van het vuurwerk dat we hier zo mooi kunnen bekijken en natuurlijk probeer ik het vast te leggen met de camera. Ik heb verschillend manieren geprobeerd en het is leuk om te zien wat er dan uitkomt. En ons oog ziet zo anders dan de camera, dat blijft me verrassen.

Je zou er zo een sprookje bij kunnen verzinnen. Wie weet inspireert een van de foto’s mij voor het sprookje van januari over wit.

En nu schijnt buiten de zon, een mooi begin van 2018. Nogmaals voor allen de beste wensen voor het nieuwe jaar.