Tijdens mijn wandeling gisteren kwam ik langs een huis waar werd verbouwd. Buiten stonden stapels planken verpakt in plastic waar vocht onder gekomen was. Natuurlijk even stilstaan en op de foto zetten, je weet nooit wat voor moois eruit tevoorschijn komt. Op de computer de kleuren iets aangezet, bij een foto de oninteressante delen weggesneden en dan sta ik zelf ook weer verbaasd over wat een wondere wereld er uit zoiets simpels kan ontstaan.
Met dit mooie weer en een bijna lege agenda moet ik er dus op uit met mijn fototoestel, rondje Groenendaal. Maar voor dat ik daar ben sta ik al vele malen stil om iets te fotograferen. Sommige dingen heb ik al vaker vastgelegd, maar toch is het steeds net iets anders. Zoals riet en de spiegeling ervan. Thuis ga ik er nog een beetje mee spelen en dan denk ik: leuk voor Fluweelbloem. Et voilà … de stilte in beeld gebracht.
Gisteren was een mooie zaterdag. Het begon met de jaarlijkse reünie van de Kweekschoolmeisjes. Nu is ‘meisjes’ wel wat overdreven voor dames rond de 70, maar zo zien we onszelf wel als we samen zijn. We kennen elkaar vanaf 1967 en zijn nog steeds blij elkaar te zien en altijd hebben we verhalen genoeg om aan elkaar te vertellen. Dit jaar was er wel een verdrietige kant aan ons samenzijn omdat een van ons er niet meer bij kan zijn in verband met haar gezondheid. We zijn nu nog met z’n zessen, maar hopen dat nog heel lang te zijn. Ikzelf kwam van de MMS en had vanaf de kleuterschool alleen met meisjes in de klas gezeten. En op deze school waren jongens, dus dat was spannend. Maar helaas, alle nieuwe meisjes van de MMS en HBS werden samen in een klas gezet.
Maar wat hebben we een geweldige tijd op landgoed Hertenduin gehad op de kweekschool De la Salle. Als je de foto’s ziet snap je waarom het daar goed toeven was. Met mooi weer soms les buiten en anders de ramen wijd open. Heerlijke tijd daar.
En de mooie zaterdag was nog niet om want er stond een verrassingsverjaardag klaar voor vriendin J. Meestal weet zij altijd als er iets gaat gebeuren, maar nu had ze geen idee. Dus toen ze uit haar werk kwam en argeloos de kamer binnen liep, wist ze niet wat ze zag en hoorde: een luidkeels ‘lang zal ze leven’ en een kamer vol bezoek . En het was haar gegund, van harte.
Nu de bollen al hoog staan, de koolmezen en pimpels tekeer gaan alsof het al lente is, verlang ik af en toe naar de winters van toen. Alle sloten dichtgevroren, de kinderen op de schaats naar school of na schooltijd met elkaar op het ijs. Nu geen bevroren oranje grove veters die je schaatsen een beetje onder je voeten hielden en die al snel bevroren zodat je ze bijna niet vaster kon trekken. Niet dat ik nog zou gaan schaatsen, maar wel zou ik genieten van anderen. Ik kom erop omdat ik, op zoek naar een andere foto, deze tegenkwam. Vooral voor Mirjam is het leuk want waar in de verte werd gebouwd, wordt nu haar nieuwe huis gebouwd.
Waar Frank en ik hier zijn noemden wij de ‘bloedkuil’. Het slachthuis lag ernaast. Niet dat ik het water ooit rood gekleurd heb gezien. Maar ik heb ook nooit Mannetje Pik gezien die kinderen greep die te dicht bij het water kwamen. Volgens mijn moeder leefde hij daar onder water. Maar zolang het ijs dik was kon hij niet bij ons komen.
En dan na afloop die tintelende handen en voeten. Je mocht niet direct dicht bij de kachel gaan zitten want dan werd het erger. Gelukkig ging het snel over en zat ik met rode wangen na te genieten, naast de kachel met vast een boek in mijn handen. Maar als ik de gezichten op de foto bekijk hadden we het op het moment van het maken niet echt naar onze zin. Frank zal het vast wel koud hebben gehad ( had hij altijd) en wilde misschien al weer naar huis en dan moest ik waarschijnlijk mee en had daar geen zin in. Herinnering dus mooier dan het werkelijke moment.
grijs
en ouder
gaan wij voort
met een jeugdig hart
glimlachend
grijs
voelt niet
saai, drukkend, futloos
maar grijs, groen en
gelukkig
m’
Afgelopen vrijdag ging ik een rondje lopen, op zoek naar wit in wat voor vorm dan ook. Maar als ik iets anders interessants tegenkwam, mocht dat ook wel op de foto. Zo heb ik allerlei koplampen van dichtbij met de reflecties erin gefotografeerd en ook wat ik in plassen zag. Van dat laatste hier twee foto’s.
Ik kies uit het gedicht ‘Koud’ van Remco Campert de volgende zin:
‘De woorden hebben geen eind.’
De woorden hebben geen eind, letters rijgen zich aaneen en zo lang ik kan denken en voelen blijft dat doorgaan. Soms hapert een woord, komt het niet tevoorschijn terwijl ik weet dat het er is. En met wat hulp van buiten komt het dan toch boven.
Het is een voorloper van een proces dat ieder van ons vreest en velen zal overkomen: het grote vergeten van de woorden. Woorden waarmee wij ons kunnen uiten, waarmee we ons geluk en verdriet benoemen, waarmee we contact maken met anderen.
Woorden die we gebruiken om nieuwe verhalen te maken of de geschiedenis weer levend te maken. Woorden hebben geen eind, dat dacht ik ook. Maar soms maakt de veranderende geest een einde aan woorden. Er wordt niet meer gesproken, gezongen.
Maar hoe het dan diep van binnen is weet ik niet. Zijn er daar toch nog woorden maar komen ze er niet meer uit? Zijn die woorden zonder betekenis geworden? Hebben ze een andere betekenis gekregen die wij niet kennen? Dat weet je pas als het jezelf overkomt, maar dan kun je het niet meer onder woorden brengen.
Deze droomkaart trok ik gisteren in het schrijfcafe in Haarlem en ik schreef daar het volgende over:
Vraag: wat wil je dit jaar realiseren? Helpt deze kaart daarbij?
Inderdaad, als je, zoals ik, 70 bent geworden, moet je niet meer uitstellen tot later want er is misschien niet zoveel later meer.
En bij jezelf nagaan wat je nog zou willen is heel belangrijk. Nog belangrijker is dan om te proberen dat te gaan verwezenlijken.
‘Zet vandaag de volgende stap’ staat er. ‘Vandaag’ wordt benadrukt.
Zij gaat haar droom tegemoet vanuit het aardse, dagelijks bestaan en waar die droom eindigt is niet te zien. Je moet soms jezelf ontstijgen om iets te bereiken wat belangrijk voor je is.
En vandaag ga ik dus contact maken met de drukkerij in Bennebroek over mijn boekje van Ya-Pi. Geen uitstel meer, doen! En ook eens verder gaan met de voorbereiding van de tentoonstelling in het raadhuis, al is dat pas in december. Niet vooruitschuiven maar ermee bezig zijn.
Aan ideeën ontbreekt het me nooit, integendeel. Maar daar wat mee doen, daar heb ik soms wat hulp van anderen bij nodig. En ja, daar zijn vriendinnen voor om samen verder te gaan.
Nevel is ’t niet meer voorbijgaan
van iets moois dat al volbracht is.
Nevel is gelukkig haast niet meer bestaan,
niet meer moeten
en nog even mogen.
Je was lang gebleven.
Nevel is even
daarna.
Ik zie haast nog je ogen.
Nevel is: nog bijna.
Herman de Coninck
Uit: Met de vedel
Dit is zo mooi, daar hoef ik niets aan toe te voegen.
Het leuke van iedere maand bezig zijn met een andere kleur is dat je steeds anders om je heen kijkt en dan dingen opmerkt die je anders niet had gezien of gelezen. Neem nu ‘goud’, de kleur van vorige maand. Ik ben eens gaan kijken naar dieren (met vleugels) die goud in hun naam hebben. Plaatjes erbij gezocht en ziedaar: een pagina vol gevleugeld goud.
~