ogenblikstemming

Gisteren was zo’n maandag die we niet snel vergeten. ‘We’ zijn Ton en ik en onze vrienden E. en H.

We vertrokken vrolijk uit Heemstede, op weg naar vriendin B. in Amersfoort. We waren al verschillende keren bij haar op bezoke geweest en altijd reden we er zonder problemen naar toe. Echter niet vandaag. H. had nog even op de computer gekeken naar de juiste afslag, we hadden twee tomtoms bij ons, dus wat kon ons gebeuren.
Nu zijn die beide tomtoms vanaf hun aanschaf, zo’n tien jaar geleden, niet meer aan de computer gehangen om bijgewerkt te worden.

We komen dus bij afslag 13 waar we eraf zouden moeten, maar beide tomtoms zeggen: verder, volgende afslag. We kiezen daarvoor en dat was niet slim.
De volgende afslag is bij Barneveld en terug over de snelweg is geen optie want daar staat het verkeer vast en ook de toegangsweg staat vol en vast. Dan binnendoor. Leuke weides, boerderijen, bochten, en verschillende kanten die de tomtoms ons opwijzen. Uiteindelijk komen we toch in Amersfoort maar we moeten in een nieuwe buitenwijk zijn en die kent onze tomtom nog niet zo goed. We hebben de omgeving goed verkend, zagen dezelfde gebouwen weer langskomen maar uiteindelijk kwamen we in de buurt. Alleen konden we niet de weg voor de auto vinden, dus die neergezet en het laatste stukje gelopen. Een uur later dan gepland waren we op onze eerste bestemming.

Na de koffie naar vriendin L. in Doorn die al op ons zat te wachten. We hebben een heerlijke lunch gehad, lekker met elkaar gekletst en gelachen en toen was het tijd om op huis af te gaan. Eerst nog even B. terugbrengen en dan hups, de snelweg op naar huis. We hebben het gered tot vlak voor de snelweg, toen was het snelle weg en reed de auto niet harder meer dan 50. Dat is langzaam op een snelweg. Er brandde een lichtje en het boekje zei: vraag assistentie. Hebben we gedaan en na een tijdje kwam de ANWB met zijn bekende gele bus en een zeer vriendelijke ANWB’er.

Helaas, ons kapotte onderdeel had hij niet bij zich, of we hem maar wilden volgen naar de garage. Graag, alleen werd 50 km. op een gegeven moment ook te snel en kwam er een sleepkabel bij. Gelukkig wisten we niet vooraf dat het een heel eind slepen was, maar we kwamen heel aan. Daar werd een nieuwe bobine geplaatst, getest en jawel, we konden nu echt naar huis. Wel een wat andere dag dan maandag: wasdag. Maar zeker is: met de familie v.L. verveel je je nooit.

We zijn allemaal weer veilig thuis na een heerlijke week in de Eifel. Lekker groot huis waar ieder zijn eigen plekje vond ( al werd die geregeld door een ander ingenomen, maar dan was er weer ergens anders ruimte). Vanuit het huis liep je zo de natuur in. Ik langzaam met mijn fototoestel of gewoon alleen maar om me heen kijkend naar al die prachtige herfstkleuren, al die verschillende paddestoelen, de stilte in me opnemend. De kinderen in flinke pas uren door de bossen of P. op de fiets.

We bezochten stadjes, zaten te lezen of te puzzelen. De dames speelden iedere avond regenwurmen en de oudste versloeg de jonkies. Wat een voorrecht dit als verjaarscadeau van de kinderen te krijgen. Daar zal ik heel lang van nagenieten. Klik op de foto’s om ze vergroot te zien.

Wij zijn momenteel aan het genieten van de herfst in de Eifel. We zijn met de kinderen en zitten in een groot huis, vlakbij stukken bos en weides.Heerlijk om te wandelen en zoveel om te fotograferen. Gisteren met elkaar naar Trier geweest waar onze P. ons vertelde over hoe het er in de Romeinse tijd uitzag. Tussen de middag aan de schnitzel , daar had Ton zich op verheugd.

Verder lezen we veel, doen een spelletjes, lezen verder, schrijven wat, kletsen , doen enkele boodschappen, maken wortelsoep, bakken pannenkoeken. Kortom, we genieten. Foto’s komen als ik weer thuis ben.

Gisteren weer eens ouderwets ‘lopen’ fotograferen: ongeveer 100 meter per uur. Want er was zoveel te zien als je goed keek. Zoveel verschillende gekleurde bladeren op de grond, half en bijna  geheel vergane bladeren, paddestoelen, lichtval door bladeren met gaatjes erin. Als je dat samen doet met een andere natuurgids, doen weet je: dit schiet niet op, maar oh wat heerlijk om zo rond te scharrelen.

Op een gegeven moment ben je echter verzadigd, gaat je rug protesteren en is het tijd om naar de fiets terug te gaan. Maar dan zingt er boven in de boom een roodborst zo uitbundig, dan moet je even stilstaan en luisteren. En kijken door je toestel waarmee je hem dichterbij kunt halen. Hij bleef geduldig poseren en zingen en toen zag ik iets dat ik nog nooit eerder had gezien: hij had een sliert speeksel tussen zijn bek hangen. Niet gezien met het blote oog, maar door de camera wel. Dat zijn geluksmomenten, net als de zon door de bladeren te zien schijnen of de geur van de herfst te ruiken samen met B.

Gisteren, 14 oktober, was de verjaardag van mijn broer Frank. En vanaf dit jaar moeten we die zonder hem ‘vieren’. Maar we brachten hem bloemen, spraken in gedachten met hem bij zijn graf en eind van de middag gingen we naar Delft om, samen met anderen die van hem gehouden hebben, zijn leven te herdenken. Dat deden wij eerst aan tafel en daarna in zijn kroeg van vroeger. Nee, mijn broertje wordt niet vergeten. En er is nog nooit zoveel op hem getoost op een avond als gisteravond.

Het voelt niet zo maar is wel zo: ik ben nu 70 jaar. Vlak na mijn geboorte zag ik er zo uit en hoe ik er nu uitzie, kun je op het verslag van 2 oktober zien.

Ik voel me vele jaren jonger, afgelopen week even buiten beschouwing gelaten, dan mijn echte leeftijd en dat is maar gelukkig ook. Nu ben ik nog volop met nieuwe dingen bezig, wil nog steeds van alles leren en lezen. Zo kreeg ik van Ton een mooi herfstboeket waar grote chrysanten in zitten. Nu ben ik niet zo van die soort, maar deze zijn echt mooi. En zonder dat hij het wist heeft hij een symbolisch cadeau gegeven, althans, als we in Japan hadden gewoond. Maar ik neem graag over wat goed voor me is, dat ook deze symboliek.

De chrysant is al minstens 1000 jaar het symbool voor de Japanse troon. De bloemblaadjes van de chrysant lijken op de stralen van de zon. Daarom wordt de plant beschouwd als symbool van een lang leven of zelfs van onsterfelijkheid.

Nu moet ik niet aan dat laatste denken, maar nog wat langer leven, dat trekt me wel.

Het is even rustig geweest op Fluweelbloem maar ik was even niet zo lekker. Het gaat nu de goede kant op en zo zit ik weer even achter de computer. Met de mail kreeg ik een prachtige haiku doorgestuurd die ik voor de liefhebbers graag overtyp.

Vliegende vogels
verschroeien haast hun veren
aan de herfstbladeren.

Shikð

Met zo weinig woorden dit herfstbeeld kunnen oproepen is werk van een meester.

vandaag loop ik het labyrint
langzaam stuiven getrokken lijnen vol
in het midden zicht op zee
vandaag loop ik het labyrint
laat los wat ik niet meer wil dragen
ik laat het verwaaien
langzaam stuiven getrokken lijnen vol
vandaag loop ik het labyrint

m’

Dit rondeel schreef ik na het labyrint-lopen. Het woei hard (heerlijk), het was hoog water dus weinig hard zand (jammer) maar Nel wist toch een groot labyrint te tekenen op een kleine plek. Maar voor zij het af had begon het al wat te verwaaien en vol te lopen met fijn zand. Maar ook dat geeft iets extra’s. Op de terugweg maakte zij een foto van mijn haar omdat het net een bontje leek. Nu thuis zit ik na te genieten van een heel bijzondere middag met bijzondere mensen. Ook dit is geluk.

Vanmorgen las ik een stuk in de krant over geluk. Dat het niet te koop of te winnen is maar dat je het vindt in de kleine dingen. Zo voelde ik vanmorgen geluk toen ik op de fiets stapte en nog even omhoog keek en daar Ton voor het raam zag staan om naar mij te zwaaien. Dan zit ik glimlachend op de fiets en voel ik geluk in mijn hart. Geluk voelde ik ook toen ik door de duinen fietste en dat prachtige landschap om mij heen zag waar je zo maar in mag rondrijden, stoppen, foto’s maken en gewoon genieten van de kleuren en de vormen. Maar ook het feit dat ik daar in vrijheid kan fietsen, zelf kan bepalen of ik naar Bloemendaal ga of een andere kant op.

Lopend aan zee voel ik me bijna altijd gelukkig, helemaal als ik mooie vormen ontdek in en op het zand, als ik die prachtige luchten boven zee zie of drie meisjes op paarden die langzaam langs de branding gaan. Kortom, geluk is dichterbij dan je denkt. en Joost van den Vondel schreef al in de 17e eeuw: ‘Wie zijn geluk niet kent, leeft ongelukkig in rijk bezit.’