even weg

Het was even stil, maar Ton en ik waren een paar dagen naar Dwingelo. Geen straf met dat mooie weer en we hebben dan ook veel op terrassen gezeten, gelezen, wat rond gekeken en genoten. Hoewel dat laatste niet met volle teugen want op het moment dat we weggingen kregen we het bericht dat onze lieve zwager Wim was overleden. Onze gedachten waren dus heel veel bij zijn vrouw en kinderen en bij de herinneringen die wij aan hem hebben. We zullen deze opgewekte familieman enorm missen.

oud weer nieuw

Men neme een oud geschrift en een bloemblad van een uitgebloeide roos en zie daar, er ontstaat iets nieuws. Recyclen kan dus op vele manieren. Mijn motto is vaak: weggooien kan altijd nog.

herdenken

Gisteravond was in de Janskliniek een herdenkingsbijeenkomst voor de overledenen van het afgelopen half jaar. Wij zijn er met elkaar heen geweest en het was goed, mooi, verdrietig. Over iedere overledene werd iets verteld, de familie deed een rode roos in een vaas die zich langzaam vulde. Een zaal vol verdrietige mensen, maar ook mensen met mooie en liefdevolle herinneringen aan degenen die nu alleen nog in gedachten bij ons zijn.

Omdat we niet vergeten maar gedenken
wie je was, wat je betekende,
hoe je zelf licht bracht:
daarom ontsteken we dit licht.”

En zo brandden er kaarsen, waren er bloemen en woorden en was er ook stilte in dit samenzijn.

Er is een tijd van troosten
en een tijd van getroost worden”.

levenskracht

Een meisje.

Ze wacht.
Nee, denkt ze, ik wacht niet,
ik dans.

Ze danst,
ze danst met lange, ranke passen,
langzaam en aandachtig,
ze houdt haar ogen dicht,

ze danst door deuren en door ramen
en door lange lankmoedige dagen-
hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-

en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt,
denk ze: Ik?
ik val niet, ik dans.

Toon Tellegen
Uit: Kruis en munt

Dit vind ik zo’n ontroerend mooi gedicht. Dit staat voor zo vele meisjes en vrouwen die iedere keer weer de kracht vinden om niet te vallen, om door te gaan, hun droom achterna.

oude schoonheid

Gisteren met vriendin I. naar Leiden naar het Rijksmuseum voor Oudheden. Te laat voor de tentoonstelling die we hadden willen zien en te vroeg voor de volgende, maar ook de vaste collectie is meer dan de moeite waard om opnieuw te bekijken. Wat een vakmanschap vele eeuwen voor Chr. en wat bevoorrecht ben je dan als je dat op je gemak steeds weer kan bekijken. Heerlijk zo’n museum waar geen rijen voor een voorwerp staan, maar waar je rustig in eigen tempo rond kunt dwalen. Het enige dat we misten was een bankje om af en toe even uit berusten. Maar volgende keer krijgen we een krukje mee is ons beloofd. Natuurlijk heb ik foto’s gemaakt, ook met in mijn achterhoofd de nieuwe opdracht van de fotoclub. Zo combineer je het aangename met het nuttige.

Bij deze laatste foto moest ik direct denken aan een paaldansende engel.

weekend

Dit was een heerlijk weekend. Zaterdag met vriendin C. naar het textielmuseum in Tilburg. Twee, of liever drie vliegen in een klap. De eerste klap is dat we elkaar weer zien en lekker bijpraten, de tweede is dat ik nu eindelijk in het textielmuseum kom en de derde is dat we ieder heerlijk hebben staan fotograferen. Dit is voor herhaling vatbaar, alle drie de klappen.

Behalve het ambacht van weven door de tijden heen tot en met nu, was er ook een prachtige tentoonstelling. We hadden nog wel uren kunnen doorgaan, maar ons hoofd was vol en mijn lijf moe.

Vanmorgen op de computer de foto’s bekeken, verbeterd indien nodig en ermee gespeeld. En vanmiddag weer eens ouderwets langs de lijn gestaan, of eigenlijk gezeten, langs het hockeyveld. A. moest uit bij Bloemendaal en HI Bloemendaal speelde nog en het was er druk, heel druk, maar zo gezellig. Het team van A. deed  het beter dan Feyenoord, want bij de rust was het 1-0 voor HBS en heeft A. o.a. een strafbal gehouden. In de rust zijn we weer weg gegaan want koud en te harde banken. Kortom, heerlijk weekend.

4 mei

Een kind uit vijfenveertig

Mijn vader had twee levens. Een
kort en vlammend, zonder mij. En een
daarna. Mijn vrijheid was een plicht.

Ik speelde in een pasgeboren luwte;
wat ik voor vol aanzag was innerlijk
ontwricht. Verhalen gingen onvoorspelbaar

dicht en vragen ketsten terug. Ik zweeg.
Als ik aan tafel zat stond er een horde
hol van honger in mijn rug. Ik at.

Hij nam een boot. Geen vijand kan
op open water schuilen. Mijn vader
klemde in zijn vuisten schoot en roer.

Gevangen in een cel van hout dwong
hij de vrede af. Hij vocht met storm.
Opluchting dreigde als een tweede dood.

Mijn vader had twee levens: een
sloeg zijn brandmerk in het ander
en het ander joeg een schaduw over mij.
Ik ging aan land, ik, voel de wind
en in die schaduw ben ik vrij.

Anna Enquist

uit: Klaarlichte dag

Zo ook had de oorlog invloed op de tweede generatie en soms ook nog op de volgende. We kennen de verhalen, maar het is goed er minstens eens per jaar letterlijk stil bij te staan.

mens en merel

Merels ten spijt

Het is wel duidelijk, de merel in de tuin
denkt nooit eens dat hij leeft. Alles is
zoals het is, bekommernis is flauwekul,
hij ziet de kat en weet dat hij de boom
in moet. Dat ziet hij goed.

Maar in het gras een mens, die denkt
aan straks en toen, die steeds weer wil
dat alles anders is. De hele aarde nieuw
en liefst de hemel ook want wat er is,
merels ten spijt, is niet echt goed.

Een mens heeft vaak geen flauw idee
van hoe het leven moet.

Marjoleine de Vos