elfje

Gisteren na het labyrintlopen kregen wij een prachtige tekst van Bernardus van Clairvaux :’ Putten uit de bron’. Ik heb voor mij de essentie neergeschreven in een elfje:

delen
uit volheid
houd je vol
omdat je niet leegloopt
levenswijsheid

En het waarom ik zo geniet van het schrijven staat in het volgende elfje

schrijven
brengt mij
zoveel onverwacht inzicht
zo waardevol dit te
doen

En nu ga ik aan de slag om een serie kleine gedichten te maken over het thema’ tijd’. Maar daar heb ik nog even de tijd voor, maar de eerste gedachtespinsels staan al op papier. (ik schreef gedachtenspinsels, maar daar komen rode kringeltjes onder van de computer en als ik de n weglaat niet. Gek, had ik andersom gedacht).

oude brief

Het bijzondere aan het weerzien met neven en nichten is dat je samen een familiegeschiedenis deelt en dat zij je vader en moeder van jongs af aan hebben gekend. Zij weten nog dingen die ik niet meer weet. Zo zeiden twee nichten onlangs dat zij het zo bijzonder vonden als zij bij ons logeerden dat mijn moeder zich opmaakte voor zij uit ging. Ze had dan een make-up-doos en dan poederde zij haar gezicht, kleurde haar lippen, maakte het haar mooi en altijd had ze dan gelakte nagels. Dat laatste kan ik mij wel herinneren, maar van die doos? Niets.

En nu kreeg ik van de week een speciaal cadeau: een brief van mijn vader aan zijn oudste broer en diens vrouw, geschreven op 12 december 1943. Gevonden bij de spullen van mijn onlangs overleden tante.

Mijn vader schrijft dat hij blij is dat de tabak die hij had opgestuurd goed aangekomen is. Zelf vraagt hij om een boek, een pijp en een mondorgel ‘ om ’s avonds een moppie muziek te maken en een oud leesboek want er is hier niets te lezen en ja dat is rot hoor‘.

En zijn handschrift te zien, de brief geschreven met een kroontjespen, gewoon een stukje vader terug.

Later thuis zat mijn vader altijd te lezen, vooral geschiedenisboeken. En hij zat ook, met een been onder zich gevouwen, vaak op zijn mondorgel te spelen. Ik heb nog een foto dat hij zit te spelen. Het is op de Ramplaan, ik denk half jaren 60. Heerlijk even daar terug te zijn in gedachten en gevoelens.

« Previous Entries