even iets anders

Tussen het schrijven, het sporten, de boodschappen en wat er nog meer langs komt, maakte ik vanmiddag gebruik van de zon in onze kamer en de oude amaryllis om er foto’s van te maken. Ik kan het niet laten al heb ik er al tig van. Maar toch zijn er steeds een paar die anders zijn dan ik al heb. Zoals deze. Klik erop om hem groot te zien.

M en N

Vriendin N. en ik zijn weer een nieuw project samen begonnen: we gaan aan de slag met alle letters van het alfabet. Per week twee letters die we willekeurig hebben getrokken en daar gaan we dan op verschillende manieren over schrijven en tekenen, schilderen en/of plakken. Heerlijk om zondag in je mail de resultaten van de ander te ontvangen en dan te zien hoe die ermee bezig is geweest. We zijn begonnen met de letter M en N omdat dat de eerste letters van onze namen zijn. Wonderlijk wat voor associaties er boven komen door gewoon naar een letter te kijken. Afsluitend maken we een of meerdere elfjes. Ik koos bij de M voor het woord ‘ moeder’.

moeder
mijmerend over
toen zij jong
en nog vol verwachting
was

mededogen
mijn moeder
in later jaren
moeizaam en vaak mopperend
eenzaam

excursie

Of ik mee wilde op excursie naar de Noord Zuidlijn in Amsterdam om te gaan fotograferen. Dat wilde ik wel en dus ging ik vanmorgen met de trein naar Amsterdam. Vijftien man/vrouw sterk had zich aangemeld en werd ontvangen met een film over de bouw door de jaren heen. Jammer genoeg was het geluid zo zacht dat we er niets van verstonden. Maar een deelnemer stapte op de computer af en wist het te fixen. Vooraf werd gezegd dat je een goede conditie moest hebben en geen last van hoogtevrees moest hebben. Tja, het eerste heb heb ik niet zo, het ander wel, maar ik waagde het erop. Na de film moesten we gele hesjes aan, een witte helm op en gele laarzen met ijzeren ondergrond. Allemaal voor onze veiligheid want er werd wel gewerkt.

We begonnen in een grote lege ruimte waar we de roltrappen al naar beneden klaar zagen liggen. De gids ging weer allerlei technische dingen vertellen en ik dacht: ik ga lekker fotograferen, die info zoek ik wel op internet op. Toen mijn fotomaatje en ik zo’n beetje klaar waren voegden we ons weer bij de groep, klaar om naar beneden te gaan, de werkvloer op, misschien de tunnel in. Maar groot was ieders teleurstelling toen de gids zei: ‘ dit was het, we mogen niet verder.’ Waren we daar een half uur bezig geweest met formulieren invullen en ons veilig aan te kleden? En hoogtevrees heb ik niet gehad, we gingen slechts twee trappen omhoog en conditie hoefde je hier ook niet voor te hebben.

Omdat we allemaal teleurgesteld waren vroeg de gids of we met hem het station in wilden. Nou, op plekjes komen waar je anders niet komt, dat wilden wij wel. Wederom was de teleurstelling groot toen hij een rondje maakte rond het gebouw en aan de IJkant er weer in ging. Dat was het dus. Omdat wij gele hesjes hadden en helmen op dachten toeristen dat we bij het station hoorden  en kregen we allerlei vragen die wij helaas voor hen niet konden beantwoorden. Daarna gingen de laarzen weer uit, zo ook de hesjes en de helmen af. Was het een vergeefse ochtend? nee, dat niet. Ik heb een aantal foto’s voor de fotocursus, heb lekker bijgepraat met I. en ben ontspannen aan het fotograferen geweest. Ik heb nog geen foto van mezelf met hes en helm, die komt nog. Hier wel al een paar foto’s van de ochtend.

excuses

Wie iets wil doen vindt een middel, wie niets wil doen een excuus.

Deze spreuk heb ik een keer overgeschreven maar weet niet van wie die is. Mogelijk is het een oude spreuk die iemand ooit heeft gemaakt en die is door een ander weer gebruikt, die heeft iets veranderd en zo leefde de spreuk voort tot nu aan. Maar wat een wereld van herkenning zit erin. Vanmorgen had ik vele excuses om niet naar de sport te gaan: te moe, te veel pijn overal enz. maar toch gegaan en zie, op de terugweg voelde ik me beter dan op de heenweg. En zo hebben we allemaal onze excuses om iets niet te doen en zijn we soms heimelijk jaloers op anderen die wel iets doen, ondanks hun beperking of tegenslag. Maar wat ben je blij als je iets toch hebt gedaan terwijl je vooraf er een hard hoofd in had. Zo heb ik vanmiddag een nieuwe printer geïnstalleerd en was ik helemaal trots terwijl ik vooraf het graag had uitbesteed. Het ging goed tot het laatste onderdeel. Toen plaatste ik de usb – aansluiting niet in mijn computer maar in mijn beeldscherm. Maar daar kwam mijn grote helper mij te hulp (een schoonzoon met computerkennis is een geschenk) en op afstand werd alles geregeld. Want zonder printer, ik kan het niet. En een leven zonder computer, dat zou een verarming voor mij zijn. Waar zou ik met mijn foto’s en mijn verhalen heen moeten? Ondanks mijn aanvankelijk weerstand ertegen ben ik blij dat ik toen geen excuses heb gevonden om er niet aan te beginnen.

zo’n dag

Ik had nog maar een dag voor mijn vrije reis en dat was vandaag. Grootse plannen had ik gemaakt maar daar kwam niets van terecht. Veel te slecht weer om naar buiten te gaan en prima weer om binnen te blijven. Heb ik dan ook gedaan en alvast wat aan een foto-opdracht gewerkt en zag toen onderstaande foto. Kijk als het zulk weer was geweest, dan had ik vandaag door Rotterdam gelopen met mijn fototoestel. Nu liep ik door mijn fotovoorraad heen op zoek naar bepalende lijnen en las het geweldige boek uit van Nelleke Noordervliet’ Vrij man’ uitgelezen. Aanrader!

genieten

Vandaag heb ik, ondanks de regen genoten van het samenzijn met mijn broer. Eerst samen koffie gedronken, toen nog een keer en daarna een bezoek gebracht aan de grote Bavokerk op de Grote Markt. We hebben genoten van het gebouw, de historie ervan, het interieur en elkaar. Daarna een broodje haring op de Markt en onze dag kon niet meer stuk. Dit berg ik op in het doosje’ geluksmomenten’.

lievelingsboek

Afgelopen dinsdag moesten we schrijven over ons lievelingsboek.

Als ik aan ‘Een duif en een jongen’ denk, voel ik de warmte van Israel. Ik hoor het geklapper van de duivenvleugels in het hok waar de duiven opgroeien, waar ze getraind worden om uit te vliegen en weer terug te keren.
Ik zie de arme omstandigheden van de eerste kibboetsen voor me, het harde werken, de liefde van drie mannen voor één vrouw en voel de liefde van de jongen voor zijn duiven en later voor zijn vriendin.
Het zware leven, de lichtpunten, de overgang van het oude Israel naar het land van nu en daarbij de humor die zo belangrijk is om te overleven. Maar vooral weet Meir Shalev de liefde te verwoorden zonder die zo uit te spreken. Het was een belevenis dit boek te lezen en te herlezen. Je gaat steeds meer opmerken als je het verhaal kent, de aandacht gaat dieper, is trager en zo lees je meer tussen de regels door.

Hierna moesten we een woord uit de tekst kiezen en daar een woordgedicht van maken. Ik koos voor

lichtpunten

l licht toont leven
i intens of wat afgeschermd
c cirkels van licht
h helemaal om je heen
t tonen ook verborgen kanten
p pas als je uit het licht stapt
u uit de aandacht
n niet meer het middelpunt wilt zijn
t toon je soms je ware ik
e en geef je zelf licht
n niet een puntje maar een gloed

lichtpunten

m’

zo mooi

Lijsterbessen

De dichtkunst beoefenen is
met de grootst mogelijke zorgvuldigheid
constateren dat bijvoorbeeld
in de vroege morgen
de lijsterbessen duizenden tranen dragen
als een tekening uit de kindertijd
zo rood zo veel.

Rutger Kopland, uit ‘Onder het vee’

Als iemand dit zo mooi kan weergeven, dan past slechts een eerbiedig zwijgen. En een genieten bij het herlezen.


verschil

Wat een verschil in het weer tussen gisteren en nu. Net fietste ik in de ijsregen van Haarlem naar huis en werd doornat en koud. Gistermiddag liep ik door de duinen van Noordwijk naar de zee met de zon op mijn bol en liepen we het labyrint op het strand in prachtig weer. Wolken in allerlei tinten, de zon op het helmgras, de zee in verschillende tinten groen en grijs, wat een cadeau. Natuurlijk hoort schrijven vooraf en na afloop erbij en op het kaartje dat ik trok stond: ‘ geef jezelf aandacht cadeau’. Dat deed ik dus duidelijk gistermiddag. Ter afsluiting maken we bijna altijd een rondeel met zinnen uit een langere tekst en daarmee proberen we te vatten wat we hebben beleefd, ervaren.

meeuwen stonden stil boven hun eigen schaduwbeeld
het licht onder en achter de wolken
alles was rustig en vredig
meeuwen stonden stil boven hun eigen schaduwbeeld
wij volgden ons pad in eigen tempo
onze schaduwen smolten samen
het licht onder en achter de wolken
meeuwen stonden stil boven hun eigen schaduwbeeld

m’

bomen

Bomen bepalen voor een groot deel mijn herfstgevoel. Die prachtige verkleuringen, het zachte vergaan, het strijklicht er tussendoor. In het bos hangt dan de geur van verandering, van overgang. En wat er zich allemaal onder de grond afspeelt, daar heb je geen idee van als je door het bos wandelt. Ik weet dat paddestoelen zwamdraden hebben met enorme afmetingen, maar dat een theelepel bosgrond een paar kilometer zwamdraden kan bevatten, dat kan ik bijna niet bevatten. Het staat in het al eerder genoemde boek “Het verborgen leven van bomen”. Er staat ook:…’ Een schimmel kan zich in de loop van eeuwen een paar vierkante kilometer uitbreiden en zelfs hele bossen verbinden. Door zijn leidingen geeft hij signalen van de ene boom door naar de andere en helpt hen boodschappen over insecten, droogte en andere gevaren uit te wisselen. Intussen spreekt zelfs de wetenschap van een ‘ wood-wide-web’ dat door onze bossen heen loopt.

Wat is er toch veel wat ik niet weet en wat is het toch heerlijk dat er boeken zijn waar je weer zoveel uit kunt leren. En nog heerlijker is dat je ook gewoon van de natuur kunt genieten als je al die dingen niet weet.

Verder kijken »