ogenblikstemming

Ik doe momenteel een schrijfcursus met het thema ‘verlangen’. Je denkt dan aan allerlei soorten verlangens die je kunt hebben. Een van mijn conclusies was:
Verlangen heeft een toekomstgevoel
in zich, terwijl het betrekking kan hebben
op het verleden.

Het is interessant wat anderen over dit thema hebben geschreven, maar mijn eigen gedachten zijn soms ook verrassend voor mij. Duidelijk is wel dat mijn verlangens niet reiken naar verre oorden, naar ontmoetingen met beroemde mensen, maar dat ze in de buurt blijven en behapbaar zijn.

Ton verlangde ernaar zijn 77e verjaardag niet te vieren maar samen op stap te gaan. Dus gingen wij gisteren naar Katwijk waar hij de nieuwe onderduinse parkeergarages wilde bekijken. Hebben we gedaan en daarna wat door het dorp gelopen ( geen pretje met die regen en koude wind) en zijn weer naar het heerlijke kleine Katwijkse museum gegaan. Lunchen op het strand was het plan maar het weer maakte dat niet aanlokkelijk, dus op naar Noordwijk. Na de lunch thuis rusten tot het weer tijd was voor een feestelijk avondmaal bij ‘ tante Bep’, een tapasrestaurant vlakbij ons huis. En toen verlangden we niets meer, waren we zeer voldaan en keek Ton terug op een leuke verjaardag. En nu verlangen we ernaar het binnenkort nog met de kinderen te vieren. Niet alleen een kinderhand is gauw gevuld.

Gisteravond een onverwacht bijzonder avond gehad, samen met Ton. We gingen naar Velserbroek waar vier koren zouden optreden en in een van die koren zong een bekende van ons, vandaar. Eerst zong ieder koor apart, dat was al een feest, en na de pauze zongen ruim 200 enthousiaste zangers en zangeressen, begeleid door een kleine band gospels. En ik was weer terug in de tijd dat wij die liederen op school zongen en ik genoot. Ton ook. Hij zat ook mee te klappen en te genieten. Wie van mijn leeftijd heeft niet mee gezongen met’ Give me that old time religion’ en ‘ Put your hands in the hand of the man who stills the water’.

En dacht ik in het begin: tjee, een sportzaal, kon die niet wat gezelliger. Maar toen het zingen begon waren we alleen met de muziek bezig en het plezier van als die koorleden en de muzikanten. Het is dat ik al zoveel doe maar anders zou ik ook op een koor gaan. Maar teveel leuk is niet leuk dus houd ik het bij mijn huidige bezigheden en zing ik in de auto ( alleen als ik er alleen in zit) keihard mee met Abba, Robert Long of wat er nog meer in voorraad is. Een mens moet zijn beperkingen kennen.

Ik stond vandaag bij ons in de lift en daar stond een voor mij onbekende meneer met een werkpak aan waarop stond ‘ Wildschut dakbedekking”. Mijn hart maakte een sprongetje en ik zei: ‘ik ben van Wildschut van de dakbedekking’. Blijkt hij ( ik vergat zijn naam te vragen) al 40 jaar daar te werken en heeft hij mijn vader gekend. En oom Kees, oom Piet, Rinus, Mart, Henk en natuurlijk nu de huidige generatie Sjoerd en Femke.

Het deed wat met me dat hij mijn vader had gekend. Er zijn niet veel mensen die ik ontmoet die hem gekend hebben en dan is hij toch weer even levend voor me. Ik ben gelijk op zoek gegaan naar foto’s van hem maar jammer genoeg zijn er te weinig leuke, goede foto’s van hem alleen. Deze foto is slecht van kwaliteit maar betekent veel voor me want hij doet me denken aan de ontspannen vader die heerlijk mondharmonica zat te spelen in zijn favoriete stoel. De stoel waarin hij uren zat te lezen en een goed glas wijn dronk. Oh, als ik hem nog eens zo zou kunnen zien. Ik realiseer me dat ik veel te weinig met hem over echt belangrijke dingen heb gesproken. Tegen de tijd dat ik daaraan toe was, ging hij dood. Maar gelukkig heb ik deze mooie herinneringen wel.