kooitje

KOOITJE

mooi is een kooitje
met een kanarie erin

heel mooi ook een kooitje
met een parkiet erin

met een merel erin, met een kolibri erin,
met een slavink erin, met een bos wortelen erin
blokjes marmer erin, een glas water erin

maar het mooiste is eigenlijk
een kooitje met niets erin

C.Buddinh’

Dit vind ik een heerlijk gedicht omdat ik alles voor me zie en dat het zo mooi naar het einde toe gaat: niets mooier dan een leeg kooitje. Dan heb je het mooie lijnenspel van het kooitje èn het vogeltje dat niet gevangen zit maar vrij rondvliegt.En dat alles gevangen in woorden. Heerlijk.

Andre Rieu

Ik ben helemaal om. Sinds gisteravond ben ik fan geworden van Andre Rieu. Zo thuis op de tv met het geluid niet te hard voor de buren was ik het na een paar keer zat. Ton niet, die bleef genietend zitten kijken. Maar gisteravond met vier vrouwen naar de bioscoop om live op groot doek het feestelijk optreden in Maastricht mee te maken. En feestelijk was het. Wat een emoties bij het publiek daar, wat een gemêleerd publiek, maar vooral wat een genietend publiek. Hij verwelkomde bezoekers uit allerlei landen en toen hij vroeg of er Engelsen waren en zij dat luidkeels bevestigden zei hij: ‘welkom in Europa’.

En de bioscopen over de hele wereld waar het live werd uitgezonden hadden voor ons nog een verrassing in petto. Toen er zo’n 150 paren ballroomdansers het Vrijthof opkwamen om de wals te walsen, kwam er in de bioscoop ook een danspaar de trappen af en gelijk met de passen van de dansers op het doek, dansten zij ook de wals en net zo prachtig gekleed als in Maastricht.

En dan zacht meezingen en op het laatst hard, heerlijk. En met ‘ adieu mein kleine Gardenoffizier’ in ons hoofd stapten we weer uren later op de bus naar huis. En het zong nog lang na in mijn hoofd en hart.

Gedachten in een verwarrende tijd

Liefde en creativiteit,
daar kan nooit genoeg van zijn.
Ze zijn de bron van ons menszijn.
Zelfs haat en de drang tot vernietiging
kunnen het op den duur niet winnen
van liefde en creativiteit.

zonnige dag

Met de vreselijke dingen die er in de wereld gebeuren is het een voorrecht te leven in een land waar je nog op een zonnige dag als vandaag gewoon je fiets kunt pakken en gaan waar je wilt. Terwijl onze jongste dochter de verkoeling zocht in het Spaarne, onze oudste de schaduw van de tent zocht op Vlieland, ging ik op de fiets door de buitenrand van Schalkwijk. Dit vind ik een leuk stuk van Rondje Haarlem, eerst langs het Spaarne, dan door de weilanden en verder langs de Ringvaart. Het was heerlijk ontspannen fietsen in eigen traag tempo en rondkijken of er iets voor mij te fotograferen was. Ik kwam voor de bossen berenklauwen die ik al eerder had gezien, maar ik kwam te laat: weggemaaid.

Gelukkig stond er her en der langs het pad nog een, meestal een al grotendeels uitgebloeid exemplaar. Dus fiets aan de kant en ze van onder en boven, links en rechts vastleggen. Doe ik ieder jaar en krijg er geen genoeg van. Maar er was veel meer te zien. Ganzen, reigers, dorsende boeren en opeens: een ooievaar. Ik blijf het zo bijzonder vinden dat je die hier in de randstad gewoon tegen kunt komen. Ook op de foto dus. Op de terugweg, bij het fietserstunneltje gestopt bij de nog altijd geweldige schilderingen van koeien, gemaakt door leerlingen van de Rudolf Steinerschool. Natuurlijk, ook op de foto. Maar toen, toen zag ik in mijn ooghoek iets hangen aan een gele plant op de stoep. Het hing heel stil, dus ik dacht dat het dood was. Dan had ik mooi de tijd om het rustig te fotograferen. Het was een enorme hommel. Toen ik klaar was kwam zij tot leven en klauterde langs de stengels heen en weer. Soms hing ze alsof ze aan een trapeze hing. Dus doorgaan met fotograferen. Heel veel bewogen foto’s weggegooid, maar toch een paar waar ik blij mee was over gehouden. Hier een stukje van de buit van vandaag. Klik op de foto om hem te vergroten.

dwalen

Bij het woord ‘ dwalen’ denk ik direct aan het liedje:’ ‘k moest dwalen, ‘k moest dwalen langs bergen en langs dalen…’
Die heldere meisjesstemmen die dit liedje op straat zongen in de zomer. Het staat me nog helder voor de geest. Allemaal een jurk aan of rok, sokjes en straten zonder auto’s. Bij alles wat we deden hoorde een liedje: bij het springen, het ballen tegen de muur, het tikkertje spelen. We hadden de tijd, geen horloge of telefoon. Maar als de lantaarns aangingen waren we allemaal binnen.

Zingen op straat, ik hoor het niet meer. Er is zoveel ander geluid. Zouden meisjes nog zingen bij spelletjes op het schoolplein? Ik hoor eigenlijk alleen schreeuwen en gillen als ze speelkwartier hebben. Maar ja, ik hoor het op afstand en dat is geen juiste graadmeter.

Hier een foto van mij op school in die liedjestijd.

de geur van

de geur van vers gemaaid gras
zet een beschermende deur open
door het loslaten en gevoelens laten komen
ontstaat er een woordenstroom
die uitmondt in een gedicht

er hangt een geur van tijdigheid
mijn vader is even bij me
een soort paradijsgevoel
intense tevredenheid

plezier hoeft niet altijd groots te zijn
het kan ook heel stilletjes strelen
en geuren als rijpe frambozen

marisca

Op de een of andere manier duikt mijn vader steeds op tijdens het schrijven. Daar zal wel een reden voor zijn en misschien ontdek ik die nog in de komende weken. Ik heb nog vijf schrijfweken te gaan.

mooi inzicht

En toen ik op de weegschaal stond
werd het me duidelijk:
wie een hart van goud heeft,
zenuwen als betonijzer
en een karakter van staal,
die kan helemaal niet licht zijn.

Uit: gedichten en wijsheden.

Kijk, van dit soort inzichten word ik blij, al blijf ik wel naar de sportschool gaan.

geur van blijdschap

Ik kreeg de opdracht te schrijven over: wat is voor jou de geur van blijdschap.

Ik denk dan direct aan vers gemaaid gras. Dat doet me denken aan vroeger, aan het rustige geluid van de grasmaaier waar mijn vader achter liep. Het is zomer, alle deuren en ramen staan open en ik heb een gevoel van vrede. Er hangt een loomheid in de lucht die koesterend is. En nog altijd als ik vers gemaaid gras ruik, krijg ik dat fijne gevoel dat voor mij de geur van blijdschap is. Mijn vader is dan weer even bij me.

vader

v    veel te jong gestorven
a    altijd teveel van huis geweest
d    dadendrang dreef je voort
e    en huiselijke besognes
r    raar dat ik je steeds meer ga missen

vader

zondag en maandag

Gisteren naar een prachtige viering geweest in onze Bavokerk aan de Herenweg. We hebben geluk dat we een schitterend koor hebben dat de vieringen veel extra’s geeft. Ook de preek kan iets toevoegen en dat was gisteren ook. Thema was:’ wie is mijn naaste’. En heel belangrijk bleek maar weer dat je niet moet kijken naar wat jouw naaste voor jou kan doen, maar wat kun jij voor jouw naaste doen. Woorden om thuis verder over na te denken, dat gebeurt niet vaak na een preek. Dit keer wel. En na afloop koffie met gezellige babbel met oude buren, ton zijn zus H. en ander bekenden. Een fijn begin van de zondag. En liet het mooie voorspelde weer het wat afweten, ons bezoek van die middag gelukkig niet. En zo kon het gebeuren dat we ons opeens realiseerden dat we al meer dan zes uur met elkaar zaten te praten, lachen , eten en drinken. Ja, met goede vrienden vliegt de tijd maar blijft het fijne gevoel.

En nu weer gewoon maandag, wasdag, strijkdag en wat er verder nodig is om een huishouden op orde te houden. Maar je ziet, ook tijd voor een korte stop achter de computer voor een stukje op Fluweelbloem en wat foto’s van de beelden bij de kerk in Hoofddorp. Op de eerste foto zie je de wat saaie realiteit. Op de andere heb ik met behulp van de computer er wat meer leven in gebracht.

vriendinnen

sprinter

zacht zoeft de sprinter
licht schokkend voort
kruist overvolle wegen
remt af, stopt

deuren openen en sluiten
groen glijdt bewogen langs
palen die draden dragen
tot in de horizon

mijn handschrift schokt
als zoeven sprinten wordt
tot ik stop naast een uitgeblust
treinstel dat tegen zijn stootblok rust

m’

Dit schreef ik afgelopen donderdag in de trein naar Amersfoort, op weg naar vriendin B. Ik dacht een vrije reis op te nemen maar bleek de verkeerde kaart mee genomen te hebben. Andere bestemming alsnog voor die vrije reis gaan zoeken.

Vanmorgen liep ik met vriendin M. langs het strand nadat we eerst uitgebreid koffie hadden gedronken, want ja, we zien elkaar niet wekelijks en hebben altijd elkaar veel te vertellen.
We kennen elkaar al bijna 50 jaar en dan kun je wel zeggen dat we vertrouwd zijn met elkaar. Dat voelt goed, dat voelt veilig. Ik voel me gezegend met zulke vriendinnen en kijk nog iedere dag als ik op mijn kamer ben naar de vriendinnenketting die daar voor het raam hangt. Een kraal van iedere vriendin die voor mij belangrijk is. En net zo gevarieerd als die ketting is, zijn mijn vriendinnen. En ieder past bij een ander deeltje van mij en dat vult mij aan en maakt me rijk. Inderdaad, ik ben een bofkont en daar geniet ik van.

Verder kijken »