ogenblikstemming

Ik ga ergens een slaatje uit slaan: namelijk uit de informatie die op internet te vinden is over ’sla’.

Sla, het hoort er zo bij dat ik er eigenlijk nooit verder over nadenk hoe oud die groente zou kunnen zijn en of die er altijd hier is geweest. Zoals die nu is niet, vroeger, in de tijd van de Romeinen, was het blad harder en werd de sla gekookt. Maar nog verder terug, bij de Egyptenaren werd ook al sla gegeten maar geen kropsla maar stengelsla.

Tegenwoordig zijn er vele soorten maar in mijn jeugd was er alleen de gewone krop ’slappe’ sla, ofwel botersla. Die werd later verdrongen door een nieuwkomer, de ijsbergsla, maar is nu weer helemaal terug.

Die ijsbergsla is pas ontstaan in de 20e eeuw in Amerika en het kreeg de naam Iceberg vanwege het transport van de sla per trein van de west- naar de oostkust. En om de sla fris te houden werd er een berg ijs op gedaan. De echte naam is ijssla. Dit soort informatie vind ik altijd leuk, je gaat toch anders naar zo’n krop kijken vind ik.

gifsla, afbeeldingen van internet

Gifsla zul je niet bij de supermarkt of de groenteman tegenkomen, dat moet je in het wild zoeken. Het witte melksap dat erin zit werkt kalmerend en slaapverwekkend en wordt in de vorm van poeder als medicijn verkocht. Tot begin 19e eeuw is dit plantje als medicijn gebruikt. Uit een Pools onderzoek blijkt dat het net zo pijnstillend is als ibuprofen. Maar dat wisten de oude Egyptenaren, de Grieken, de Romeinen en de indianen al heel lang geleden. Niets nieuws onder de zon dus.

Vandaag een rustige dag met buiten wolken die heel langzaam langs komen en soms wat regen laten vallen. Binnen is het lekker, geen koude wind, wel warme thee en boeken. Straks komen de bridgespullen tevoorschijn en gaan we met I. en W. weer eens wat spelletjes spelen. Maar nu is het nog niet zover. Nu ligt er naast mij een oud citatenboekje waar ik in 1995 heel veel in heb overgeschreven uit de boeken die ik toen las. Zoals uit ‘Paula’ van Isabelle Allende: …’ De dagen verglijden als geduldige korrels van de zandloper, zo langzaam dat ze zoekraken op de kalender’…

Dat eerste deel van de zin, dat is zoals wij dat allemaal wel eens denken en zoals het vaak wordt beschreven, bijna een cliché, maar het tweede deel, dat is een stuk dat alleen een goede schrijver kan schrijven. Dit soort zinnen schrijf ik over om ze later te herlezen, vele malen soms. En er dan steeds weer van te genieten. Zoals ook deze zin uit hetzelfde boek:…’ En de wanden van bordkarton waren zo dun dat ’s nachts onze dromen door elkaar heen liepen…’

Prachtig beeld toch, daar kun je je zoveel bij voorstellen. Dat is de magie van het woord.

Vandaag weer zo’n heerlijke dag voor even op de fiets en lang op het balkon. Althans voor mij, Ton loopt al met stok maar de fiets, dat is nog een halte te ver. Maar de rolstoel is de deur uit, dus het gaat goed.

Gisteren en vandaag voor de tweede keer het laatste boek van Adriaan van Dis gelezen: “Ik kom terug”. En dat kan ik zo weer voor een derde keer ook lezen, maar nu nog niet. Nu ben ik verder gegaan in zijn hele dikke boek “Leeftocht”. Ik bladerde terug en bekeek de aangestreepte stukken en bewonderde weer zijn taalgebruik en verwonderde mij over zijn inzicht in de mensen en de maatschappij.

In 2006 schreef hij “Brief aan mijn Turkse kleermaker” en ik pak daar een stukje uit (hij is dan in Parijs)…” Het Franse integratiemodel is kleurenblind. Wie Saïd of Bubakar heet kan maar beter zijn naam veranderen als hij voor een sollicitatiegesprek wil worden opgeroepen. En als hij zover komt, schieten de woorden hem tekort. Een recent onderzoek van Libération heeft uitgewezen dat de woordenschat van jongeren uit de probleemwijken nauwelijks de achthonderd overstijgt. Aan de andere kant van de Périphérique beschikken blanke leeftijdgenoten over minstens tweeduizend woorden. La courneuve, tien metrominuten van het centrum, maar in de praktijk lichtmijlen verwijderd van de witte wereld…”

In zo’n omgeving met een heel hoog percentage werklozen kunnen jongeren zich steeds meer gaan afzetten tegen de westerse wereld en worden ze rijp gemaakt voor extremisme. Niet alleen in Frankrijk, maar ook in ons land. Ik dacht dat goede scholing mogelijk een oplossing zou kunnen zijn maar dat is niet zo. Ook hoger opgeleide jongeren maken die keuze. En als je dan hoort hoe sommige hun best hebben gedaan op school, diploma’s hebben behaald maar inderdaad niet op een sollicitatiegesprek worden uitgenodigd, maar met een Hollandse naam onder dezelfde brief wel, dan vind ik het knap dat zij toch aan de goede kant van de wet blijven. Ondanks het uitzichtloze dat zij om zich heen zien.

Ik denk dan ook wel eens: hoe zou het andersom zijn? Als westerlingen in grote groepen in oosterse landen zouden komen wonen, hoe zou op hen gereageerd worden? Ik vrees hetzelfde want wij mensen zijn toch wel erg geneigd om te willen behouden wat we hebben en delen dat niet graag met mensen die wij nog niet goed kennen. Maar gelukkig zijn er overal uitzonderingen op deze regel, dat was gisteren ook te zien in De reünie over vluchtelingen in 2002 op Vlieland. Na een aanvankelijk moeilijke start werden die mensen in de harten van de Vlielanders gesloten en een van de belangrijkste mensen daar was de echte dokter Deen. Een mevrouw noemde hem een heilige. Zelf zal hij daar heel anders over denken, net als al die vrijwilligers die zich totaal inzetten voor de vluchtelingen waar dan ook.

Vandaag een heerlijke dag voor de mensen die bevrijdingsdag vierden. Maar ook voor de mensen die gewoon thuis in de tuin of op hun balkon zaten. Je pakt dan eens een boek, bladert er wat in en komt het gedicht “ Nederland’ tegen van Ted van Lieshout.

Nederland

In dit land zijn de bergen
uitgegumd. Waar veel mensen
zijn moet meer lucht. Adem.

Maar ik houd van bergen.
Ze maken het dal ertussen zo
knus. Wij hebben dus geen dalen.

Wel gras en koeien die dat vlak
moeten maaien. Hier spreekt men
horizontaal en de verte is kaal.

Ik houd van bergen en hun grilligheid, maar ook van het voorspelbare platte polderlandschap. Gelukkig maar want dat zie ik vaker dan de bergen.

Dat het is afgelopen tijd niet zulk goed weer was en ik toch veel thuis moest blijven was niet erg. Ik was namelijk heel veel tulpen aan het fotograferen. Of eigenlijk, niet veel tulpen maar veel foto’s van verschillende tulpen. Tegen een witte achtergrond, een zwarte, op schilderingen gelegd van mezelf, in water en daar inkt bijgooien, ik was veel aan het ontdekken en vastleggen. En dan later op de pc ze bekijken, veel weggooien en bewerken. Heerlijk. Onder de franse Zonnekoning was de tulp hofbloem, een korte tijd waren bepaalde tulpenbollen meer dan goud waard ( van 1634-1637) en op stillevens werden ze getoond om de rijkdom van de eigenaar te tonen. De eerste tulpen bloeiden in Nederland in 1594 en nu kunnen we ons Nederland niet meer voorstellen zonder tulpen in de lente.

Eigenlijk vind ik de tulpen het mooist als ze op hun retour zijn, dan zijn ze het fotogeniekst voor mij.