kind in mij

Ik trek een inzichtkaart en daar staat op:

IK BEN BLIJ

MET HET KIND IN MIJ

Is dat zo? Wel met het kind dat uren met haar poppen kon spelen, een bibliotheek maakte van haar bed met eigen boeken en boeken van mijn ouders. Het kind dat met vriendinnen op straat speelde. Niet het bange kind, bang voor ruzie en harde woorden, bang voor de juf op school. En naar het onzekere kind, daar verlang ik ook niet naar terug.

Maar het kind waar ik echt blij mee ben is het kind dat nog altijd intens kan genieten van het kleine en het grote, het verwachte en onverwachte. Dat nog altijd nieuwsgierig is naar haar omgeving, dat creatief wil zijn en heerlijk de slappe lach kan krijgen.

Dat kind koester ik en wie weet word ik dat kind weer helemaal als ik dement word. Dat is in ieder geval dan ook prettig voor mijn omgeving.

weer thuis

We zijn weer thuis. Hebben ongelooflijk geluk gehad met het weer. Ik kon heerlijk de bloemen rond het hotel fotograferen en kreeg geen genoeg van de rododendrons.
Gisteravond kregen we van de kinderen een verrassingsdiner, compleet met bruidsfoto en goede wensen. Heerlijke afsluiting van heerlijke dagen in het zuiden van Limburg. Maar thuis zijn is ook weer heerlijk. Balkondeur open, stapel kranten, stapel was, en morgen een rondje om de kerk.

Margraten

Vanmorgen naar de Amerikaanse oorlogsbegraafplaats geweest. Waren we al eerder geweest maar maakt iedere keer weer indruk. Ik zag jonge en oudere mensen met bloemen lopen en gericht naar een graf gaan. Ik sprak een mevrouw met bloemen hierover aan en zij vertelde dat ieder graf iemand uit Margraten heeft die het heeft geadopteerd. Er is zelfs een wachtlijst en het gaat van ouder over op kind. Indrukwekkend. Diederik van Vleuten had het er in zijn laatste show ook over.

verder hebben we op ons gemak wat rondgereden, zijn naar een klooster geweest en gaan zo dadelijk lekker uit eten en vieren dat we vandaag 46 jaar getrouwd zijn. De kinderen trakteren, beter kan niet. En morgen weer naar huis. Het is goed gegaan, Ton wordt sterker in zijn benen, nog even en hij springt weer over een slootje  heen.

Zuidelijk

Het is goed toeven in het zuidelijkste stukje van ons land. Smalle weggetjes die omhoog en omlaag kronkelen. Een herder met enorme kudde die voor je over de weg gaat, rustig, in schapentempo. Vanmorgen zijn we heel toeristisch bezig geweest: naar het drielandenpunt en het hoogste plekje van Nederland, net buiten Vaals. Niet echt de moeite waard maar als je in de buurt bent, dan ga je toch even kijken. Denk daarbij een stuk vlaai, een zonnig terras en het touristje spelen is compleet.

vanmiddag in de tuin zitten lezen, alvast wat menukaarten bekeken bij de restaurants in het dorp, ik dan, Ton is binnen gebleven met zijn puzzelboek. Het is stil op de vogels na. Heerlijk.

Een ander uitzicht

Vanaf vanmiddag hebben we dit uitzicht. Niet gek he? Waar we zijn? In Zuid-Limburg. Oh hemel het staat op zijn kop en ik krijg het niet goed. Komt niet door de wijn hoor maar mijn i-paddoet anders dan mijn pc.

riet

Wat kun je krijgen als je twee foto’s door elkaar mengt? Dit.

traag leven

Waarom zouden wij
u en ik
niet gerechtigd zijn
tot traag
leven.

(uit: ‘Het recht op traagheid’ van Alexis de Roode).

Ja, van wie moeten we ons eigenlijk haasten? Wie is daarmee begonnen en wanneer? Was dat al zo toen de mensen nog slechts liepen en geen ander vervoer hadden? Zij leefden in het ritme van de jaargetijden maar moesten zich denk ik af en toe tot snelheid aanzetten om iets voor elkaar te krijgen als dat er maar kortstondig was. Een kudde dieren waar ze op konden jagen, bessen die rijp waren en geplukt moesten worden. Maar ik denk dat er een trage gehaastheid was, alleen even snel op een bepaald punt en verder had ieder zijn eigen ritme. Er was geen klok, de zon bepaalde dag en nacht en of je nu morgen dat mes klaar had of vandaag, dat was niet zo belangrijk. Dat het een goed mes zou worden, dat was belangrijk. Zou het einde van de traagheid, van het eigen ritme verloren zijn gegaan toen mensen voor een ander gingen werken? Toen werd er iets verwacht want je werd ervoor betaald, in geld of natura, dat maakt niet uit. En wie betaalt bepaalt.

En nu is er weer een hang naar langzaam, slow food, wat het ook moge betekenen, mensen proberen in deze gehaaste tijd steeds meer momenten van traagheid te vinden. Kleine kinderen kunnen dat geweldig. Ik weet nog dat als ik met M. lopend naar de bakker ging op de hoek zij eindeloos ieder hekje in-en uitging, elk stoepje op en af, door brievenbussen kijken en alles volledig op haar gemak. Gelukkig had ik toen de tijd en hoefde ik niet snel naar mijn werk dus zij kon alle tijd nemen die ze wilde. Ik vrees dat veel kleine kinderen die tijd nu niet krijgen. Al snel wordt de traagheid van het bestaan eruit gehaald en worden ze opgevoed met snel, sneller, snelst. En of dat goed is, dat betwijfel ik. Dus heb je de mogelijkheid tot vertraging, geniet ervan want: ‘zij die traag gaan zien veel meer’.

spieren voor spieren

Zoals jullie nu zullen weten is het boekje dat onze Annemarie heeft geschreven op het circuit overhandigd aan Coco, de hoofdrolspeelster uit het boek. Wil je het bekijken, klik dan op www.turbo-boek.nl. En natuurlijk een boekje kopen voor dit bijzonder doel.

op een grijze donderdag

Op een grijze donderdagmorgen zie ik wat foto’s van kort geleden toen ik een rondje door de buurt liep met mijn fototoestel. En omdat ik al die teksten weer eens wil afwisselen met wat foto’s nu drie foto’s uit de buurt. Zwanen  hebben wij altijd in de buurt en sommige steken geregeld het kruispunt over en oh wee als je ze wilt haasten, dan komen ze dreigend op je af en stap je dus maar enkele passen terug en wacht je je beurt af. En als ze dan weer in het water zijn dan wordt er weer gepoetst, veer voor veer. In de berm nu volop paardenbloemen en hier twee generaties bijeen.

snel

Gisteravond bij Hart van Nederland een mooie reportage gezien van Coco, de hoofdpersoon in Annemarie’s boek, op het circuit in een heel snelle auto en hoe ze ervan genoot. Annemarie had voor veel pers gezorgd en ook in het Haarlems Dagblad en het AD is erover geschreven. En nu maar hopen dat er veel boekjes verkocht worden. Joke heeft het startschot al gegeven, dank.

Gisteren in het schrijfcafe was het thema’ traag’ maar we moesten onze gedachten laten gaan over ‘ snelle jongens’

Al die snelle jongens in hun snelle pakken en snelle auto’s worden vanzelf trage jongens met wijde jasjes en trage auto’s en hebben er dan nog steeds geen erg in dat ze niet meer tot de snelle jongens behoren.

En wat is snel, dat is ook voor ieder verschillend. Ja Verstappen was snel, sneller dan zijn concurrent in ieder geval. En Coco ging met Sebastiaan Bleekemolen in haar ogen ook heel snel en wil het liefst met haar rolstoel nog sneller, maar dat mag niet. Ik ben tegenwoordig sneller dan Ton maar als ik met vriendinnen loop ben ik weer de minst snelle. Dus snel is ook betrekkelijk al is het te meten. Nu ga ik snel stoppen want er wacht nog enig huishoudelijk werk voor ik straks ga bridgen.

Verder kijken »