gewoon doen

Zaterdagavond naar een voorstelling van Peter Pannekoek geweest. De hele zaal had een geweldige avond, behalve de man naast mij. Hij zuchtte wat, gaapte wat en zei:’ ik vind er niks aan’. Die man was mijn man. Naast lachen waren er ook doordenk-momenten en een daarvan sloeg op wat ik net las:

‘Als je binnenkort zou sterven en nog één telefoontje kon plegen, wie zou je dan bellen en wat zou je dan zeggen? En waar wacht je op?’
Stephen Levine.

Dat is zo waar. Zeg tegen mensen waar je van houdt dat je van ze houdt, mensen die je bewondert dat je ze bewondert en waarom. Niet denken: dat weten ze wel, of, dat staat zo stom. Denk eens andersom. Hoe zou jij het ervaren als je gezegd wordt dat er van je gehouden wordt? Dat doet je toch goed? Dus niet wachten tot complimentendag, maar gewoon doen op allerlei dagen. En, ik heb het al vaker gezegd: zie je iemand zonder glimlach, geef hem de jouwe.

pasen

Vandaag een mooie dag, dus eindelijk de ramen aan de noordkant gelapt. Keurig op tijd voor de pasen. Niet dat ik aan paasbest doe, maar het is toch meegenomen. En omdat ik zelf ook een goede dag had, lapte ik die van mijn oude buurvrouw ook maar mee. Rest mij ieder die dit leest een goede pasen te wensen.

anders

Sinds 9/11 is ons veiligheidsgevoel kleiner geworden, maar het was nog altijd ‘ daar’ en niet bij ons. Maar dat is nu veranderd. De hele wereld is veranderd. De onbevangenheid is weg. Je denkt: het wordt nooit meer hetzelfde. Maar het gekke is dat ik gisteren langs Groenendaal fietste en daar kleurde de bosbodem blauw, net als alle jaren. Sneeuwroem was er weer, net als voorheen, alsof alles nog was zoals vorig jaar.

En dat zullen de mensen in België ervaren die nu gewond zijn, die een geliefde hebben verloren: jouw wereld staat stil, maar de rest gaat door. En op den duur begint jouw wereld ook weer te draaien, maar wel een slag gedraaid en daarom zal hij er nooit meer hetzelfde uitzien. Het mooie, zuivere is beschadigd en de pijnprikkels zullen afnemen, maar niet verdwijnen.

roet in het eten

Ergens las ik een dezer dagen: ‘hij gooide roet in het eten’. En ik las verder en weet niet meer waar het betrekking op had. Maar het zinnetje bleef echter in mijn hoofd zitten en ik dacht: hoe zou dit gezegde ontstaan zijn? Dit is mijn theorie: roet komt onder andere uit de schoorsteen en vroeger hadden ze een vuur waarboven de etensketel hing en die hing dus boven het gat van de schoorsteen. Als die niet geregeld geveegd werd, dan zou het kunnen gebeuren dat losgeraakt roet in het eten viel en de smaak bedierf.

Ik ben het eens gaan opzoeken maar deze verklaring heb ik niet terug kunnen vinden. Wel dat de bittere smaak van roet er de bijbetekenis aan heeft gegeven van ‘ iets dat de lekkere smaak bederft’ en dus onaangenaam is. Maar ik vind mijn theorie leuker.

niet meer jarig

Vandaag zou mijn moeder 93 zijn geworden. Ik zou graag nog even met haar kunnen praten, maar dat gaat niet meer. Gelukkig heeft zij heel veel over haar leven opgeschreven en heeft haar moeder veel foto’s gemaakt zodat ik daar vandaag weer in kan duiken. Ik zag deze foto van mijn moeder met haar ouders en vind het jammer dat ik die opa en oma niet gekend heb. Maar uit de verhalen heb ik toch kennis met ze gemaakt. Ma, ik neem er een op je!

geur uit mijn jeugd

Een van de geuren uit mijn jeugd is de geur van warme teer. En altijd als er aan de weg wordt gewerkt met warme asfalt ruik ik die geur weer en ben ik terug in het pakhuis bij mijn vader. In die tijd maakten ze de rollen asfalt nog gedeeltelijk zelf in het pakhuis. Ik vond het heerlijk om daarnaar te kijken en die speciale geur op te snuiven.

Kauwgom kregen wij niet en omdat ik dat wel graag wilde pakte ik in de zomer wat warme teer en stopte dat in mijn mond. Hoe de smaak was weet ik niet meer. Wel weet ik hoe stoer ik mezelf vond, kauwend alsof ik kauwgom had.
Het is nu anders in het bedrijf van mijn vader en zijn broers, nu is de vierde generatie aan het roer, de rollen komen kant en klaar binnen voor ze het dak opgaan. Maar er wordt nog altijd geasfalteerd aan de weg en door die geur ben ik altijd weer even bij mijn vader.

vader
even terug
door een geur
ik voel dan heimwee
gemis

Ik heb een foto van mijn vader op het dak. Hij is de staande figuur links. Daarna een foto van mijn vader met zijn vader en van het pakhuis, kantoor en woonhuis erboven van opa en oma aan de Lange Herenvest in Haarlem. Het was daar waar ik die geuren opsnoof.

verborgen plekjes

Vanmorgen met A. en fototoestellen op de fiets naar Haarlem, op zoek naar oude muren, graffiti en wat we nog verder door onze lens wilden bekijken. En het was koud, heel koud. Voor we bij ons eerste doel kwamen, zagen we een steegje vol gekleurde muren. Dus fietsen neer gezet en ieder haar eigen kant uit. Het zal je mooie muur of garagedeur maar zijn die vol gespoten wordt. Zo op het eerste oog niet van hoge klasse. Maar als je er details uit gaat halen, dan worden die stukjes muur weer heel bijzonder. Althans, voor ons. Nadat we hier verzadigd waren gingen we verder naar het terrein net achter het station dat we altijd zien als we er met de trein langs rijden. Spannend op onbekend terrein te gaan dat daar al zo lang is maar waar we nooit zijn geweest.

Toen werd het tijd voor warme chocomelk en zelf ook warm worden. Daarna verder gegaan aan de andere kant achter het station, de Baljuwslaan waar vroeger de post gesorteerd werd. Heerlijke verwaarloosde oude muren, bespoten deuren, kapotte gordijnen enz. We hadden gelukkig een grote geheugenkaart bij ons. Toen we te koud werden en ook hier verzadigd waren gingen we weer terug naar de warmte. Een kleine eerste indruk. Klik op de foto’s om ze te vergroten.

labyrint

Ik liep het labyrint op het Noordwijkse strand in met het woord ‘ levenskracht’. En dat had ik wel nodig als je zo wankel over je pad gaat in dat mulle zand schuin tegen een duin op. De weg omhoog moeizaam, de grond onder je voeten glipt weg. Waar het pad loopt is niet altijd duidelijk, maar soms kun je in de voetstappen van een ander treden. Omlaag gaat niet altijd makkelijker dan omhoog, maar de beloning wacht in het midden. Rustpunt, uitkijkpunt, genietpunt. De zee horen, de wind voelen, het is goed toeven daar. Maar de terugweg moet ook nog gelopen worden en nu weet ik welke moeilijkheden me wachten. Maar levenskracht duwt me voort tot ik mijn pad zie verzanden in een massa voetstappen. Ik vind het genoeg en kies voor de makkelijke weg. Via een overstap naar de laatste bocht en boven het labyrint uit geniet ik van het uitzicht, voel de moeite van de anderen die nog voort zwoegen. Het is mooi zo. Tijd om te gaan schrijven.


De mooie foto’s zijn van Lien van den Berg.

ogenschouw

Cees Nooteboom schreef:’ De kunst is het zien’.
Dat is zo waar. Wie goed kijkt, die ziet dat de wereld rondom zoveel meer is dan je op het eerste gezicht denkt. Klopt dat: op het eerste gezicht denken? Ik denk het wel want beelden maken woorden los en dat kan alleen als je denkt. Hoewel, er komt soms iets in je op waarvan je denkt: hoe kom ik daar nu op? Dat komt dan, denk ik, uit een andere toevoerlijn dan de denklijn. Iets van voor het bewust denken.

Niet gek dat er al eeuwenlang over denken en het gebruik van je zintuigen boeken vol zijn geschreven en dat het nog altijd een interessant onderwerp is voor allerlei geleerden en gewone mensen zoals ik.

Er is zoveel meer te zien als je de tijd neemt om de wereld rondom je in ogenschouw te nemen. Wat een prachtig woord is dat eigenlijk. Zou je ook orenschouw kunnen hebben? Bij muziek denk ik. Bij’ De tiende van Tijl’ zie je dat gebeuren. Door het intens luisteren naar muziek en die bij je binnen te laten komen, gebeurt er iets met je. Daarom vind ik mediteren bij muziek ook zo fijn. Of vanmiddag bij het floaten. Ontspannen drijven en de muziek binnen laten en daardoor nog meer ontspannen. Mijn spieren zullen knorren van genoegen.

rond het station

Gisteren gelukkig weer opgeknapt want er stond en foto-uitje naar ‘ de Burcht’ Amsterdam in de agenda. Terwijl Ton naar de kerk was, ging ik met de trein naar Amsterdam. Lekker vroeg dus genoeg tijd om wat rond het station aldaar rond te scharrelen. Het was er druk, maar ik vond toch heel stille plekken. Ik verbaasde me daarover want toen ik onder een viaduct stond te fotograferen was ik daar echt de enige. Tot er een wit busje naast me stopte met twee heren in uniform die mij stilzwijgend aankeken. “Jawel, u mag dit wel fotograferen, maar u mag hier helemaal niet zijn. Heeft u dat bord niet gezien?” Nee dus. Ik wilde wel even mijn foto’s bekijken en een kop koffie drinken. Aan de IJkant was een leuk restaurant met heerlijke koffie. Toen ik de bediende daar een compliment over maakte en er nog een bestelde, zei hij dat ik die van het huis kreeg. Mijn zondag kon al niet meer stuk. En toen moest het beste stuk nog komen: de rondleiding in de Burcht. Daar was ik al eens geweest maar niet specifiek om te fotograferen. Maar daarover later meer. Nu de foto’s rond het station.

Verder kijken »