Langs de Amsterdamse grachten

Daar liep ik vandaag, met vriendinnen die net zoveel houden van fotograferen als ik. Eerst naar een fototentoonstelling in Foam en daarna zelf aan de gang langs de grachten. Wat is daar toch veel te zien, te ontdekken en vast te leggen. Van iets bijna onopvallends kleins tot een doorkijk over de gracht of de Westerkerktoren door de bomen. En thuis besluiten: zwartwit of in kleur houden. Dat verschilt per foto. En het heerlijke is: bevalt het niet, dan verander je het weer. Wat een nooit vervelende liefhebberij is dit toch.

gip

Wie een huisdier heeft ( gehad) weet wat het betekent als dat dier overlijdt. Je hebt verdriet, echt diep verdriet. Dat heeft onze A. nu Gip vrij plots is overleden. Het was zo’n lieve, leuke kat en A. en zij waren zo gek op elkaar. Op de foto zie je waarom.

averechts

Averechts

Als ik dit woord lees denk ik direct aan het breien dat ik vroeger deed. En dan verder terug naar het leren breien op school. Ik herinner me dat ik vaak in een lange rij stond aan de zijkant van de lessenaar waar volgens mij een non zat. Meestal had ik een steek laten vallen en kon die niet zelf ‘ophalen’. En zo gebeurde het geregeld dat ik meer in de rij stond dan dat ik breide. Met een gevoel van plezier denk ik terug aan het latere hokjes breien, een aantal steken recht, een aantal steken averecht, dan weer recht enz. Tot er een vierkant hokje ontstond en dan draaide je het om: boven recht breide je dan een zelfde aantal pennen averecht en andersom. Wat ik minder leuk daarvan vond waren de grauw gebreide overhemdjes die ik moest dragen en waar ik zo’n hekel aan had. Mijn oma had die gebreid en ik voel nog mijn g
êne als ik voor de gymles bij het omkleden in dat grauwe hemdje stond.

Nu denk ik dat ik had moeten schrijven ‘ averechts’ maar voor mijn gevoel had ik dan ook ‘ rechts’ moeten schrijven. In het woordenboek staat dat ik ‘ averechts’ had moeten schrijven.

Een echt goede breister of haakster ben ik nooit geweest. Mijn moeder als kind ook niet. Als oma kon ze echter de meest mooie ingebreide truien en vesten maken. Zo blijkt maar weer dat als je iets met plezier doet, het meestal beter lukt. Toen M. en A. klein waren zat ik vaak met Marijke te breien, zoals we ook samen borduurden en op andere manieren creatief waren. Lekkere ontspannen ochtenden waren dat. Soms heb ik wel weer eens zin om rechts en averechts om te gaan slaan, maar mijn handen vinden dat geen goed idee. Dan maar erover schrijven. Dat pakt dan niet averechts uit.

hartlabyrint

Gisteren liep ik het hartlabyrint op het strand van Noordwijk met een sjaal om en capuchon op tegen de stormachtige wind en het zand in. Maar oh wat was dat toch heerlijk die wind te voelen, ook in het labyrint.

Soms heb je tegenwind, kom je bijna niet vooruit. Krachten van buitenaf die sterker lijken dan jijzelf maar dat is niet zo. Draai je jezelf om dan wordt de tegenwerkende kracht een meewerkende kracht. Het duwtje in de rug dat je dan net nodig hebt om weer verder je pad te kunnen gaan.

Soms was er een wankel, maar het pad bleef zichtbaar en loopbaar.
Terug liep ik lichter, verlicht kun je bijna zeggen. Alles wat te zwaar was en verzwaarde bleef achter in het midden. Ik werd bijna opgetild door de wind, kon er tegenaan leunen, maar niet te lang, want daar kwam hij bijna frontaal me weer tegemoet.

Na afloop schreef ik over een van bovenstaande woorden een woordgedicht en daarna een elfje. De foto’s zijn van Lien van de Berg ( de sneeuwklokjes maakte Lien op weg naar Noordwijk en is een mooi contrast met die van het strand) en Nel Hogervorst-van Kampen.

opgetild

o opwaaiend zand

p proberen overeind te blijven

g gaande door het labyrint

e en rondlopend in het hart

t tot in het centrum

i intens de wind voelen

l loslaten en me lichter voelen

d dat is de kracht van het labyrint

opgetild

opgetild

waaiend zand

het strand leeft

in en rond het

hartlabyrint

m’

« Previous Entries