stilte

Ik heb al jaren een klein boekje dat ‘ Kleine atlas van de stilte’ heet, geschreven door Laurens de Keyzer. Lekker om in je tas te doen als je weet dat er momenten komen dat je ergens moet wachten.

Op pag. 10 heb ik onderstreept:…’ Nagedachtenis. Een mooi woord. Gedachtenis, maar dan erna, als het met de mens die in je gedachten verblijft afgelopen is. Daar zit veel stilte in, en dan zit er ook veel stilte in jezelf…’.

En op pagina 11:…’ En zoals een Tibetaanse monnik ooit zei, gezeten op het dak van de wereld:’ Schrijven over stilte is beter dan erover praten, want dan verzwindt ze…’.

Prachtig woord: verzwinden. Daar zit een stil, snel verdwijnen in.

herfst

Nu laat ik iemand aan het woord die niet, net als ik, gek is op de herfst. Herfstgedicht voor Els, zoals beloofd.

De plantsoenarbeider spreekt

Natuur is voor tevredenen of legen-
Dat heeft meen ik de dichter Bloem gezegd,
Maar ik denk dikwijls: vond hij dat nou echt
Of heeft hij welbewust de tijd verzwegen
Waarin de kou komt, de gure regen
En zich geen blad meer aan de bomen hecht?
Kwam hij nooit in een najaarsstorm terecht?
Heeft hij nooit eikels op zijn kop gekregen?

Nee, mijn humeur wordt in de herfsttijd slecht.
Als moedertje natuur haar kleed aflegt
Staat mij die striptease alle jaren tegen.
Dan liggen er weer blâren allerwegen
en wie mag dan die rotzooi op gaan vegen?
Dat is het lot van de plantsoenenknecht!

Driek van Wissen

citaten

Ik houd van citaten omdat het een genoegen is

gedachten die je had kunnen denken, mooi uitgedrukt te zien

en wel met veel autoriteit, door iemand die absoluut wijzer is.

Marlene Dietrich

Hier voeg ik dus verder niets aan toe.

laatste herfstkleuren

Voor wie vandaag niet in de gelegenheid was om buiten van de laatste herfstkleuren te genieten, hierbij wat foto’s van Groenendaal. Wat een heerlijkheid zo’n bos op tien minuten lopen van je huis. En iedereen had goede zin, groette elkaar en soms maakte ik een praatje met een onbekende. Gewoon twee genieters onder elkaar.

klik op de foto om hem te vergroten

schrijven

Met vriendin N. schrijf ik geregeld in Noordwijk, maar thuis doen we dat ook. We hebben van een gedicht dat zij heeft uitgekozen iedere regel apart genomen en daar 5 minuten achtereen over geschreven. Na afloop vatten we het samen in bijvoorbeeld in elfje ( gedicht van elf woorden( zie onderaan). Over deze zin schreef ik gisteren.

Zo reist mijn ziel door de tijd

Als je, zoals ik, gelooft dat bij het sterven de geest, de ziel, de levensenergie, niet verloren gaat, dan kun je ook denken dat die er voor de geboorte ook al was. Er zijn mensen die zeggen dat de ziel een bepaalde tijd na de conceptie indaalt, een soort heilige geestidee. Maar wat maakt de mens zo uniek voor de ander? Niet alleen het uiterlijk, maar vooral de geest die daaruit spreekt. En dus, als dit idee van de ziel, levend ergens voor en na de dood je aanspreekt, dan kun je ook geloven in reïncarnatie. De ziel kan weer indalen in een nieuw kind en zo kan de ziel, als hij inderdaad oneindig is, een reis maken door de tijd. Van sommige, wijze jonge kinderen wordt gezegd: ‘ hij heeft een oude ziel’.

levensenergie

blijft bestaan

na de dood

soms ook duidelijk voelbaar

troostend

Verdriet verwoord

Van onze A. kreeg ik de site door van schrijver Koos Meinders met het volgende, prachtige gedicht:

Verdriet is drie sokken

een te weinig

of een te veel

en altijd ergens een

helemaal alleen

labyrint lopen aan zee

het voelt als zomer
de zee golft rond
gekabbel op de achtergrond
stil stap ik het labyrint in

de zee golft rond
in mijn hoofd het woord ‘ loskomen’
stil stap ik het labyrint in
lopen van buiten naar binnen

in mijn hoofd het woord ‘ loskomen’
kleine en grote bochten naar het centrum
lopen van buiten naar binnen
bij jezelf naar binnengaan

kleine en grote bochten naar het centrum
daar komt de wijsheid vandaan
bij jezelf naar binnengaan
het voelt als zomer

marisca

Dit pantoem schreef ik thuis naar aanleiding van de teksten die ik in Noordwijk had geschreven. En het labyrint, getekend door N. zag er zo uit ( de foto is ook van haar).

Allerzielen

Gisteren, 2 november, was het Allerzielen. Na zo’n bewogen jaar stonden we op deze speciale dag met elkaar stil bij het overlijden van Mink, Arnold en Angélique. ’s Avonds in de kerk en later op het kerkhof. We hebben aan ze gedacht, kaarsen voor ze gebrand en hardop of in gedachten hun namen genoemd.

In de middag was ik in Noordwijk voor een schrijf- en labyrint-middag en ook daar was Allerzielen het thema. Een van de eerste zinnen die ik hoorde was:’ Dat wij hun licht mogen meedragen ons leven lang.’En dat is wat we doen met de mensen waar we van houden en die er niet meer zijn: wij houden in gedachten waardoor zij bijzonder waren, waardoor hun licht werd verspreid en nu houden wij ze in het licht. Letterlijk door een lampje op zonne-energie op het graf te zetten, een kaars bij hun foto of figuurlijk door aan hen te blijven denken en hun naam te blijven noemen.

« Previous Entries