in een doosje

In een doosje.

Twee schelpen liggen in een gesloten doosje. De grote schelp zegt:’ Wat lig je dicht tegen me aan, dat ben ik niet gewend. Mijn laatste jaren heb ik in de buitenlucht aan een rugzak gehangen en nu zit ik opgesloten in een donker doosje.’

Het andere, kleinere schelpje gaat wat opzij en zegt:’ Mijn laatste jaren heb ik ook in het licht gelegen. Waarom werd ik opgepakt, meegenomen en opgesloten?’

De twee schelpen denken terug aan de dagen dat zij nog volop in het daglicht waren, al waren ze fysiek al eeuwen dood. Maar omdat de geest levend blijft, leven de schelpen in gedachten voort.

‘ Wat was jij eigenlijk voor schelp?’, vraagt de kleinste.

De grote stevige, vol ribbels zegt met een wat gemaakt plechtige stem:’ ik was uitgekozen om verder te leven als pelgrimsschelp, de beroemde Sint-Jacobsschelp, en heb de hele weg die mijn pelgrim ging mee beleefd. Heb regen, wind, donker, licht, koude en hitte doorstaan, net als mijn pelgrim. Ik was zijn vrijgeleide en als dank zit ik nu opgesloten in het donker.’

‘ Ik lag heerlijk op het strand’, zei de kleine schelp met de drie kleurige strepen. ‘ Voelde de wind die zand over mij heen blies, voelde het water weer over mee heen stromen tot iemand zei:’ deze is mooi, die neem ik mee’. En zo blij en trots als ik toen was, zo somber ben ik nu. Nooit gedacht zo te eindigen’.

Marisca

veenhuizen

‘Hoewel de geschiedenis van Veenhuizen terug gaat tot 1381 is het bekend geworden als gevangenisdorp sinds de bouw van drie grote gestichten voor bedelaars, landlopers en wezen. Initiatiefnemer in 1823 was de Maatschappij van Weldadigheid.
Veenhuizen vormde oorspronkelijk een veenontginningsdorp dat reeds wordt genoemd in 1381 als Veenhuysen. In 1823 veranderde het aanzien van het dorp volledig toen er drie grote gestichten voor bedelaars, landlopers en wezen werden gebouwd.

De Maatschappij van Weldadigheid wilde de armen door middel van arbeid op het land en de vervening heropvoeden. Aanvankelijk bood men arme gezinnen uit de grote steden de gelegenheid vrijwillig naar Drenthe te komen en zich daar in koloniën te vestigen. Het idee hierachter was dat men zo als boer een nieuw bestaan kon opbouwen.

Was dit oorspronkelijk gebaseerd op vrijwillige deelname, allengs veranderde dit in een verplichting en later – na de overname in 1859 door de rijksoverheid – in straf. Nog steeds zijn in Veenhuizen drie gevangenissen in gebruik.’

Aldus een klein stukje geschiedenis. We zijn naar het gevangenismuseum aldaar geweest en hebben er niet alleen de geschiedenis van Veenhuizen en zijn bewoners gezien, maar ook de geschiedenis van het straffen vanaf de Middeleeuwen. Heel boeiend tentoongesteld, hoe gruwelijk ook. Maar wat mij het meest heeft getroffen is dat de mensen die er kwamen ‘ ontmenselijkt’ werden: ze kregen een nummer, waren anoniem voor de andere gevangenen omdat zij verplicht waren een stoffen masker voor hun gezicht te dragen zodat zij elkaar niet als mens konden herkennen en zelfs als ze overleden waren werden ze anoniem begraven. Daar moet ik steeds aan denken. Hoe voel je je dan? Hoe kun je dan toch iets van eigenwaarde behouden? Ja, van alles heeft dit het meeste indruk op me gemaakt.

weer thuis

Het was een heerlijke week in het boshuis in Norg. Na de woorden van de vorige keer nu wat foto’s. Enorm veel paddenstoelen rondom en verschillende die ik nog niet in het echt had gezien. Prachtig na de regen de druppels op de bladeren en het gras. In het dorp zag ik een deel van het dorp weerspiegeld in een heksenbal. Weggaan naar een mooie plek is fijn, maar thuiskomen is eigenlijk nog fijner. Je komt toch verrijkt thuis door de indrukken die je hebt opgedaan (daarover morgen meer), het samen zijn en samen genieten en ook dat ieder kan doen waar hij of zij zin in heeft. Nagenieten dus. Wil je mee genieten, klik dan op de foto om die vergroot te zien.

Boshuis

Met z’n zessen in een huis in het bos, heerlijk. Vandaag geen vaste plannen, dus ieder gaat zijn weg. M. En P. zijn fietsen, Ton en ik lopen naar Norg en A. werkt de hele ochtend maar neemt nu even pauze voor een wandeling met R. Het is nog steeds heerlijk herfstweer , heel stil, behalve als er eikels op het dak vallen. Ik zit geregeld lekker te schrijven aan de grote tafel. Zo ook n.a.v. de zin : Mijn ogen zien: het regent licht.

Direct zie ik dan een bos voor me met bundels zonlicht in een wat mistige ochtend en in dat licht wat verdwaalde druppels van de bladeren. Een sprookje op een gewone dag. Maar wat is gewoon? Als er niets spectaculairs gebeurt? Als alles voortkabbelt zoals op die dag bedoeld was?

Maar juist dan kun je verrast worden door het onverwachte licht in het bos, de bijzondere paddenstoelen vlak voor je voeten, de kleuren van het vallend blad.

Het bos schuilt

in de mist

het regent licht

druppels vallen

zacht als

verdwaalde herfsttranen


Boshuisje

Thuis hebben we een mooi uitzicht, maar wakker worden in het bos, dat is wel heel bijzonder. Doet me denken aan mijn jeugd. Die geur van dennen en in de herfst die van paddenstoelen erbij. Zo heb ik voor het eerst de kluifjeszwam gezien, een mooie paarse en nog vele andere die ik herken maar waarvan ik de namen nooit onthoud. Denk daarnaast een heel interessant bezoek aan het gevangenismuseum in Veenhuizen, de kinderen die in het huisje luid genieten van het spel Levensweg, Ton die zit te lezen en je snapt, ik geniet. Nu even de rug strekken.

verjaagden der aarde

de verjaagden der aarde

vermoeid trekken zij voort
door vreemde streken
huis en moed verloren
hebben alleen elkaar
de warmte van samenzijn
is hun enige deken

vermoeid trekken zij voort
door alle eeuwen heen
de verjaagden der aarde

marisca

Dit gedicht schreef ik twee jaar geleden maar het heeft helaas nog niets aan actualiteit ingeboet. En het hopeloze gevoel dat het geeft is dat het al gebeurt zolang mensen in stamverbanden leefden en in onmin met andere stammen leefden om gebied, vee enz. En ik vrees dat zolang de mensheid hier bestaat op aarde het zo zal blijven. Afgunst en achterdocht maakt meer kapot dan je lief is.

genieten van de herfstzon

Vorige week was een prachtige zachte herfstweek die erom vroeg erop uit te gaan. Ik ging via Groenendaal naar de kinderboerderij en zag onderweg genoeg om stil te staan voor een foto. De prachtige kleuren van bladeren in een heg waar de zon doorheen scheen en waar je de dauwdruppels op zag zitten. Kastanjes gingen in mijn jaszak en toen ik mooie verkleurde eikenbladeren aan takjes op de grond zag liggen, moest ik die ook wel meenemen. In mijn kontzak was de enige mogelijkheid. Ik was op pad voor bepaalde foto’s voor de fotocursus maar zag zoveel ‘ bijvangst’. Zoals zonnende geiten, geitjes, schapen en kippen. Je zag ze gewoon liggen of staan te genieten. Sommige met hun ogen dicht van genot. En nu is het frisser, dus ik was op tijd met deze foto’s. Klik erop om ze vergroot te zien.

zo mooi is simpel

Voor verschillende mensen is het een verrassing te horen dat grassen bloeien. Helemaal als je onder gras verstaat dat groene tapijt waarop gevoetbald wordt. Maar gras is zoveel meer, zoals mais en rijst ook grassen zijn en siergrassen met grote pluimen. Maar ook de gewone grassen waar je zo aan voorbij loopt zien er met tegenlicht prachtig uit, alsof ze gepentekend zijn. Gelukkig had ik toen een fototoestel bij me. Het is een oude foto die ik vond op zoek naar iets anders.

regen

Van de week hadden wij weer de maandelijkse bijeenkomst van onze dichtgroep en dit keer was het thema: regen. Ieder had weer heel verschillende uitwerkingen van het thema, maar toen ik de gedichten van Jan Vos las, moest ik direct aan de lezers van Fluweelbloem denken. Niet dat hun gezichten geregeld op onweer staan, maar omdat zij dit ‘ light verse’ wel zullen waarderen.
Met zijn toestemming geef ik zijn tweede gedicht weer.

BUIENRADAR

Gekromde fietser of wandelaar,
met gluurgeknepen ogen,
die winkel-, werk- of huiswaarts gaat:
waarom is het dat uw gelaat
al bij een mottig buitje
zo depressief op onweer staat?

Jan Vos

omweg

Het leven is vol omleidingen,
het geheim is te genieten
van het landschap.

David Baird
uit: Duizend wegen naar rust.

En soms zoek je zelf de omleiding, een andere keer staat er: weg afgesloten, neem omleiding. En dat kan heel teleurstellend zijn, maar zelfs daaruit kan soms iets moois komen. Als je er oog voor hebt en jezelf een andere kant gunt.

Verder kijken »