mooie zinnen

Vandaag lekker door het bos gelopen maar ook op het balkon in de zon zitten lezen in een gedichtenbundel. Daar streep ik dan allerlei zinnen die me aanspreken aan. Zo ook de eerste strofe van het gedicht :’ Sanctissima Virgo’ van Jacques Perk:

’t Was bladstil, en een lauwe loomheid lag,
En woog op beemd en dorre wei, die dorstten;
Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag
Uit wolken, die gezwollen onweer torsten.

Prachtig al die letters l in de eerste regel en in de derde de letter z. Het ritme in de eerste regel is door die l ook langzaam, dat hoor je als je het hardop leest. Er zit nog verschillend rijm in deze regels. Het lijkt zo’n simpele strofe maar hij is ongelooflijk knap opgebouwd. De rest van het gedicht spreekt me minder aan, vandaar alleen de eerste strofe.

herfstkleuren

Vandaag was het schitterend weer. Terwijl de kinderen op Vlieland alles inpakten en hun kampeerplek weer leeg werd, ging ik op de fiets naar Haarlem voor een fotorondje. Ik ben met een nieuw project bezig, dus loop/fiets ik speurend door de stad. Dan kom ik veel dingen tegen die buiten het project vallen, maar binnen mijn interesse en die gaan dan natuurlijk ook als foto mee naar huis. Op een gegeven moment is het dan genoeg en ga ik terug. Ik wil dan geen foto’s meer maken, mijn hoofd is vol. Maar ja, als je dan een huis vol prachtige kleurende wingerd ziet, dan stap je toch af, maak je je tas weer open, haal je toestel er uit en loop je rond de klimop. En dan zijn er weer een aantal foto’s bijgekomen. Thuis wordt alles bekeken en tegenwoordig ook heel veel weggedaan. Al doende word je steeds kritischer en dat is goed. Het is nu kwart voor negen in de avond en de deur van mijn kamer staat nog open, zo zacht is de temperatuur. Laat de herfst maar komen, het liefst met zulke zonnige dagen als vandaag. Maar, regen en storm vind ik ook niet erg, hoort er ook bij. Oei, regen, daar moet ik nog een gedicht over maken. Tot nu toe geen inspiratie. Misschien als het gaat regenen, ik heb nog even de  tijd.

Vertrouwen en wantrouwen

Ge behoeft iemand die ge niet kent

niet te vertrouwen

als ge hem maar niet wantrouwt.

Dit is een uitspraak van Lao Tse, die leefde in de 6e-4e eeuw v. Chr. In dezelfde periode leefden ook Confucius en Boeddha. Drie wijze mannen uit een andere tijd en andere wereld maar nog altijd zijn hun uitspraken aktueel.

teveel is minder dan genoeg

TEVEEL IS MINDER DAN GENOEG

Deze wijsheid las ik op een inzichtkaart van Dick Nijssen.

Vijf woorden die een levenswijsheid bevatten die zo waar is. Hoe gelukkig en rustig kun je leven met ‘ genoeg’. Hoe onrustig kun je worden van ’teveel’. Dit laatste kan een hebberigheid oproepen van ‘ nog meer’ of de armen om het bezit heen slaan en niemand dichterbij laten komen, laat staan eraan zitten of iets ervan laten meenemen.
Terwijl mensen van ‘ genoeg’ er vaak nog van kunnen missen want ‘ ik heb toch genoeg’.
Deze kaart staat al een tijdje op mijn werkblad en nu ik er eens heel bewust naar kijk dringt de wijsheid van die vijf woorden echt tot me door. Vroeger werd ons geleerd dat alles waar ’te’ voor staat niet goed was, behalve ’tevreden’.
Veel is al veel en teveel heel erg veel. Dat moet iets met je doen, positief of negatief. Gelukkig zijn er mensen die wel van hun teveel iets, of veel, willen afstaan aan anderen, aan de gemeenschap. Maar daar hangt soms wel een prijskaartje aan: de stichting/de school/ het ziekenhuis/ het museum moet wel de naam van de gulle gever dragen. Niets voor niets tenslotte. Niet dat ik daar moeite mee heb, zonder die gift was heel veel kunst bijvoorbeeld niet in musea gekomen.

Ik denk dat er weinig mensen zijn met zoveel teveel die leven volgens het principe:’ laat je linkerhand niet weten wat de rechter doet.’
Hoewel, daar kan ik me natuurlijk enorm in vergissen want als het niet bekend wordt, dan kan ik het ook niet weten.

fort

Enige tijd geleden ging ik naar een fototentoonstelling in het fort Beverwijk. Ik was er nog nooit geweest en had gelukkig mijn fototoestel mee. Ik ben gek op oude muren en die hadden ze daar volop. Licht hadden ze minder, wel af en toe een lamp in een nis. Maar flitslicht gebruiken maakt een foto zo hard, maar soms kun je niet anders. Ik heb met en zonder flits gefotografeerd, heerlijk dat je nu niet meer hoeft te denken: oh, ik heb nog maar twee foto’s op mijn rolletje. Nadeel is dat je dan vaak minder secuur te werk gaat: je kunt ze later altijd nog weggooien. Maar dat stadium ben ik voorbij als ik in een bijzondere omgeving ben. Dan maak ik elke foto bewust. Misschien kan ik met twee leden van de fotogroep nog een keer naar het fort. Er is nog zoveel te zien. en te fotograferen natuurlijk.

het lege pad

HET LEGE PAD VERWELKOMT JE

Heerlijk, een pad helemaal alleen voor mij. Wel sporen van dieren maar geen afdrukken van mensenvoeten. Hoe zou dat zijn als je echt als eerste mens een pad zou betreden in een nog onbekend gebied. Angstig, nieuwsgierig, hoopvol, alert?

Maar zou ik dat kunnen? Nee, daar heb ik de moed niet voor. Teveel angstige bedenkingen zouden mij weerhouden. Ik durf hier niet eens alleen de duinen in.

Maar er is een andere weg die nog door geen ander is betreden. Dat is je eigen levenspad. Ook daar heb je soms moed nodig om door te gaan, wil je soms liever omkeren naar het veilige bekende. Maar het is je levenslot: je moet je weg uitlopen.

Voor sommige mensen is het pad te zwaar, te vol angsten en onzekerheden. Dan kan het voor hen een verlichting zijn te weten dat zij een keuze hebben: de weg eerder afbreken, niet doorgaan tot het aller bitterste einde, een stuk te zwaar om te gaan.

Maar daar moeten zij een hoge prijs voor betalen: hun leven.

labyrint

Vanmiddag heb ik weer op het strand van Noordwijk een labyrint gelopen en vooraf en erna hebben we (6 vrouwen)erover geschreven. Het was droog, winderig, er waren prachtige wolken en in zee zagen we drie zeehondjes. Dat alleen was al heerlijk en toen moest het lopen nog beginnen.
Uit mijn laatste tekst koos ik het woord ‘ lichter’ om er een woordgedicht van te maken dat mijn ervaring van vanmiddag samenvatte. Daarna nog beknopter in elf woorden: een elfje.

lichter

l lopen verlicht
i inzicht komt onverwachts
c chaos vermijden, geen zijwegen nemen
h heerlijk terug te lopen
t te weten wat je al weet
e en ballast overboord gooien
r recht zo hij gaat op mijn weg

lichter

deze foto is van Nel Hogervorst- van Kampen

zijwegen
lokken soms
maar leiden af
van mijn echte weg
inzicht

bijzondere natuur in de kijker

Tijdens een fietstocht vanuit Katwijk kwam ik oog in oog te staan met een roerdomp. Direct dacht ik: foto maken en doorsturen naar Ibo. Die was aangenaam verrast door mijn ontmoeting. Maar het bleef niet bij die ene verrassing. Tijdens een wandeling langs het strand met vriendin A. zagen we opeens iets bijzonders liggen.’ Een zeeanemoon’ riep ik direct, al was ik er niet zeker van maar dat was het eerste wat in me opkwam. We bekeken hem, drukten er voorzichtig op en hij trok zich in en zette weer uit. Zou hij nog leven? Dat kan toch niet? We draaiden hem om en zagen een klein gat in zijn buik. Was hij daaraan gestorven? Voorzichtig draaiden we hem weer om en namen hem op een slipper mee naar ons huisje. Daar riepen wij direct vriendin H. en vroegen haar of zij kon opzoeken welke soort het was. Het bleek de groene zeeanemoon te zijn.

Klik om ze goed te zien op de foto.

We bewonderden deze bijzondere vondst. Maar toen draaiden wij hem om en maakten de onderkant wat breder. En wat zagen we daar? twee opgeplakte ogen. H. wist niet hoe ze het had. Werd ze nu in de maling genomen? Jawel. Op het strand hadden A. en ik na een tijdje ontdekt dat het een speeltje was, keken elkaar aan en wisten tegelijk wat we zouden doen: H. in de maling nemen. En dat is gelukt. Zo nam ik Ibo in de maling met de roerdomp. Ik was in een natuurcentrum en daar stond hij, opgezet en wel. Gelukkig konden H. en Ibo er de lol van in zien.

En daarna heeft de anemoon nog vele reacties opgeroepen bij passanten, want we hadden hem op de  afscheiding gezet. ‘ Oh, een zee-egel’ of ‘ kijk, wat zou dat zijn? lijkt wel een zeebeestje’. Je snapt het, we hebben plezier gehad.

Katwijk

Jawel, het is weer zover. Ik ben met mijn twee vriendinnen een midweek in Katwijk. Zelfde strandhuisje als vorig jaar en als het aan ons ligt voor de komende jaren ook. Wat is er mooier dan zo vanuit je kamer het strand en de zee te kunnen zien, de zonsondergang te volgen zoals gisteravond. Zo maar even de deur uitstappen en dan op het strand te staan. Het is heerlijk. We zijn een ochtend naar Leiden geweest, hebben een fietstocht door de duinen naar Scheveningen gemaakt en voor het eerst stond ik hier op de pier.  De foto’s komen als ik thuis ben. Maar veel heb ik er niet gemaakt want ik dacht geregeld :die heb ik al. En vandaag rondom het huisje en ieder doet war zij zin in heeft. We hebben in de avonden film gekeken, zeeliederen gezongen en gejokerd.  Natuurlijk hebben we enorm geboft met het weer (jij ook Petra) maar ik weet zeker dat we met slechter weer het ook enorm naar onze zin gehad zouden hebben. Maar als ik mag kiezen :volgend jaar weer dit weer.

tussen haakjes

Het leuke van al gelezen boeken weer eens openslaan is dat ik dan door het boek ga via alle haakjes die om om mooie zinnen of rond hele stukken tekst heb gezet. Vaak heb ik me voorgenomen al die aangestreepte stukken eens achter elkaar te zetten als een soort hoogtepunt van het boek. Voor mij dan, anderen zullen andere stukken kiezen.

Zo heb ik dubbel genoten van het boek ‘Zomer in Anatolië‘ van Gaston van Camp. Enkele aangehaalde stukjes:

‘ Het is adembenemend mooi. Je moet met woorden als ‘ adembenemend’ omspringen alsof ze van kwikzilver zijn. Er zijn buiten de dood weinig dingen die je adembenemend mag noemen…’

‘ De weg klom de kloof uit’…

‘ Augustus, oogstmaand. Maar het groen kreeg al een voorzichtig tintje van brons, de blaren van de wijngaarden hingen slap en half verkleurd. Herfst preludeerde, september kwam op kousevoeten naderbij…’

Dat is het heerlijke van boeken hebben. Je mag erin schrijven, je kunt het herlezen, uitlenen, weggeven of gewoon in je kast laten staan om er af en toe eens een uit te nemen. Zoals nu.