Icarus 2

Het volgende gedicht is vanuit Icarus geschreven. Je voelt dat de sfeer anders is, de angst wordt veel duidelijker.

icarus

samen ontsnappen
op armen als vleugels
ik zweef, cirkel omhoog
luister niet naar mijn vader
ken mijn eigen grenzen

vrij, machtig vrij voel ik me
plots wiebelende vleugels
veren dwarrelen rond
het evenwicht is weg
ik cirkel rond, hang scheef

mijn angstschreeuw schuurt langs me
als ik omlaag stort als een stormvogel
mijn vel klappert, mijn oren suizen
ik hoor de golven ruizen
een grote plons en rond mij het duister

marisca

Icarus

Misschien ken je het verhaal van Icarus en zijn vader die uit gevangenschap ontvluchtten door vleugels te maken en die aan hun armen te binden en als vogels weg te vliegen. Helaas luisterde Icarus niet naar de raad van zijn vader om niet te dicht bij de zon te gaan vliegen want dan zou de was van de vleugels smelten. Maar, zoals dat met pubers gaat, die willen hun eigen grenzen opzoeken en niet naar wijze raad luisteren. Dit eerste gedicht is geschreven vanuit een toeschouwer.

icarus

samen ontvluchten
op armen als vleugels
een gewaarschuwd mens
telt niet voor twee

het is zijn hoogmoed
die was doet smelten
vleugels onbruikbaar maakt

hard is zijn val
het diepblauwe water
opent zich en sluit
fel rimpelend de hoop
op een vrij leven af

marisca

William Kentridge

Nooit van gehoord? Nu wel. Want wat een kunstenaar is dat. Vandaag met vriendin A. naar Amsterdam naar het filmmuseum Eye geweest. We waren al warm gemaakt voor deze tentoonstelling maar het heeft alles overtroffen van wat wij hadden verwacht. Stel je voor: een grote lange zaal met een doek van zo’n 45 m. lang en daar trekt een processie langs vol beweging en muziek tegen een achtergrond van steeds veranderende houtskooltekeningen. En dat alles dus gemaakt en bedacht door Kentridge. Ik heb veel foto’s gemaakt en wist vooraf dat de meeste onscherp zouden zijn: binnen en bewegende beelden. Maar ze zijn bijzonder geworden omdat ik de sfeer, de muziek, het kippenvel erbij terug voel. Als je kunt: ga er heen, de tentoonstelling is tot 30 augustus. Kun of wil je dat niet, kijk dan op youtube en tik zijn naam in, maar dat is een zwakke afspiegeling van het echte. Hier enkele foto’s ter illustratie. Klik erop om ze te vergroten.

Gorssel

Deze week waren wij in Gorssel in een leuke B&B ( wij zaten in het zwarte huisje) en hadden we nog heerlijk weer ook. We waren naar M. en K. in Brummen en hebben heerlijk bij ze gegeten. De volgende dag ging ik met M. naar de Fundatie en ik heb een stuk van een van de zeeschilderijen van Jan Cremer op de foto gezet. Heel vaak vond ik onderdelen van zijn schilderijen mooier dan het geheel. Op woensdag naar broer F. in Zutphen, heerlijk even zo dichtbij. Donderdag had ik een rustige schrijf- en leesdag in de tuin. Ton was even weg maar zat verder naast me ook te genieten van zijn boek of puzzelboek.

En in de tuin liepen zo’n elf kippetjes rond die ’s nachts, net als hun oergrootouders, in de boom sliepen. Zo gezellig die geluidjes van de kippen die overal vrij door de tuin scharrelden. En daar vond ik wat veertjes die gewoon vroegen: mag ik mee? Ja dus. Vrijdag zijn we weer naar F. gegaan en hebben hem even mee genomen naar de boekwinkel. En ja, ook ik kwam weer met twee boeken naar buiten. Niet zoveel als F. maar ik kan weer lekker voort. En zaterdag, de dag van het stormachtige weer kwam onze A. ons opzoeken. In de tuin zaten we niet met de regen en storm, maar binnen was het ook gezellig. Samen met Ton zijn puzzel oplossen, ook een tukje doen als wij dat doen en ’s avonds heerlijk uit eten. Toen zij later naar huis ging was de storm gaan liggen, de boom over de weg weggehaald en kwam ze weer veilig thuis. Zoals wij vandaag ook en onze M. gisteren vanuit Amerika. Heerlijke week gehad maar ook weer fijn thuis te zijn. Prachtige rozenboompje op het balkon door de storm erg beschadigd, hoop dat zij het redt. Wel, als dat de enige dissonant is, dan valt er niet veel te mopperen. doe ik ook niet. Ik geniet na.

Ergens anders

Deze week zitten we in een B&B in Gorssel. Van daaruit kunnen we op familiebezoek in Zutphen en Brummen. Hebben we ook gedaan en gaan we nog vaker doen. We hebben heerlijk weer, zitten ook veel in de prachtige tuin waar de kippen scharrelend rondgaan, de vogels zingen en verder rust heerst. Heerlijk. Tot Nu toe nog niet gekookt, zoveel horeca in de buurt, die moet je toch uitproberen. Doen we graag. Ik had met de i-pad foto’s gemaakt maar krijg ze niet hier bij de tekst. Helaas, pindakaas zeggen we dan.  Maar neem maar van me aan dat we het lekker hebben.

Ierland slot

Vandaag trekken we verder, via de Burren, en nemen een landelijke weg naar Galway. Daar aangekomen is het zoeken naar een parkeerplek omdat we geen geld hebben maar daar is gelukkig een parkeergarage. Galway is een leuk oud stadje en overal treden jongelui op straat op. Een groep maakt echt indruk op ons, wat een stemmen, wat een plezier. Zo horen we toch nog Ierse muziek. En dan is daar een geldautomaat, heerlijk een dubbele espresso met wat lekkers erbij en jawel, de zon schijnt en we zitten op een terrasje.

Ton gaat terug naar de auto maar ik wil nog even wat winkels in. Ik vind niets van mijn gading en ga ook terug.

Ik vind het landschap hier prachtig, maar voor Ton is het te leeg, te kaal. Ik probeer zoveel mogelijk naar buiten te kijken ( naar het landschap bedoel ik dan, niet door de voorruit) maar niet te lang want ik moet opletten, de wegen zijn hier opgebouwd uit bochten.

Als we in Clifden aankomen volgen we de aanwijzingen van het reisbureau maar die brengen ons overal in en rond de stad, maar niet waar we moeten zijn. Nu is het hier steeds lastig om onze verblijfplaatsen te vinden want er staat geen straatnaam en nummer bij en dan weet tomtom het ook niet meer. Maar we komen bij ons kasteelhotel en gelukkig mogen we er al in. We hebben een balzaal van een slaapkamer met hemelbed. Het is hier goed rusten.

Voor het diner heb ik speciale kleding meegenomen al mag iedereen ‘ casuel gekleed’ aan tafel. Helaas is Ton te moe en ga ik alleen. Neem een uitgebreid menu, flesje wijn erbij en het toetje, dat is voor Ton.

De volgende dag is een rustdag. We slapen veel, ik loop door de tuin naar de baai en zet oude boten op de foto. Ton is opgeknapt en in de avond gaan we naar het stadje en eten heerlijk in een pub. Er hangt op straat een gezellige sfeer. Overal volle terrasjes, vrolijke mensen, daar voel je je goed bij. We wachten niet op de muziek want morgen moeten we van west naar oost rijden, naar Dublin, zo’n 350 km.

In Dublin is Ton jarig en dat vieren we bescheiden in het hotel. Van de stad zien we niet veel want het is te vermoeiend voor Ton.

Terugkijkend op onze reis: we hebben er geen spijt van maar weten dat we dit niet meer kunnen. Volgende keer gaan we ergens een huisje huren. Maar wij zijn wel in Ierland geweest en kijken er met genoegen op terug.

Ierland 5

Het is al weer donderdag en het is droog als we verder trekken richting Limerick en dan naar Tarbert. Het is de bedoeling daar koffie te drinken maar voor we het weten staan we in de rij voor de veerboot. Dan maar aan de overkant aan de koffie. De veerboot blijkt 18 euro te kosten en dat hebben wij dus totaal niet in de portemonnee (vergeten te pinnen). Ton maakt zich geen zorgen: ‘ze sturen ons heus niet terug en we kunnen vast wel met de creditkaart betalen’. Ik moet het nog maar zien en zie dan inderdaad dat het kan. In Kilkec neem ik twee keer een dubbele espresso want ik voel me wat slaperig en dat kan niet. Dus ook even buiten wat foto’s maken van de kustlijn, de zee, het wier. Wat ruikt dat toch heerlijk.

Via slingerdeslinger en schakeldeschakel komen we bij beroemde Cliffs of Moher. Enorme grote volle parkeerplaats maar plek genoeg voor ons zwarte peugeotje. Ton ziet het lopen niet zitten en blijft dus zitten met uitzicht op al die klimmende mensen en de Atlantische Oceaan. Ik loop een stuk omhoog, maak mijn foto’s maar word niet echt geraakt door het landschap. Misschien teveel verwend door The Great Oceanroad in Australië? Of teveel mensen en wil ik alleen zijn in zo’n landschap? In ieder geval gaan we al snel terug naar de auto, het begint net ook weer te regenen, en rijden naar ons pubhotel, of zoals blijkt, ons hotel met pub in Ballyvaughan. Onze kamers worden steeds groter, dat belooft nog wat.

Na een fikse tuk drink ik dan eindelijk een Guinness, maar mijn wijntje erna smaakt me beter net als dat arme lammetje waar we een stuk van op ons bord kregen. In ons boek staat dat de Ieren prima groente en vlees hebben maar dat ze niet kunnen koken. Nou, deze kok wel hoor.

We lopen nog even het gehucht door, klein maar kleurrijk, en aan de voet van de Burren, een kalig bergachtig landschap waar ik zo van houd. We willen wachten op de muziek om tien uur maar besluiten het aan ons voor bij te laten gaan. Morgen moeten we weer verder.

Ierland 4

Op aanraden van onze gastheer rijden we, even voorbij Killarney, naar het grote landgoed Muckross. Als we niet wilden lopen konden we met koetsjes, had hij gezegd. We vinden het vlot en zetten op een kleine parkeerplaats de auto neer. Er staan maar twee andere auto’s. ‘Ook niet druk’, zeg ik tegen Ton. Er staat wel een hele rij koetsjes met geduldige paarden ervoor en wachtende koetsiers. ‘ Of we met de koets willen?’ ‘ Nee, dank u, we lopen wel’. ‘Het is wel 5 mile mevrouw’. Oh, dan nemen we maar de koets en betalen 20 euro p.p. voor heen en terug. De oude chauffeur mompelt van ieder boom de naam, vraagt iedere keer of madam een foto wil maken want dan stopt hij en zo wordt het een leuk ritje.

Dan komen we bij het buiten aan en zien een enorme parkeerplaats vol auto’s die daar gratis staan. Nou ja,die hebben niet in een koetsje gezeten en hebben daar dan ook geen leuke foto van.

klik erop om ze vergroot te zien

Al snel blijkt dat Ton vandaag niet in goede doen is, dus die gaat in het restaurant zitten terwijl ik een beetje rondloop rond het grote huis. We zien dat dus niet van binnen en de tuinen ook niet, maar ik trakteer mezelf op een mooie ketting, we nemen nog wat te drinken en gaan met de koets weer terug. Maar ik maak nog wel een foto van een groot kunstwerk dat gemaakt is uit een van de bomen uit het park. Ik zag er direct het oog van een dier in dat me levensecht aankeek. Als je goed kijkt zie je zo vaak allerlei diervormen in stenen, rotsen en bomen. En hoe vaker je ernaar kijkt, hoe meer je ontdekt.

Het regent weer als we terugrijden en gaan even naar Killarney. Ton gaat in de auto zitten en ik bekijk wat winkeltjes maar zie niets van mijn gading.

Terug naar ons B&B, ons bed, de thee, tv en onze boeken. Regen deert ons niet, wij zitten daar droog.

Ik heb dit keer twee al gelezen boeken meegenomen, weet ik zeker dat ik goede boeken bij me heb al heb ik op de i-pad ook wel wat staan. Maar ik geniet weer van ‘ Russische roman’ van een van mijn favoriete schrijvers: Meir Shalev. Wat is het toch een genot als je beide van lezen houdt, dan maakt het niet uit of het regent, je bent toch in een andere wereld. Al moet ik daar wel eerlijk bij zeggen dat ik dat boek liever in de zon op het balkon zou zitten lezen. Maar ja, lieve broodjes worden niet gebakken, zeiden ze vroeger al.

Ierland 3

De derde dag trekken we verder door de ‘ drizzle’, een milde regen noemen ze dat hier. De tomtom heeft de smalste weggetjes voor ons uitgekozen richting Killarney, ons volgende doel. Overal straatnamen en andere aankondigingen in het moderne Iers en in het Gealic. Deze taal spraken ooit alle Ieren tot de Engelsen, die hier de macht kregen, het vanaf de 17e eeuw verboden. Nu spreken de meesten Engels en is het Gealic op school een vak bij ‘vreemde talen’.

In Bantry even een binnen koffiestop want de drizzle druilt steeds meer. We hebben ervoor gekozen niet de door bijna iedereen bereden Ring of Kerry te rijden, maar de kleinere Ring of Beara. Allerlei soorten landschappen trekken we door maar dat met de rotsen en de schapen vind ik het mooist.Omdat er geen parkeerplek is en er toch verder niemand rijdt stop ik op de weg om wat foto’s te maken. Een dan, juist, dan komen er net auto’s langs.’ Of we problemen hebben’. ‘Nee, ik maak wat foto’s’. Een groet en we zijn weer alleen met de schapen die geregeld ook over de weg lopen.

Rond 1 uur lunchen we binnen aan een meer waar ik een heerlijke soort vissoep eet. Ton had trek in een gebraden kippenpoot en kreeg er maar liefst zes op zijn bord. Niet zoals hij had gedacht met een knapperig velletje, maar dik gepaneerd en gefrituurd. Kreeg hij natuurlijk nooit op dus hebben we een doggybag gevraagd en hebben we koude kip vanavond op de kamer. Of we ook de groente mee willen? Dat niet.

De aardige serveerster schrijft de snelste route naar Killarney voor ons op en een uur later zijn we bij ons B&B “Salmon leap’.

We worden hartelijk ontvangen, krijgen een prachtige kamer met ’study’ en slapen tot zes uur. Ik eet een beetje kip, Ton niet, wel fruit en nadat we wat hebben gedronken en beneden hebben gelezen en op internet gekeken, gaan we weer slapen. Morgen rustig aan doen.

Ierland 2

De volgende dag, maandag, gaan we de ‘ Cloch-Cheacel Agus Cairn’ ofwel de ‘ Dromberg Stone Circle’ bekijken uit de bronstijd. Altijd een mysterieus gevoel als je weet dat daar mensen hebben geleefd in zo’n andere tijd dan de onze en de stenen hebben korstmossen op zich en in de gestapelde steentjes rondom hebben allerlei planten een leefplek gekregen. De varentjes waren er in die tijd al, maar de heggen vol fuchsia’s, wanneer zouden die gekomen zijn?

In Glandore stoppen we voor koffie aan het meer in de zon, in het vissersstadje Baltimore lunchen, nu binnen want het giet. Ik heb heerlijke mosselen en Ton een steak. Die dag wordt het niet meer droog.

’s Avonds heb ik mijn eerste boek uit wat me erg tegenviel maar leuk was omdat het in een favoriet kustgebied van Bretagne speelde. Die nacht blijken de muren dun en hoor ik onze buurman snurken. Dan overvalt de slaap me en wekt de wekker me de volgende morgen. We gaan weer verder trekken.

Verder kijken »